โปรเจคต์แชร์ภาพและข้อความที่มินิมอร์เอามาเสนอวันนี้มี 6 โปรเจคต์ด้วยกัน โดยมีหลายรูปแบบเลย ไม่ว่าจะเป็น ข้อความ กระดาษเยี่ยมชมในพิพิธภัณฑ์ หรือภาพจากหนังสือเก่า พอลองอ่านดูแล้วอาจจะทำให้เราได้ลองมองโลกในมุมมองของคนอื่นหรือแอบมองว่าเขารู้สึกยังไง.ถ้าลองเอาคำพูด ความคิด ความรู้สึกของหลายๆ คนจากในโปรเจคต์นี้ไปเขียนเป็น prompt หรือแรงบันดาลใจในการสร้างผลงานอะไรสักอย่างก็ดูจะน่าสนุกดีเหมือนกัน มาลองดูกันเลยดีกว่า

 

โปรเจคต์นี้สร้างขึ้นโดยวัยรุ่นอเมริกันอายุ 15 เธอสร้างบล็อกให้คนสามารถส่งข้อความการสนทนาสุดท้ายในโทรศัพท์มาแบ่งปันกันได้ ซึ่งแต่ละข้อความพูดเลยว่าเจ็บจี๊ดถึงทรวง ข้อความสุดท้ายมันไม่เหมือนกับประโยคสุดท้ายที่คุยกันต่อหน้าตรงที่ว่าพอมันเป็นประโยคที่ส่งผ่านสื่อกลางที่ไม่เห็นหน้ากันทำให้บางคนกล้าที่จะพูดอะไรมากขึ้น

ตัวอย่างอีกอันที่มินิมอร์ยกมาอันนี้ไม่ได้พีคน้อยไปกว่าอันข้างบน พีคตั้งแต่ที่คนหนึ่งบอกคำขอโทษไม่ช่วยและไม่มีความหมายอะไร แล้วอีกคนตอกกลับว่าก็เหมือนความรู้สึกที่มีอยู่แต่มันไร้ความหมายไงล่ะ นี่บทสนทนาจริงหรือสคริปต์หนังดราม่าเนี่ย ถ้าเป็นหนังคงเป็นฉากที่บีบกัดหัวใจพอสมควร คนพูดประโยคสุดท้ายคงจะหันหลังสะบัดบ๊อบออกไปอย่างเจ็บๆ

 

เคยอยากพูดอะไรแต่ไม่ได้พูดมั้ย โปรเจคต์นี้ก็เหมือนกันคือการรวบรวมข้อความที่ไม่ได้ส่ง (แต่อยากส่ง) ของหลายๆ คน แต่ละข้อความมีทั้งสุขและเศร้าไม่แพ้กับข้อความที่ถูกกดส่งไปแล้วเลย

ความรู้สึกเป็นเรื่องยากที่จะเขียนอธิบายออกมาได้หมด แต่คนเขียนข้อความที่ยกตัวอย่างมานี้แอบมีความเป็นกวีที่เปรียบตัวเองกับหงส์ ว่ากันว่าหงส์ส่วนใหญ่ถ้ามีคู่แล้วจะอยู่กับคู่ตัวเองไปตลอดชีวิต (อือหือ โรแมนติกสุดอะไรสุด) คุณคนนี้เลยเปรียบตัวเองกับหงส์เป็นการบอกแบบอ้อมๆ ว่าฉันยังรักเธออยู่และคงจะรักไปตลอดชีวิต เป็นการสารภาพรักแบบเจ็บๆ โดยที่ไม่ต้องพูดคำว่ารักให้มากมายหรือแสดงความรู้สึกอะไรมาก (ใช้คำน้อยกว่า 140 ตัวอักษรในทวิตเตอร์ซะอีก) แต่ก็เข้าใจได้เลยว่าทำไมข้อความนี้ถึงเป็นข้อความที่ไม่ถูกส่ง ลองคิดดูว่าถ้าอยู่ๆ วันนึงแฟนเก่าเราส่งข้อความแบบนี้มาให้คงกระอักกระอ่วนใจพิลึก

 

 

