1.

ใบไม้สีเขียวอมเหลืองใบหนึ่งกล่าวอำลากับกิ่งไม้แห้งและร่วงลงสู่สายน้ำเอื่อย ๆ มันต้องกับแดดยามเช้าเสมือนเป็นของขวัญต้อนรับเข้าสู่สถานที่แปลกใหม่ ใบไม้ดีใจที่ได้มาอยู่ที่นี้ มันเริงระบำและลอยล่องไปตามที่เพื่อนใหม่จะนำพาไป

2.

เพื่อนสนิทของผมคนหนึ่งชื่อ เดียร์ มันเป็นคนเก่งและเพียบพร้อมทุกสิ่งทุกอย่าง..เรียนเก่ง เตะบอลเก่ง เล่นดนตรีเก่ง..และยังมีฐานะดีอีกด้วย ผมอิจฉาความสมบูรณ์แบบของมันอยู่เล็ก ๆ เราไม่ได้เจอกันมา 4-5 ปีได้ตั้งแต่เรียนจบจากมหาวิทยาลัยแถวรังสิต ข่าวสุดท้ายที่ได้ยินจากเดียร์ก็คือ มันได้ไปช่วยพ่อทำงานที่บริษัทของครอบครัวตัวเอง

3.

สายน้ำหักหลังใบไม้..โดยไม่รู้ตัวมวลน้ำลวงหลอกพามันดำดิ่งไปสู่ขอบเหวของน้ำตก ทุกสิ่งทุกอย่างถูกฉุดกระชากลงไปสู่ใต้น้ำ เสียงเยาะเย้ยจากสายน้ำดังอื้ออึงแผดกระจายไปทั่วบริเวณ  ร่างของใบไม้ถูกทารุณกรรมจากอดีตมิตรสหาย ใบไม้พยายามฝืนแรงจากธรรมชาติและพยายามดันตัวเองให้ขึ้นสู่ผิวน้ำ..แต่มันทำไม่สำเร็จ สิ่งเดียวที่ใบไม้ทำได้ คือปล่อยให้สายน้ำทำความปรารถนาของตนให้เสร็จสิ้น

4.

22 เมษายน 2556....ผมและเพื่อน 3-4 คนไปงานศพเดียร์ที่วัดแห่งหนึ่งย่านปิ่นเกล้า...เดียร์ตัดสินใจลั่นไกฆ่าตัวตาย คำถามที่ยังคงค้างคาใจอยู่ของคนที่มาร่วมงานแต่ไม่กล้าเอ่ยถาม (รวมถึงตัวผมด้วย) คือ ทำไมเดียร์ถึงฆ่าตัวตาย ทั้ง ๆ ที่ชีวิตของมันก็ออกจะเพอร์เฟคอย่างนี้..บางคนบอกว่าเพราะพิษรัก บางคนบอกว่าเรื่องงาน บางคนบอกว่าเพราะปัญหาครอบครัว..ผมทราบจากพ่อของเดียร์ว่า ก่อนตาย มันได้ทิ้งข้อความเอาไว้แค่เพียง "เดียร์ไม่อยากอยู่แล้วขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกลาทุกคน"

5.

เมื่อผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง ใบไม้ค่อย ๆ ลอยกลับขึ้นสู่ผิวน้ำ..มันสูดหายใจรับอากาศอย่างเต็มที่ ใบไม้พบว่า ตอนนี้มันได้มาอยู่ในสายน้ำแห่งใหม่ที่ห่างจากน้ำตกไปไม่ไกลนัก ขณะนั้นเอง บางสิ่งบางอย่างในจิตใจของใบไม้ก็ปะทุขึ้น..ความเจ็บปวดอันแสนสาหัสที่สายน้ำได้กระทำต่อใบไม้ และได้ทิ้งบาดแผลฉกรรจ์ที่เหนี่ยวรั้งมันให้จมปลักกับห้วงเวลาใต้ขอบเหวนั้นไว้

6.

ในขณะที่ผมมองใบไม้สีเขียวอมเหลืองลอยล่องบนสายน้ำในยามเช้าวันนั้น ผมก็พอเข้าใจขึ้นมาบ้างว่า ทำไมเดียร์ถึงจากพวกเราไป...

Photo Credit : pexels.com