“เห็นโลกในเม็ดทราย เห็นสวรรค์ในดอกไม้ป่า โอบอุ้มความกว้างไกลไร้ขอบเขตไว้ในฝ่ามือ และความเป็นนิรันดร์ไว้ในหนึ่งชั่วโมง วิลเลียม เบลค” ฉัน หนู กระผม ข้าพเจ้า เรา พวกเรา ข้า ตัว สิ่งนี้ การไม่รับรู้ถึงรูปลักษณ์ของตัวเองจะกล้าแทนตนว่าเป็นอย่างใดอย่างหนึ่งได้อย่างไร สิ่งเดียวที่รับรู้คือไออุ่นและ...

มันเป็นสีดำเหมือนอย่างเคย สีดำแบบที่ผมชอบ สีดำที่กลืนกินทุกอย่างเข้าไปในรูกว้างลึกกลวง สีดำที่เคลือบเม็ดสีอย่างอื่นจมลงไปในเนื้อผ้า มืดมิดและเคว้งคว้างเหมือนป่ารกท้ายหมู่บ้านที่ผมและเพื่อนกลับเข้าไปขุดคุ้ยถึงเรื่องในอดีตของตัวเองอย่างเอาแต่ใจจนหลงลืมอาหารมื้อค่ำและเวลากลับบ้าน “ไปอีกไหม” เพื่อนสน...

“บ้าฉิบ! อย่าทำให้มันแตกสิวะ” สิ้นคำปรารภ เขาใช้เล็บจิกชอนบนเส้นผมเปียกเรียบติดกับใบหน้าของฉัน สีหน้าแหยเกคล้ายรังเกียจแทบปิดไม่มิดฉายแววไม่สบอารมณ์ ราวถึงเวลาทำความสะอาดตะไคร่เขียวบนผิวซีเมนต์ที่อับและเปียก แขนยาว ๆ นี่กำลังยกฉันใส่ลงไปในโหลขนาดใหญ่ที่กว้างลึกพอดีกับขนาดหัวของคนคนหนึ่งจะปักหลักล...

ตัวที่ตื่นกลางแสงอัสดงอับปางหลังผืนผ้าสีคราม ตัวที่ใบหูแคบสั้น ตัวที่ดวงตาภายในแตกระแหง จนแขนงใยฝอยของเม็ดเลือดกระจายทั่วเปลือกกลมโตและกว้าง ตัวที่อวลด้วยกลิ่นเถ้ามลทิน ตัวที่ลมหายใจเล็ดลอดผ่านท่อลมหายใจยาวเท่าหลืบข้อนิ้ว ตัวที่อาศัยคลื่นความถี่จำแนกศัตรู หากเสียงแหลมสูงหรือทุ้มกังวานตวาดวาจา มันจะอ...

ผมไม่รู้ว่าตัวเองชอบสีแดงเฉดไหนของเธอเป็นพิเศษนอกเหนือจากลิปสติกเฉดเชอร์รีที่เคลือบติดบนริมฝีปากของเธอในชีวิตประจำวันบางทีก็เป็นแดงไวน์ที่เธอบรรจงทามันอย่างดีในวันสำคัญเมื่อคืนวานหรือเป็นสีโกเมนที่เธอเคยถามเมื่อเดือนก่อนว่ามันเข้ากับเธอไหมบางครั้งก็เป็นแดงเรื่อกุหลาบ แต่เพียงครึ่งวันก็ซีดจางเพราะเนื...

“อ้าว ไม่เห็นนี่” ปลายนิ้วครึ่งค่อนข้อจมหวืด ผ่านพวงแก้ม สันกรามใบหู ทะลุไปถึงกะโหลกศีรษะ ก่อนผลุบโผล่นิ้วทั้งห้าออกมาจากท้ายทอย เหยียดแรงต้านหนืดเหนือจุดโน้มถ่วงลอยเคว้ง ค้างนิ่ง เวิ้งว้าง เหมือนอย่างที่เคยพยายามจะประคองชายท่าทางเมาปลิ้นบนรถไฟฟ้าใต้ดินหลังเพิ่งรู้ตัวว่าร่างโปร่งแสงประหลาดตานี...

หน้าที่เพียงบดบังทัศนียภาพอันชัดแจ้งให้พร่าเลือนทว่าไม่หายไปไหน นอกเหนือจากความว่างเปล่านั้นจะเป็นสิ่งสมมุติ เมื่อคิดว่าทำไมเรื่องนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราผมคิดว่ามันคงเกิดขึ้นเป็นอย่างแรกหลังเหตุแห่งแสงสว่างจากปลายอุโมงค์หรือไอแดดอ้อยอิ่งเหนือขอบบ่อน้ำบาดาลจะส่องถึงที่ซึ่งสิ่งลึกสุดเหลือประมาณอย่างความ...

การที่ผมรู้ว่าตัวเองชอบหรือไม่ชอบอะไรได้ ก็คงเป็นตอนที่จังหวะชีวิตกำลังต่อล้อต่อเถียงกันในหัวถึงเรื่องให้ต้องประมวลชั่งน้ำหนักบนฐานเดียวกัน ยกตัวอย่างง่าย ๆ ผมรู้ว่าตัวเองสันทัดอาหารชนิดไหนและกลายเป็นคนไม่ชอบอาหารสุขภาพไปโดยปริยายเพราะอาหารจานด่วนมีรสกลมกล่อมกว่า เมื่อโตพอจะมีสิทธิ์เลือกในสิ่งที่ป...

ฉันสะดุ้งลุก ตื่นกลางดึกคืนหนึ่ง โดยเฉพาะชุดเดรสสีขาวตัวบางที่ถูกสวม สัญชาตญาณของฉันบอกกับตัวเองทันทีว่าเธอคือผี คิดดังนั้น ปลายเท้าที่ไม่นึกว่าจะเขยื้อนเดิน กลับเริ่มขยับใกล้ร่างปริศนา ฉันฝืนหยุด แต่มันไม่ได้ช่วยอะไร เหนือแรงควบคุมทิศทาง ในท้ายที่สุด เธอก็ยอมเงยหน้า เมื่อฉันหยุดยืน ตรงกับตำแหน่งท...