“ 

ซูอวี้ เชฟอาหารทะเลที่อยู่ ๆ ก็เกิดทะลุมิติมาอยู่ในร่างคุณชายน้อยตระกูลขุนนางตกยาก ทั้งยังถูกปฏิบัติอย่างโหดร้ายทารุณ ทำให้เขาต้องงัดฝีมือในการทำอาหารออกมาใช้เพื่อเลี้ยงชีพ ทว่าเมื่อเขาได้พบกับเจ้าแมวน้อยที่ดูเหมือนจะไม่ใช่แมวธรรมดา...ชีวิตของเขาในวันข้างหน้าก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

 ”

         อร่อยล้นวัง คือ #ทาสแมว ที่แท้จริง !! มีทั้งหมด 3 เล่มจบ หลงซื้อเก็บ เพราะมีคำว่า “ อาหาร ” กับ “ แมว ” เลยค่ะ อีกอย่างเราจำได้ว่าเคยเห็นปกนี้ในเพจหนังสือไต้หวัน (ถ้าจำไม่ผิด) ก็เลยเหมือนมีแรงดึงดูดอยากอ่านอยู่แล้ว ส่วนเรื่อง หนึ่งคำมั่นนิรันดร์กาล ที่ออกมาก่อนหน้า เราเก็บมาสักพักแล้วล่ะค่ะ ไม่ได้หยิบออกมาสักที (แหะ ๆ ) แต่ได้ยินว่าคนเขียนแต่งน่ารักมาตั้งแต่เรื่องนั้น พออ่านเรื่องนี้เลยเข้าใจแจ่มแจ้งเลยค่ะ น่ารักจริงงงงค่า

         เพื่อเอาชีวิตรอดจากความจนไม่มีข้าวกิน และดูแลแม่ที่กำลังป่วย อดีตเชฟอาหารทะเล ซูอวี้ เลยออกไปเป็นคนขายปลาค่ะ ต้องเล่านิดนึงว่าโลกที่ซูอวี้ข้ามมาอยู่เป็นรูปแบบจีนโบราณที่ไม่เหมือนเดิมค่ะ นั่นก็คือเซตติ่งเป็นโลกใหม่ หรือโลกคู่ขนานไม่มีในประวัติศาสตร์นั่นเอง ดังนั้นซูอวี้จึงค่อนข้างประหลาดใจกับกฎเกณฑ์หลาย ๆ อย่างของโลกทางนี้ แต่แน่นอนว่าคนที่พอมาโลกทางนี้ก็กำลังจะอดตาย จึงสนใจแต่หาเงินอย่างซูอวี้ กว่าจะมาเริ่มรู้สึกถึงความแปลกประหลาดของโลกทางนี้ เขาก็พบกับแมวน้อยขนทองที่แสนจะถือตัวเสียก่อน แต่เดิมเขาเป็นคนรักแมวอยู่แล้ว การมีเจ้าตัวน้อยขนทองมาอยู่ด้วย จึงทำให้เยียวยาจิตใจจากความเดียวดายในโลกใหม่ของเขาอย่างมาก และก็เหมือนว่าแมวตัวนี้จะเป็นผู้ช่วยนำโชคของเขา เพราะเมื่อมีเจ้าตัวเล็กปุกปุยอยู่ด้วย เขาก็เริ่มมีสารพัดโชคหล่นตามมา จนอดคิดไม่ได้ว่า หรือแมวน้อยของเขาอาจจะเป็นแมวศักสิทธิ์พิทักษ์ดินแดนนี้ ! (5555555)

