เมื่อเครื่องบินเลิกเลี้ยวไปเลี้ยวมาและชะลอจอดอยู่กับที่ชั่วอึดใจหนึ่ง ปรมัตถ์ได้ยินเสียงนักบินที่ไม่ใช่อาธาดาของเขาประกาศสั่งผ่านเสียงตามสายให้พนักงานต้อนรับเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการนำเครื่องขึ้น “CABIN CREW PREPARE FOR TAKEOFF” หลังจากนั้นอีกเพียงพริบตาเดียว เด็กน้อยได้ยินเสียงเครื่องยนต์ร้อ...

อย่างไรก็ตาม… พีระก็ยังคงจ้องมองมาจากเก้าอี้อีกตัวที่ถัดไปทางด้านหลังเด็กน้อยเพียงแถวเดียว ก่อนจะต้องคาดเข็มขัดนิรภัยเมื่อพนักงานต้อนรับชั้นธุรกิจเดินผ่านเพื่อตรวจสอบความปลอดภัยเป็นครั้งสุดท้ายตามหน้าที่ของเธอ พีระก็คิดอะไรได้บางอย่าง... เขาขยับตัวอย่างเชื่องช้า… ทว่ามั่นใจ ช่วงเวลานี้ แน่นอนว่าเ...

“พี่ธาดา เรียบร้อยครั--” พีระที่เดินออกมาเรียกนักบินรุ่นพี่ตามที่กัปตันมานพไหว้วานชะงักอยู่ตรงทางเดิน เมื่อเห็นธาดาคุกเข่าอยู่หน้าที่นั่งผู้โดยสารริมหน้าต่างที่หนึ่ง หลังจากที่ชายหนุ่มนั่งฟังกัปตันมานพจนเข้าใจทุกอย่างโดยละเอียดแล้ว ก็ถือโอกาสขออนุญาตออกมาสลับตัวกับนักบินผู้ช่วยที่แท้จริง แต่ไม่นึก...

กลับมาที่ไฟล์ทกรุงเทพ-หาดใหญ่… หลังจากที่คุยกับเจ้าพีระเมื่อเช้า ธาดาก็ลืมอีกฝ่ายไปซะสนิท จนกระทั่งเจอกันก่อนรายงานตัวถึงได้นึกออกว่าไฟล์ทนี้เขามีนักบินรุ่นน้องคนนี้ขึ้นบินด้วย ทำให้ธาดามีหน้าที่บังคับเครื่องบินเฉพาะขาไปขาเดียว ส่วนขากลับสามารถนั่งที่ผู้โดยสารกลับมา หรือที่เรียกว่าเดดเฮดดิ้งไพล็อตไ...

ทั้งคู่เดินเลาะไปตามชายฝั่ง จุดหมายคือท่าเรือเล็กๆ ตั้งอยู่อีกด้านหนึ่งของทะเลสาบที่พนักงานชี้ให้ปรมัตถ์ดูหลังจากเข้าไปสอบถามข้อมูล ตอนที่สองคนออกมาจากโรงแรมนั้นยังเช้าอยู่มาก… ปรมัตถ์ลุกออกไปวิ่งในสวนสาธารณะตั้งแต่ฟ้าเพิ่งสว่าง ส่วนธาดาก็นอนหลับๆ ตื่นๆ… ในขณะที่กำลังเคลิ้มๆ ก็รู้สึกเหมือนได้ยินเ...

“สวยจังเลย… เนอะมัตถ์เนอะ” ปรมัตถ์วัยสิบขวบไม่ตอบคำถาม แววตาเป็นประกายของเด็กน้อยเพียงแต่มองไปยังทะเลสาบสีฟ้าอมเขียวตรงหน้า ก่อนหันกลับมาส่งยิ้มเจิดจ้าให้คนเป็นอาแทน... . . . ซูริค… 15ปีต่อมา… “ทำไมครั้งนี้สีทะเลสาบถึงต่างจากที่ผมมากับอาคราวก่อนล่ะครับ” ปรมัตถ์ในวัยยี่สิบห้าปีถามขึ้นเบาๆ ...

อาหลานจูงมือเดินนำพี่จิตที่แทบจะเก็บความตื่นเต้นที่จะได้ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกไม่ไหวไปที่ทางเข้าโถงสำหรับผู้โดยสารในประเทศ จากนั้นธาดาย้ำเส้นทางให้พี่จิตและปรมัตถ์ฟังอีกครั้งก่อนที่จะปลีกตัวออกมา ด้วยเพราะธาดาปฏิบัติหน้าที่อยู่ ดังนั้นบางกระบวนการเขาไม่สามารถอนุญาตให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องในเที่ยวบินอย...

ธาดาจูงมือหลานชายคนโปรดไปที่เคาน์เตอร์เช็คอินสำหรับเที่ยวบินในประเทศ ยื่นพาสปอร์ตของปรมัตถ์ให้พนักงานภาคพื้นที่เคยเห็นหน้าค่าตากันบ้าง แต่ไม่บ่อยนัก และกำลังยืนรอพี่จิตรื้อกระเป๋าถือจนกระจุยกระจาย เพื่อค้นหาบัตรประชาชนของตัวเอง “สวัสดีค่ะ กัปตัน...เอ่อ... น้องเดินทางคนเดียว ให้เช็คอินเป็น UM มั้ยคะ...

