คนบางคนพยายามสร้างกำแพง ขณะนั้นก้มีอีกคนที่พยายามทลายกำแพง ทั้งสร้างทั้งทลายไปพร้อมๆกันจนทำให้กำแพงมีช่องโหว่ วันหนึ่งคนในกำแพงจึงคิดว่าเปลี่ยนกำแพงนั้นเป็นประตู วันต่อมาประตูบานใหญ่ได้สร้างขึ้น มันทั้งสูง ทั้งหนาและแข็งแรง ต่อให้พยายามเปิดและพังประตูนั้นเท่าไหร่ ประตูนั้นก็ไม่ยอมเปิดออกง่ายๆเพราะมันถูกล็อคจากด้านในเรียบร้อยแล้ว ต่อให้เคาะเรียกหาคนข้างในทุกๆวันมันก็ไม่มีทีท่าจะขยับแม้แต่น้อย แรงของเขาที่ยายามพังประตูเริ่มหมดไปทีละน้อย แต่ละวันเขาใช้เวลาคิดแต่จะเปิดประตูบานใหญ่นั้นให้ได้จนบางครั้งก็ลืมเรื่องของตัวเองไปเสียสนิท แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็เดินมาหยุดที่หน้าประตูและคิดว่าต่อให้เขาจะพยายามมากแค่ไหน ประตูนั้นก็ไม่มีวันเปิดออกมาอยู่ดี จึงตัดสินใจรออยู่หน้าประตูจะดีกว่า เมื่อวันนั้น วันที่ประตูพร้อมเปิดออก  คนข้างในก็จะเดินออกมาหาเขาเอง…

เสียงเคาะประตูในทุกๆวัน วันนี้มันได้หายไป ภายในห้องที่มืดมิดไร้เสียงรบกวนใดๆแม้แต่เสียเคาะประตูข้างหน้าห้อง ทำไมวันนี้วันช่างเงียบขนาดนี้ นี่คือสิ่งที่เขาคิด จนวันแล้ววันเล่าก็ยังไร้เสียงรบกวนต่างๆจนทำให้เขาเริ่มคิดถึงเสียงเคาะที่มีทุกวัน จนตอนนี้มันได้หายไปแล้ว จึงทำให้เขาสงสัยว่าคนข้างนอกนั้นยังอยู่ดีไหมนะ? เขาค่อยๆเดินไปและค่อยๆไขกุญแจดอกใหญ่ออก แล้วเปิดมันทีละนิดๆ

ประตูบานใหญ่ค่อยๆเปิดออกทีละนิด คนข้างในค่อยๆโผล่หน้าออกมาเพื่อดูว่าข้างนอกนั้นยังมีใครอยู่บ้างไหม แต่แล้วเขาก็ต้องพบใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูและค่อยๆส่งยิ้มมาให้เขา 

       คนที่ยืนอยู่เมื่อเห็นคนข้างในเป็นฝ่ายที่จะเปิดประตูออกมา นั่นมันทำให้เขาต้องยิ้มรับกับการมาของเขา และพร้อมอ้าแขนรับอ้อมกอดที่เป็นสื่อส่งผ่านความอบอุ่นแทนคำพูดมากมาย 

หลังจากที่พยายามทลายกำแพง พยายามเปิดประตูบานใหญ่นั้น วันนี้ประตูนั้นมันเปิดออกมาหาเขาเอง เพียงแค่เขายืนรออยู่ข้างนอกก็พอ...