" 4 สิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ คือ ความรัก เวลา ชีวิต และเพื่อนแท้ " 

        ผมมีเพื่อนเยอะนะแต่มีเพียงไม่กี่คนที่ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่าเขาคือเพื่อนแท้ของผม ไม่รู้ว่าคนอื่นจะจำกัดความคำว่าเพื่อนหรือเพื่อนแท้ไว้ยังไงเพราะผมก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้เข้าใจมันดีหรอก ผมคิดแค่เพียงว่าคนที่ผมสามารถคุยกับมันในบางเรื่องที่ผมไม่สามารถพูดกับคนในครอบครัว คนที่อยู่ข้างๆในเวลาที่ผมท้อใจ คนที่ตบบ่าแล้วบอกกับผมว่า 'ไม่เป็นไรนะมึง' สิ่งต่างๆที่บางครั้งหาไม่ได้จากคนในครอบครัว แต่เพื่อนทำให้ได้ สำหรับผมแล้วใครดีกับผมผมก็ดีกลับคุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า

                                          " เวลาจะคัดกรองคนที่ดีและไม่หวังดีกับเราออกจากชีวิต "

       ผมเชื่อในประโยคนี้นะยิ่งโตเรายิ่งระวังตัวมากขึ้น ยิ่งโตเรายิ่งจะรู้ว่าใครหวังดีต่อเรา หรือใครหวังร้ายกับเรา สิ่งหนึ่งที่ผมมักคิดและทำอยู่เสมอคือการที่คิดดีกับคนที่เข้ามาในชีวิตเรา ผมคิดเสมอว่าอยากให้เขาทำยังไงกับเราเราก็ควรทำกับเขาอย่างนั้นถ้าเราปราถนาที่จะได้ความจริงใจจากใคร เราก็ควรจริงใจกับเขาก่อนแม้ว่าเราอาจจะไม่ได้รับสิ่งนั้นมาแต่เราย่อมรู้ตัวเองดีว่าเราทำดีที่สุดแล้ว เราไม่ได้คิดร้ายกับใครก่อนก็พอ อย่างที่ผมบอกไปผมมีเพื่อนมีเพื่อนเยอะ รู้จักคนเยอะเพราะยอมรับว่าเป็นคนชอบเข้าสังคม จริงๆผมเป็นคนที่พูดไม่ค่อยเก่งไม่ค่อยกล้าทักทายใครก่อนแต่หากได้ทำความรู้จักกับใครแล้วผมจะคุยไม่หยุดเลยนะ ฮ่าๆๆ ชีวิตคนเราเนอะคุณเราก็หวังอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อน มีคนรักดีๆไว้คอยอยู่เคียงข้าง อีกอย่างมนุษย์เป็นสัตว์สังคมนะคุณ ก็ต้องมีบ้างแหละเพื่อนน่ะ แต่จะโชคดีเจอเพื่อนดีๆมั้ยก็สุดแล้วแต่ชะตาของแต่ละคน ผมไม่ได้คาดหวังว่าจะต้องมีเพื่อนที่ดีเลิศเลอ ผมหวังแค่เพื่อนที่มันจะคอยยิ้ม คอยหัวเราะ คอยชวนไปทำเรื่องบ้าๆบอๆด้วยกัน ให้ผมพูดถึงเพื่อนผมให้ฟังมั้ยล่ะ? ผมมีเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันด้วยความบังเอิญเมื่อประมาณ 8ปีที่แล้ว มันเป็นรุ่นพี่ผมปีนึงได้รู้จักก็เพราะว่าบังเอิญผมรู้จักกับแฟนเก่ามัน ด้วยอะไรหลายๆอย่างเลยทำให้เราสนิทกันวันเวลาผ่านไปทำให้ผมสนิทใจที่จะพูดกับมันในหลายๆเรื่องผมนับถือมันเหมือนพี่ชายคนนึง เวลาผมมีเรื่องไม่สบายใจอะไรผมมักเล่าให้มันฟัง มันเองก็ดูแลและเป็นพี่ที่ดีคอยให้คำปรึกษาผมมาตลอดเวลาที่รู้จักกัน ในวันที่มันหลงผิดมันก็ไม่ลากผมเข้าไปเกี่ยวกับสิ่งที่มันทำ มีแต่ผมที่อยากลองเองแต่ก็นั่นแหละในเมื่อลองเมื่อรู้แล้วก็แค่หยุด ผมรักมันมากเลยนะเพราะมันดีกับผมจริงๆ มันเป็นคนพาผมไปรู้อะไรหลายๆอย่างในโลกภายนอกที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง มันพาผมเมา พาผมเรียนรู้ที่จะโตขึ้นด้วยตัวของผมเอง อ่อ! ไม่ใช่แค่พี่ชายผมคนนี้นะ ในช่วงเวลาเดียวกันผมก็ได้รู้จักกับรุ่นน้องคนนึงที่ผมก็รักมันเหมือนน้องคนนึงเหมือนกัน เราสามคนมักมีคำเรียกกันเล่นๆเวลาอยู่พร้อมกันสามคนเสมอ สองคนนี้มักเป็นเพื่อนที่คอยอยู่เคียงข้างและให้ความช่วยเหลือผมอยู่เสมอ แม้เวลาที่เปลี่ยนแปลงจะทำให้เราคุยกันหรือเจอกันน้อยลงแต่ทุกครั้งที่เจอพวกผมก็มักมีเรื่องราวมากมายมาเล่าให้กันฟังอยู่เสมอ นอกจากนี้ผมยังมีเพื่อนอีกสองสามกลุ่มที่ผมสนิทด้วยอยู่นะแต่ละกลุ่มก็ให้ความสบายใจกับผมแตกต่างกันออกไป จนวันเวลาทำให้ผมมาเจอกับเพื่อนกลุ่มปัจจุบันไอพวกนี้ทำให้ผมหัวเราะมากขึ้น สนุกกับชีวิตมากขึ้น ถึงแม้พวกมันจะไม่ดีเด่นอะไร ชวนกันไปเที่ยวบ้าง ทะเลาะกันบ้าง กินเหล้ากันเกือบทุกวัน แต่พวกคุณรู้ปะพวกมันไม่เคยทิ้งผมเลย ไม่เคยชวนผมเกเรหรือพาผมเสียคนเลยสักครั้ง พวกผมอยู่กันมาเข้าปีที่4แล้ว พวกมันทำให้รู้สึกโชคดีที่ได้รู้จักกับพวกมัน ถ้าเป็นไปได้ก็ว่าจะไปพูดซึ้งๆกับพวกมันสักครั้งอยู่เหมือนกัน พวกคุณคิดว่าไง?

