ฉันจะเล่าให้อ่านก็ได้ว่าการตรวจสอบสภาพกายและจิตด้วยวิทยาศาสตร์สมัยนี้มันเป็นอย่างไร แต่คิดไปคิดมาคงต้องขอปฏิเสธ ศัพท์แสงทางการแพทย์มากมายที่ฉันไม่แม่นยำ อาจทำให้ฉันถูกติติง จนเก็บไปคิดให้เป็นปัญหาลำดับที่ 100 เอาเป็นว่าชีวิตใครชีวิตมัน ดูแลกันให้ดีก็แล้วกัน ไม่จำเป็นต้องตรวจให้ครบก็ได้ เพราะอย่างที่บอก ค่าใช้จ่ายมาก และหลายคนก็อาจเชื่อแพทย์แผนโบราณ หรือการเยียวยาทางเลือกมากกว่าแผนปัจจุบัน ซึ่งก้าวล้ำไปไกลก็จริง แต่โอกาสที่ผลการตรวจจะผิดพลาดนั้นก็ยังมีอยู่ เช่น ในละครเวทีเรื่อง “คุณหมอคะ แต่ว่ามันไม่ใช่” หรือในหนังปี 2006 ที่นำแสดงโดยดาวตลก Queen Latifah เรื่อง “Last Holiday” และ “นายอโศกกับนางสาวเพลินจิต” ที่พูดถึงความผิดพลาดจากตัวหมอเอง เป็นต้น


พูดถึงเรื่องหนัง ฉันดันเผลอหยิบหนังฝรั่งเศสปี 1962 เรื่อง “Cléo from 5 to 7” (Cléo de 5 à 7) ของผู้กำกับหญิง Agnès Varda ที่ตัวเอกรอผลการตรวจสุขภาพด้วยความ paranoid แบบสุดๆ ซึ่งไม่ได้หมายความว่าตัวละครนั้นเป็นโรคประสาท แต่หมายความว่าสุขภาพมันเป็นสิ่งที่เราต้องให้ความสำคัญ ด้วยเหตุนี้ ฉันเลยเกิดความกล้าๆ กลัวๆ ขึ้นมาตะหงิดๆ และเกือบจะเลิกล้มความตั้งใจที่จะไปตรวจ เพราะกลัวว่าหากตรวจพบโรคใดก็ตาม ฉันคงกินไม่ได้นอนไม่หลับจนร่างกายทรุดหนักและมีโรคแทรกซ้อนมากขึ้นแน่ การตายมันก็น่ากลัวระดับนึงอยู่แล้ว แต่การตายที่ต้องออดๆ แอดๆ ก่อนนี่มันลำบาก น่ากลัว น่ารำคาญนะ ฉันนึกถึงคำถามในชั้นเรียนที่ว่า การป้องกันโรคเอดส์มีกี่วิธี อะไรบ้าง ตอนนั้นฉันตอบไปว่า มี 3 วิธีคือ ห้ามใช้เข็มฉีดยาร่วมกัน ห้ามใช้ถุงยาง และห้ามไปตรวจ ซึ่งแน่นอนว่านั่นเป็นแค่มุกตลก มาในวันนี้ฉันกลับหวาดหวั่นว่ามันอาจจะติดโรคกันได้แค่เพียงสัมผัสหรือมองตา กับใครที่ไหนก็ไม่รู้ที่เดินผ่านไปมาบนท้องถนน และเราไม่รู้ว่าภายในร่างกายเขามีเชื้อโรคอะไรอยู่บ้าง

แต่ด้วยความที่ฉันกลับมาว่างงานอีกครั้ง ฉันก็เลยมีเวลามากพอให้อยู่กับตัวเอง ซึ่งฉันไม่อยากเลย เพราะเชื่อว่าจะยิ่งทำให้หดหู่ สู้อยู่กับคนรอบข้าง หาอะไรทำไม่ให้ฟุ้งซ่านดีกว่า แต่สุดท้ายแผนการชีวิตก็ราบคาบ เพราะขณะนี้ทั้งโลกกำลังเป็นประจักษ์พยานเหตุการณ์สำคัญอย่างสถานการณ์โควิด 19 เสียแล้ว นี่แหละปัญหาระดับโลกของจริง

ล่าสุด กับบางเรื่องที่ทำจนชิน เรามักละทิ้งซึ่งความปลอดภัย การที่ฉันประสบอุบัติเหตุจนหน้าเย็บ 140 เข็มไม่ใช่เรื่องใหม่ ฉันไม่ใช่คนแรกบนโลกนี้ที่รถคว่ำ ออกจะใกล้เคียงกับนักแสดงท่านนึงผู้ล่วงหลับด้วยซ้ำ มันไม่ใช่แค่การเสียโฉม แต่มันคือการสูญเสียตัวตน บุคลิก ความมั่นใจ โอกาสในหน้าที่การงาน ความรัก การใช้ชีวิต ที่สำคัญ ใบหน้าที่เคยมีเพียงหนึ่ง จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีก เป็นได้อย่างมากก็แค่ของเลียนแบบจาก reference ต่างๆ คนนั้นอย่างคนนี้อย่าง รวมๆแล้ว ฉันจิตตกมากจนเข้าสู่ภาวะซึมเศร้าและพยายามฆ่าตัวตายเพราะมองเห็นแต่ความไม่เอาไหนของตัวเอง แค่ขับรถไม่ให้คว่ำ แค่นี้ก็ยังทำไม่ได้ โบยตีตัวเองที่ไม่สามารถวาดรูปได้เหมือนเดิมอีก

ในวันที่เราค้นพบว่าเรามันก็แค่คนตัวเล็กๆที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรอย่างที่คิด ฉันก็แอบหวังว่าโลกน่าจะใจดีกับเราให้มากกว่านี้ อย่างน้อย เราจะได้มีความกล้าหาญที่จะใช้ชีวิตอย่างที่ใจเราหวังมากขึ้นอีกสักนิด สุดท้าย ฉันอาจจะคาดหวังผิดไปหน่อย โลกมันก็แค่ดาวเคราะห์ดวงนึง มันใจดีกับเราไม่ได้หรอก มันหน้าที่ของเรากันเองต่างหากที่ต้องใจดีต่อกันและกัน หรืออย่างน้อยที่สุด เราเองนี่แหละที่ต้องใจดีกับตัวเอง

สนใจช่วยเหลือฉันให้พ้นจาก 99 Problems ได้ทาง Instagram หรือไลน์ไอดีชื่อ ikyokung