ตู้โทรศัพท์สาธารณะที่ตั้งเรียงกันนับสิบอยู่บนฟุตบาท แต่ละตู้จะมีคนคอยยืนต่อแถวรอใช้ตู้แห่งความคิดถึงนี้เกือบสิบคน บางคนรอตั้งหลายทีจนเกือบถึงชั่วโมง คนที่เดินผ่านมาคงตั้งคำถามว่า 

“ยืนรอนานขนาดนั้น จะรอทำไม ไม่เมื่อยหรอ?” 

“แสดงว่าคุณไม่เคยใช้ตู้โทรศัพท์โทรหาใครเลยหรอ มันคือตู้แห่งความคิดถึง คุณลองโทรหาใครสักคนที่คุณคิดถึงสิ แล้วคุณจะรู้ว่าพวกเขายืนรอกันทำไม”

เมื่อเขาได้ยินคนแปลกหน้าพูดแบบนั้น จนทำให้คิดได้ว่าเขาก็มีคนที่ให้คิดถึงอยู่ที่บ้านเหมือนกัน แต่ทำไมถึงลืมสนิทเลย จนผ่านมาหลายวันมีตู้โทรศัพท์ตู้หนึ่งที่กำลังว่างจากคนที่มารอใช้บริการ เขาก็ไม่รีรอและรีบเดินไปหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นและหยอดเหรียญใช้บริการทันที เวลาผ่านไปนับเกือบชั่วโมงที่เขายืนอยู่แบบนั้น เขาก้มหน้าหาเหรียญในกระเป๋าเพื่อเอามาต่อเวลาความคิดถึงนี้แต่ทว่าเหรียญที่เขากำลังหามันหมดไปแล้ว สายตาดันหันไปเห็นด้านหลังพบว่ามีคนรอใช้บริการเจ้าตู้นี้ต่อจากเขาอยู่ มันคงถึงเวลาที่ต้องวางโทรศัพท์เพื่อให้คนอื่นได้ใช้ต่อ เขาออกมายืนได้สักพักก็คิดออกอีกว่า แขนขวาที่ยกอยู่ตลอดเวลา ขาที่ยืนนับชั่วโมงทำไมมันไม่รู้สึกปวดเหมือนตอนที่เขาโหนรถเมล์เลยนะ มันคงเป็นความสุขจนลืมความทุกข์ที่มันควรจะเกิด เมื่อมองไปยังผู้คนที่มารอต่อแถวกัน เข้าใจแล้วว่าทำไมคนบางคนยอมมายืนนับชั่วโมงเพื่ออะไร ความคิดถึงจากคนไกลนี่มันไม่ปราณีใครเลยจริงๆ เมื่อได้ยินเสียงใครที่อยู่ที่บ้าน คนที่รักเรามากที่สุด คนที่กำลังรอเราโทรไปหา คนที่อยากจะกินข้าวด้วยกันทุกมื้อ แต่ก็ทำให้เพียงได้ยินเสียงจากที่ไกลๆ นั่นอาจเป็นคนที่ทำให้เรามีกำลังใจที่อยากจะใช้ชีวิตต่อไปเพื่อเขา 

“ตู้พวกนี้มันมหัศจรรย์จริงๆ นอกจากจะเป็นตู้แห่งความคิดถึงแล้วยังเป็นตู้บรรเทาความทุกข์ด้วยสินะ  :)”