        ฮ่องเต้ (จริง ๆ) เหมียวพระเอกของพวกเรามีชื่อจริง ๆ ว่าอันหงเช่อ แต่เมื่อโดนซูอวี้รับไปเลี้ยงเห็นเขาชอบกินน้ำจิ้มเลยถูกตั้งชื่อว่า เจี้ยงจือร์ และด้วยความอยู่ในร่างลูกแมวพยายามจะแสดงความไม่พอใจประท้วง ด้านซูอวี้ก็เหมือนเห็นแต่เจ้าก้อนขนทองปุกปุยดูจะพอใจกับชื่อนี้มาก ๆ เท่านั้น (55555) ตอนนี้เรื่องทำไมพระเอกเป็นแมวได้ยังเป็นปริศนาอยู่ค่ะ แต่เนื้อเรื่องส่วนอื่นก็ถูกเดินต่อไปเพื่อให้เข้ากับชื่อเรื่อง “อร่อยล้นวัง”  ดังนั้นซูอวี้ก็ต้องได้เข้าไปแสดงฝีมือในวังหลวงค่ะ จากที่เล่าว่าเขาไม่รู้กฎที่แตกต่างกับโลกเก่ามาก ๆ ของโลกนี้เลย หนึ่งในนั้นคือการที่ไม่ว่าลูกหลานผู้ชาย หรือผู้หญิงของตระกูลขุนนางซึ่งยังไม่ได้แต่งงานจะต้องส่งป้ายชื่อเข้าวังให้ฮ่องเต้คัดเลือก...ใช่ค่ะ คัดเข้าไปเป็นพระสนมนั่นเอง ซูอวี้ต้องเข้าไปแสดงฝีมือทำอาหารในวังด้วยประการฉะนี้ค่ะ 

         ต้องบอกว่าอันหงเช่อ ฮ่องเต้เหมียวของเรื่องเป็นพระเอกที่มีนิสัยปากแข็ง ทำเป็นไม่ค่อยสนใจซูอวี้ บ่นโน่นนี่ และคิดเองเออเองในระดับนึง แต่เวลาเห็นเขาท้อแท้ คิดมาก ก็จะเข้าไปคลอเคลีย ( ถ้าร่างคนก็ดึงมากอดไว้ ) สรุปคือนิสัยน้องแมวมาก ๆ ส่วนทางซูอวี้คือทาสแมวที่แท้ทรู ด้วยพระเอกร่างเจี้ยงจือร์เป็นที่พักใจหนึ่งเดียวของเขา ซูอวี้เลยมักจะเข้าไปอ้อน ทำเมนูที่น้องแมวกินแล้วอร่อยคอยเอาใจตลอด ทางพระเอกจะคิดเองในใจประมาณว่า “เห็นแก่ที่เจ้าหลงเราขนาดนี้หรอกนะ” แล้วก็ยอมอ่อนข้อให้ ปล่อยให้ซูอวี้เอาหน้าซุกอุ้งเท้าน้อย ๆ ของตัวเอง ไม่ก็เล่นหาง จากนั้นก็หาหนทางช่วยคนขายปลาจน ๆ ให้มีเงินกินข้าวอิ่มท้องเพิ่มสักหน่อย โอ้ยยย น่ารักกกก 

       คือเรื่องนี้มีปริศนา และปมน่าติดตามเยอะ อย่างเช่นที่เกริ่นมาแค่ย่อหน้าหนึ่งแล้วหายไป เป็นความทรงจำราง ๆ ของซูอวี้ตอนเป็นเชฟ กับซูอวี้นายน้อย เนื่องจากเรื่องนี้นายเอกดันจำไม่ได้ว่าตัวเองมาโลกนี้ได้ยังไง และย่อหน้าที่ปล่อยคำพูดปริศนาออกมาทำให้อดเดาไม่ได้ว่าต้องมีเหตุบางอย่างดึงให้มาโลกนี้มากกว่าเรื่องอื่น (รึเปล่า) ยังมีทำไมพวกพระเอกเป็นแมวได้ และอื่น ๆ อีก ซึ่ง...ทั้งหมดนั้นโดนความน่ารักของเหล่าแมวขนปุยทั้งหลายช่วยสร้างความน่าสนใจ ความน่ารัก ความไม่เครียดให้กับเรื่อง อ่านเพลินมากกก เวลาฉากไหนมีก้อยขนปุยน้อย ๆ ออกมาฟัดกัน กัดหูกัน แย่งลูกบอลกัน // นอนกุมใจอย่างสงบ