CHAPTER 05 อยากทอดทิ้งซึ่งทุกสิ่งแล้ววิ่งหนี มีเพียงเสียงของไดร์เป่าผมที่ดังอยู่ภายในห้องแคบสามชีวิตไม่ได้พูดคุยกันมาพักใหญ่แล้ว ใช่สาม หนึ่งคือเกี๊ยวที่นั่งนิ่งอยู่บนพื้น สองคือเจ้าแมวจรที่นอนอยู่บนตักของเกี๊ยวและสาม “ให้ตาย” คือนิรันดร์ที่นั่งเป่าผมให้เกี๊ยวอยู่ในตอนนี้ รอจนเสียงเป่าผมเงียบลงเกี...

CHAPTER 04 แต่สุดท้ายที่มองหาคือทางตัน ต่อให้ผ่านไปกี่ปี ไพลินก็ไม่สามารถทำใจให้ชินกับบรรยากาศเงียบเชียบของบ้านหลังนี้ได้บ้านที่ใหญ่เกินกว่าพ่อลูกจะอาศัยอยู่ด้วยกันเพียงสองคนยิ่งดูใหญ่เข้าไปอีกในตอนที่ฝนตกเช่นตอนนี้ ไพลินยืนมองเงาของตัวเองที่สะท้อนอยู่บนกระจกห้องน้ำหญิงสาวในช่วงวัยที่ควรบานสะพรั่งก...

CHAPTER 03 ฝ่าพายุ ฝ่าเมฆฝน ฝ่าเวลา เขาตื่นเพราะแสงลอดเข้าตาม่านชำรุดกวนใจเสมอเมื่อเวลานอนคือตอนกลางวัน แต่สิ่งที่กวนใจได้มากกว่าในตอนนี้คงจะเป็นร่างที่นอนอยู่บนพื้นสิ่งที่หนุนอยู่คือผ้าปูผืนบางกับหมอนใบเล็ก ทั้งห้องมีผ้าห่มเพียงผืนเดียวจึงจำเป็นต้องใช้ร่วมกันเจ้าของห้องพาดครึ่งหนึ่งไว้บนที่นอนในส่...

CHAPTER 02 คำโป้ปดที่นำมาซึ่งปัญหา ทำยังไงกับหมอนี่ดี นิรันดร์คิดวกไปวนมาอยู่อย่างนั้น เขาพาชายหนุ่มแปลกหน้ากลับมาที่ร้านเพราะตัวเองก็ไม่มีที่ให้ไปเช่นกัน ยายแก้วยืนมองคนที่นั่งประจันหน้ากันมาพักหนึ่งแล้วแต่กลับไม่มีใครยอมพูดอะไรออกมาสักคำ สุดท้ายหล่อนจึงต้องเป็นฝ่ายทำลายความเงียบชวนอึดอัดแทน “เจ็บ...

CHAPTER 01 เหมือนหลงทางอยู่กลางเขาวงกต ไว้ใจใครไม่ได้ ต่อให้คนคนนั้นเป็นเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นก็ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดเลย เขาเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ เรียกว่าสลบไปจะดีกว่า พอตื่นขึ้นมาก็รับรู้ว่าตัวเองโดนทิ้งแล้ว แท้จริงจุดหมายของผู้ชายคนนั้นคือโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ที่สุดนั่นเอง เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเข้ามา...

บทนำ นิรันดร์อาจจะติดอยู่ในพื้นที่แห่งนี้ยาวนานเทียบเท่าชื่อของเขา พื้นที่เล็กแคบและรกร้างไม่ได้ใช้คำนั้นไม่ได้ มันแค่รกแต่ยังไม่ร้าง ข้าวของที่อัดแน่นอยู่บนชั้นวางมีคนหยิบจับอยู่เสมอ บ้างก็ซื้อกลับไปก่อนจะมีของใหม่มาเติม บ้างก็ถูกวางทิ้งไว้อย่างนั้น กลายเป็นสินค้าที่เรียกกันว่า‘ขายไม่ออก’ ที่จะบอกก...