ลึกๆแล้ว ไม่ว่าจะเจอปัญหามากมายแค่ไหน เราก็ยังเป็นเราที่ใครก็เข้ามาเปลี่ยนแปลงได้ยากอยู่ดี ไม่ใช่เจอเรื่องใดเรื่องหนึ่งแล้วจะเปลี่ยนมุมมองชีวิตไปฉับพลันทันใด หรือเปลี่ยนไปตลอดกาล ไม่มีใครรู้หรอกว่าวันของเรามันจะมีอีกเมื่อไหร่ แล้วเราจะทนรอมันไหวไหม ที่สำคัญก็คือ จะรู้ได้อย่างไรว่าเรายังมีวันนั้นอยู่ วันที่จะสมหวัง วันที่จะประสบความสำเร็จ เพราะถ้าต้องทนรอแล้วไม่ได้เห็นไปทั้งชีวิต มันก็น่าสงสารตัวเองเหมือนกันนะ

แต่ที่แน่ๆก็คือ ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร เวลาที่เราเหนื่อย เราท้อ เราต่างก็ต้องการแค่ใครสักคนอยู่เคียงข้างกันทั้งนั้น ให้รู้ว่าเราไม่ได้กำลังเผชิญมันอยู่คนเดียว เป็นคนคอยปลอบประโลม (จะเป็นคนเดียวกับคนที่คอยเล้าโลมก็ได้ไม่ว่ากัน) หลังจากที่ใจพอที่จะมีกำลังแล้ว กายมันก็จะคิดหาทางแก้ไขและทำของมันออกมาเอง ปัญหาของคนมันเกิดขึ้นได้ง่ายมาก บางทีเราอาจจะไม่เข้าใจปัญหาด้วยซ้ำ ก็ปล่อยมันไปเถอะ แล้วหันมาทำสิ่งที่เราควรทำและมันสบายใจหรือลำบากใจน้อยที่สุดจะดีกว่า

คราวก่อนเล่าเรื่อง unlucky in game คราวนี้คงต้องขอเล่าเรื่อง unlucky in love ซะหน่อย ฉันเคยมีความรักในแบบที่จะพัฒนาไปเป็นแฟนได้อยู่แล้ว แต่เขาคนนั้นกลับขอไม่ไปต่อ ถอยกลับมาเป็นเพื่อนกันเสียดื้อๆ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด แน่นอนว่าฝ่ายที่ถูกปฏิเสธอย่างฉันต้องรู้สึกแย่ ช่วงเวลาต่อรองจึงเกิดขึ้นเป็นธรรมดา หลายคนที่ต้องการปฏิเสธความรัก หรือหยุดความสัมพันธ์ จึงเลือกใช้เทคโนโลยีสมัยใหม่ในการทำร้ายจิตใจกันด้วยการไม่เห็นหน้า มองตา หรือแม้แต่ใช้เสียงในการพูดคุย เพราะกลัวว่าจะเกิดความสงสัย สงสาร หรือไม่ก็ความโกรธ เกลียด รำคาญ เมื่อถูกยื้อ ถูกตื้อ และจะยิ่งทำให้เขาถอยห่าง (และไม่ถ่างหอย) จนมองหน้ากันไม่ติดไปในที่สุด เมื่อรู้อย่างนี้แล้วก็ขอให้คนที่กำลังจะบอกเลิกรัก กำลังจะยุติความสัมพันธ์ (รวมถึงคนที่ทำลงไปแล้ว) คิดถึงความทรงจำดีๆที่มีร่วมกัน อย่าพยายามชั่งน้ำหนักมันกับความทรงจำร้ายๆ ยิ่งในช่วงเวลาแบบนี้ ความทรงจำร้ายๆมันจะเด่นชัดกว่าความทรงจำดีๆ จนทำให้คุณตัดสินใจพลาด ผลักไสคนที่รักและปรารถนาดีกับคุณออกไปจากชีวิต แล้วคิดไปเองว่าจะต้องเจอคนที่ดีกว่า ทั้งๆที่คนเราทุกคนไม่เหมือนกัน ไม่มีใครแทนใครได้ และคนเรามีดีร้ายหลายมุม สามารถพัฒนาตัวเอง เปลี่ยนแปลงกันได้ตลอดเวลา ส่วนคนที่ถูกทำร้าย จะปรับหรือตัดใจก็ขอให้ดีๆต่อกันไว้ ต่อไปจะได้ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน คนเรามันโคจรมาเจอกันต้องมีเหตุผลอะไรมากไปกว่าการฝากบทเรียนและความทรงจำฆ่าเวลาแน่ๆ

การยื้อ การตื้อ มีอยู่ในทุกคู่ ระยะเวลาของมันขึ้นอยู่กับลักษณะนิสัยส่วนตัวของคนๆนั้น ฉันเองก็ไม่ใช่คนเรื่องมากเรื่องเยอะ ช่วงเวลาเหล่านั้นจึงไม่เกิดขึ้นนานพอที่จะเปลี่ยนใจใครได้ ในที่สุด มันจึงจบลงด้วยการเป็นเพื่อนได้อย่างที่เขาต้องการ (ซึ่งฟังดูสวยงาม แต่ในความเป็นจริง แม้แต่ความเป็นเพื่อนเขาก็ยังไม่สนจะมีให้ พิมพ์อะไรไปก็คงลบทิ้ง ไม่แม้แต่จะอ่านด้วยซ้ำ เพราะลำบากและรำคาญใจที่จะมีเราอยู่ในชีวิต คิดไปเองว่าเราคงตัดใจและปรับตัวมาเป็นเพื่อนกันไม่ได้ โดยไม่คิดที่จะพูดคุยกันอย่างเปิดใจเหมือนที่ทุกความสัมพันธ์ควรจะทำ) แม้จะมีหลากหลายคำคมที่บอกประมาณว่า ถ้าเลิกกับแฟนแล้วยังเป็นเพื่อนกันได้ แสดงว่าไม่เคยรักกันจริงหรือไม่ก็ยังรักกันอยู่ แต่ในกรณีของฉันถือเป็นข้อยกเว้น เพราะอย่างที่บอก ยังไม่ได้เป็นแฟนกันด้วยซ้ำ