            เอาล่ะวันนี้ผมร่ายซะยาวเชียวไม่รู้ว่าพวกคุณจะอ่านกันไหวรึป่าว จริงๆมีอีกเยอะเลยนะเรื่องของเพื่อนผมน่ะไว้มีโอกาสจะเล่าให้ฟังอีกแล้วกันนะ ถ้าจะให้เล่าให้จบในตอนเดียวพวกคุณอ่านไม่ไหวแน่ๆ ผมอาจจะเล่างงๆหน่อยนะแต่ทุกประโยคมันออกจากใจและทุกห้วงความจำของผมทั้งนั้นเลยนะ วันนี้ผมก็ฝากไว้แค่เพียงว่า เพื่อนน่ะถ้าเจอคนดีๆก็รักษามันไว้ซะถ้ามีใครสักคนเข้ามาในชีวิตเราถ้าเขาไม่ได้มุ่งร้ายกับเรา เราก็เก็บรักษาเขาไว้ อย่าคิดหรือมุ่งร้ายกับใคร จงจริงใจกับคนอื่นหากคุณหวังอยากให้เขาจริงใจกับคุณ ไว้พบกันใหม่ครั้งหน้ากับเรื่องราวชีวิตที่ถูกกลั่นออกมาเป็นเรื่องเล่าจากเด็กชายคนนึง ขอบคุณพวกคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องเล่าเหล่านี้ เรื่องจริงน่ะมันสนุกยิ่งกว่าละครเรื่องไหนๆอีกนะ :)