หลังจัดการเรื่องวุ่นๆ เรียบร้อยแล้ว ธาดาจึงต้องไปบินอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่เคยวางแผนไว้ว่าจะลาหยุดก็มีอันต้องพับไป ดังนั้นเมื่อได้จะได้ไปทำงานแน่ๆ แล้ว ผู้ช่วยนักบินคนเก่งจึงทำตามสัญญา อนุญาตให้หลานตัวน้อยจับอาแต่งตัว... ธาดาเป็นผู้ชายไทยที่มีรูปร่างค่อนไปทางผอม ยิ่งด้วยอาชีพแล้ว วันนึงๆ แทบไม่ค...

ถึงแม้จะลำบากใจ… แต่ในเมื่ออดีตรูมเมทคนสนิทขอร้องกันขนาดนี้ มีหรือที่คนอย่างธาดาจะไม่ช่วยเหลือ ดังนั้นเมื่อวางสายจากพีระ เขาจึงรีบคิดหาเหตุผลร้อยแปด ก่อนกดเบอร์โทรหาผู้ช่วยนักบินรุ่นน้องเพื่อขอแลกไฟล์ททันที เนื่องจากธาดายังไม่เคยบินกับณภัทร ตามหลักแล้วทั้งคู่ยังถือว่ามีตำแหน่งเดียวกันแม้ว่าธาดาจะม...

วันถัดมาธาดาไม่ได้เบี้ยวงานตามที่คิดไว้ เพราะตั้งแต่เช้าตรู่ เขาได้รับโทรศัพท์จากนักบินฝึกหัดรุ่นน้องคนหนึ่งซึ่งเป็นอดีตรูมเมทกันตั้งแต่ครั้งเรียนอยู่เมืองนอก แต่อีกฝ่ายเรียนจบช้ากว่าเขาหลายปีเพราะมัวแต่ทำตัวเละเทะ ไม่ตั้งใจเรียน กว่าจะกลับตัวกลับใจได้ก็เกือบหมดโอกาส ‘พี่ธาดา! ในที่สุดพี่ก็รับสายผม...

และแล้ว… ก็มาถึงวันสุดท้ายของสามวันหยุด ชีวิตของธาดาที่วางแผนไว้ว่าจะนั่งๆ นอนๆ หายใจทิ้งอยู่กับบ้านเฉยๆ กลับไม่เป็นไปดังฝัน เพราะตั้งแต่เย็นวาน เขาเหมือนกับถูกบังคับให้กลายร่างจากนักบินเป็นทหาร… ออกรบกับเจ้าเทวดาตัวน้อยที่เหมือนจะเรียบร้อยแต่จริงๆ แล้วดื้อเงียบยิ่งกว่าอะไรจนถึงก่อนเข้านอน จนกระท...

วันนี้ธาดาตื่นมาใส่บาตร… หลังจากแต่งงานเขาก็ไม่ค่อยได้ทำอาหาร ทั้งที่ตอนเรียนอยู่เมืองนอกต้องทำมื้อเย็นกินเองเกือบทุกวัน ไม่งั้นก็อดตายเพราะอาหารไม่ถูกปาก วันนี้ชายหนุ่มจึงเคาะสนิมเข้าครัวแต่เช้ามืดเพราะไม่มีบินสามวัน คือเมื่อวานนี้ วันนี้ และพรุ่งนี้ เมื่อวานธาดาออกไปจับจ่ายเตรียมข้าวของมาแล้ว วั...

นับตั้งแต่กลับมาจากส่งมัชฌิมาและธีราขึ้นฟ้า… คืนวันนั้นธาดาเพียงแค่จอดรถในโรงรถตามปกติ เดินเข้ามาในบ้านเงียบๆ มืดๆ หลังเดิม แม้จะมองอะไรไม่เห็น แต่ความรู้สึกเปล่าเปลี่ยวก็ร่ำร้องบอกเขาว่าทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปจนหมด บ้านนี้ไม่เหลือใคร หรือความอบอุ่นแบบวันเก่าให้ธาดาอีกต่อไปแล้ว... ชายหนุ่มไม่แม...

มีคนเคยพูดว่า ‘อย่าสงสารคนตาย จงสงสารคนเป็น’ ธาดาไม่เคยเข้าใจ จนกระทั่งวันนี้… ควันสีเทาลอยออกจากยอดปล่องที่สูงขึ้นไปบนฟ้า เหมือนหอบพาเอาชีวิตจิตใจและทุกสิ่งทุกอย่างของชายหนุ่มจากร่างที่ยืนเงยหน้ามองภาพนั้นนิ่งๆ ออกไปด้วย สองอาทิตย์อันยาวนานผ่านไปแล้ว ผ่านไปอย่างเชื่องช้ายากลำบาก.. เงียบเหงา.. แ...