ถึึงเพลงเมทััลจอมแหกปากและขี้โวยวาย แม้จะนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งด้วยความเจ็บปวดขนาดไหน ก็ยังเปิดเพลงเมทัลจอมแหกปากคลอไว้เสมอ ในช่วงเวลาเศร้าหมดแรงเพลงเมทัลเป็นเหมือนเพื่อนสติไม่ดีที่คอยแหกปากตะโกนใส่หน้าตอนน้ำไหลอาบแก้มว่า"แกต้องลุกขึ้นสู้ แกจะมานั่งขี้แยเป็นไอ้ขี้แพ้แบบนี้ไม่ได้"และเราก็จะสติไม่ดีด...

หลายคนมักจะพูดเสมอว่า ชีวิตคนเราจำเป็นต้องก้าวเดินต่อไป ซึ่งชีวิตคนเรานั้น มันก็ช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน นั่นหมายความว่าเราต่างก็ก้าวไปข้างหน้าในเส้นทางของตัวเอง ซึ่งก็เป็นคนละเส้นทางกับผู้คนรอบข้าง แม้ว่าอาจจะไลฟสไตล์ ความชอบที่คล้ายคลึงกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเรานั้นกำลังเดินทางไปในเส้นทางเด...

หลายวันก่อน มีเพื่อนทางเฟซบุ๊กหลายคนโพสต์อำลาอาลัยถึงผู้เสียชีวิตรายหนึ่ง เธอน่าจะเป็นรุ่นน้องฉันราวๆ 5 ปี ฉันไม่เคยรู้จักเธอเป็นการส่วนตัว คือ ไม่เคยพูดคุยกับเธอ หรือไม่เคยอ่านงานเขียนใดๆ ของเธอ แต่ฉันคลับคล้ายคลับคลาเหลือเกิน ว่าตนเองน่าจะเคย “ผ่านพบ” กับเธอมาก่อน ฉันนั่งทบทวนความทรงจำอยู่สักพักให...

ถ้าเราไม่ได้เป็นเพื่อนสนิทกันทุกอย่างจะเป็นแบบนี้มั้ย...เราจะมีโอกาสบ้างมั้ย แค่1%ก็ยังดี เราเคยคิดมาตลอดว่าความรักที่เรามีให้แก มันคือความรักที่เพื่อนมีให้กันแต่ตอนนี้เราเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่ะ เราขอโทษเราอาจจะไม่สามารถบอกเรื่องนี้กับแกได้ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตามเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเราไปเจ...

หลายวันก่อนหน้านี้พี่ถามฉันว่า"วันๆนึงฉันหัวเราะกี่ครั้ง"ฉันตอบกลับไปทันทีว่า"ฉันหัวเราะง่ายจะตายแค่เปิดIGดูคลิปสุนัขตลกๆ"ฉันคิดเสมอว่าสมัยนี้เราสามารถเข้าถึงความบันเทิงได้ง่ายดายความบันเทิงไม่จำกัดเวลาไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนเวลาไหนก็ตามท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองเราสามารถเสพสมมันได้ตลอดเวลาไม่จำกัดถึ...

สวัสดีค่ะทุกคนนน วันนี้เรามีเรื่องที่เราแสนภูมิใจมาเล่าให้ฟัง!!ทุกช่วงชีวิตที่ผ่านมา ทุกคนมีวิธีเก็บความทรงจำของตัวเองที่แตกต่างกันไป บางคนก็ชอบถ่ายรูป บางคนโพสเรื่องราวชีวิตลงบนเฟสบุ๊คเพื่อรอแจ้งเตือนในปีถัด ๆ ไป บางคนชอบจดจำความรู้สึกจากบทเพลง และเรา เราชอบเขียน ทุกครั้งที่มีพิธีจบการศึกษา ขั้นตอน...

กินชานมไข่มุกครั้งแรกตอนม.ต้น ยุคมิสเตอร์เชคบูมในสยาม (นานมาก แก่มาก...).ตอนนั้นไม่อิน แต่เพื่อนสนิทชอบมาก.10 กว่าปีผ่านไป.กลายเป็นเราที่ติดชานมไข่มุก.ส่วนเพื่อนสนิทที่สุดตอนนั้นก็กลายเป็นแค่ความทรงจำแย่ๆ......

ทำงานมาหลายสัปดาห์ อยู่ที่นี่ก็เริ่มชินและปรับตัวได้เล็กน้อยแล้วแต่เรายังไม่มีเพื่อนสักคนเลย ได้ยินว่าออแพร์ที่ Birmingham น้อยมากกกก เราก็ไม่รู้จะเริ่มทำความรู้จักใครยังไงทุกๆเดือนเราจะมี meeting กับออแพร์ในกลุ่มที่มี LCC หรือคนจากเอเจนซี่ที่คอยดูแลเรา ให้คำปรึกษาและช่วยเหลือเราเวลาเรามีปัญหาเ...

บางครั้งการยอมรับความจริงว่าเราไม่มีทางที่จะมาพบกันอีกมันคงง่ายกว่าการเอาแต่คิดว่าสักวันเราคงได้พบกัน... ครั้งสุดท้ายที่เราได้พบกับเขาก็คงเป็นตอนที่เรากำลังนั่งรถกลับบ้านแล้วเห็นแผ่นหลังเขาล่ะมั้ง 3ปีที่แล้ว... การแอบชอบเพื่อนมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกในวัยมัธยมอย่างเรา มันเป็นความสุขเล็กๆกับการที่เราท...