ที่ยังเจ็บซ้ำ ๆ
เพราะเธอเอาแต่ย้ำว่าฉันไม่ใช่
เป็นทุกอย่างให้แล้วไง
แต่ไม่เคยได้ใจเธอสักนิด

เวลากับคนสองคน
ไม่มีผลเพราะฉันคือคนไม่มีสิทธิ์
เธอเป็นเหมือนแสงสุดท้ายของชีวิต
พรหมลิขิตให้ฉันติดในบ่วงรัก

คือความจำเป็นของคนไม่จำเป็น
เท่าที่เห็นคือเรากลายเป็นคนไม่รู้จัก
ไกลแค่ไหนคือใกล้อยากรู้นัก
อีกสักพักใจโทรม ๆ คงปวดร้าว

รู้ดีว่าควรรักเธอให้น้อยลง
แต่ยังคงอยากให้รู้ว่าเหงา
ใจดวงนี้อยากมีคำว่าเรา
เรื่องเก่า ๆ ยังหมุนย้อนในความคิด

เธอนี่ก็ช่างไม่รู้เลย
ที่ฉันเฉยไม่ใช่ว่าฉันไม่คิด
ยิ่งเธอเป็นเหมือนเพื่อนสนิท
ยิ่งไม่มีสิทธิ์จะคิดเป็นคนรัก

หมดชีวิตฉันให้เธอ
ดีใจเสมอที่ครั้งหนึ่งได้รู้จัก
เป็นสุขแล้วแม้ทำได้แค่ได้รัก
ไม่นานนักฉันคงหายอกหักเอง