โปรเจคต์ Postsecret เป็นโปรเจคต์ที่ให้คนส่งความลับของตัวเองผ่านทางโปสการ์ดโดยไม่บอกว่าใครเป็นคนส่งหรือโปสการ์ดนี้ส่งมาจากที่ไหน โดยคนสร้างโปรเจคต์มีไอเดียประมาณว่า คุณจะเจอคำตอบของตัวเองในความลับของคนอื่น (เจ๋งมาก) ซึ่งความลับนี้จะถูกโพสต์ลงทางเว็บไซต์และเฟซบุ๊กให้คนอื่นๆ เห็น การที่เราได้รู้ความลับของคนอื่นมันเป็นอะไรที่เป็นเรื่องส่วนตัวมากนะ คงไม่มีใครที่อยู่ๆ ก็จะมาบอกความลับของตัวเองให้คนอื่นฟัง แต่เพราะพอทุกอย่างสามารถบอกได้อย่างนิรนามและอยู่ท่ามกลางความลับของคนอื่นๆ แล้วโปรเจคต์นี้เลยมีคนเข้าร่วมหลายคน มันสนุกตรงที่มีทั้งความลับเศร้าเหงาตลกครบเครื่องเลย บางความลับเป็นสิ่งที่เราคิดไม่ออกว่ามีคนคิดแบบนี้ บางทีคนที่เดินสวนคุณวันนี้อาจจะเป็นคนเขียนความลับอันนั้นก็ได้นะ!

 

 

เคยเปิดสมุดเยี่ยมชมของสถานที่นึงแล้วเห็นคนเขียนอะไรแปลกๆ สนุกๆ รู้สึกชอบ อยากเก็บไว้บ้างมั้ย? ถ้าชอบต้องลองดูโปรเจคต์ I went to MoMa โปรเจคต์ที่จบไปแล้วของพิพิธภัณฑ์ศิลปะสมัยใหม่ หรือ Museum of Modern Art (MoMa) ที่แมนแฮตตัน นิวยอร์ก โปรเจคต์นี้เป็นการให้กระดาษและดินสอกับผู้ที่เข้าเยี่ยมชมให้เขียนต่อจากประโยคว่า ฉันไป MoMa และ… ให้คนที่มาเยี่ยมชมเติม บางคนก็เขียนเล่าเรื่องราวความรู้สึก อย่าง

บางคนก็วาดรูปภาพแสดงอารมณ์ มีสนุก ซึ้ง ตลกก็ว่ากันไป ส่วนคนที่มินิมอร์ยกตัวอย่างมาเขียนว่า “ฉันไป MoMa มาแล้วเห็นเด็กอ้วก” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ เศร้าจริง เจ็บจริง (ฮ่าฮ่าฮ่า น่าสงสารมากจนต้องแชร์)

 

 

โปรเจคต์สุดท้ายที่จะพูดวันนี้คือโปรเจคต์ The Art of Google Books เป็นโปรเจคต์ที่เอารูปความผิดพลาดหรือรูปที่มีอะไรพิเศษจากการแสกนหนังสือของ Google มาแชร์ เช่น หน้าที่มีลายเซ็นหรือลายมือใครเขียนทิ้งไว้ หน้าที่เขียนคอมเม้นท์รีแอคชั่นจากคนอ่านต่อหนังสือ (อย่างเช่น โอ๊ย หยุด ไม่จริง รับไม่ได้ นี่เขียนแบบนี้จริงๆ หรอเนี่ย) หน้าที่มีรอยมือของคนแสกนหนังสือ หรือแม้แต่หน้าที่มีแบบฟอร์มยืม-คืนหนังสือ

 

พอหนังสืออยู่ในโลกดิจิตอลเราก็คงไม่คิดว่าจะเจอเรื่องเล็กน้อยแบบนี้มากเท่าไหร่ โปรเจคต์นี้ทำให้เราเห็นว่าเรายังเก็บความคิด เรื่องราวเดิมๆ ไว้ในรูปแบบใหม่ๆ ได้ไม่ได้หายไปไหน โปรเจคต์ทั้งหมดที่ยกมาก็เหมือนกัน แต่ละข้อความหรือแต่ละภาพถูกสร้างไว้ไม่ได้เป็นเพียงการทิ้งความคิดลงบนกระดาษ ข้อความในอินเตอร์เน็ต หรือเป็นสิ่งที่ถูกเขียนทิ้งไว้ในหนังสือแล้วจบ แต่เป็นการถ่ายทอดความคิด รอให้มีคนมาเปิดอ่านและต่อยอดไอเดียตัวเองต่อไป