มินิมอร์อ่านเรื่องราวของคุณ Sadako Mai แล้วนึกถึงเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นเคยมีโฆษณาที่เป็นอนิเมชั่น 2D สั้นๆ เรื่องราวของพระราชาที่ทรงสู้กับมังกรเพื่อปราบทุกข์ภัย และในโลกของความเป็นจริงเราเองก็มีพระราชาที่ปราบทุกข์บำรุงสุขให้เราไม่ต่างจากพระราชาในนิทาน แต่ทรงมิได้มีพระแสงดาบเปี่ยมอำนาจ ทรงมีกล้อง ปากกา แผนที่ และพระปรีชาสามารถเป็นอาวุธปราบมังกรร้ายที่เรียกว่าความยากจน ทรงต่อสู้มา 70 ปี เชียวนะ เราต้องฮึบสู้ตามอย่างท่านบ้างแล้วล่ะ

มินิมอร์ของบันทึกของคุณ giftmeme มากเลย ละเอียด แม้จะค่อนข้างเป็นส่วนตัว (ก็เหมือนบันทึกประจำวันแหละ) แต่มีหลายจุดที่จับข้อสังเกตของเรื่องราวราวๆ ตัว และนำมาร้อยเรียงให้เราสำรวจตัวเองได้ ว่าขณะนั้นเราทำอะไรอยู่นะ และท้ายที่สุด มินิมอร์ชอบประโยคนี้ "After all, one shall know no death once he owns a place in someone's heart."

อันนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับหัวข้อนี้นัก แต่ก็เป็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้แหละ หลายๆ คนไปร้านเสื้อผ้าเนอะ หรือไปร้านผ้าเพื่อหาผ้าสีที่จำเป็นต้องใช้ แต่ตอนรื้อออกมานี่..นึกถึงใจคนเก็บหรือเปล่า คุณ Pimmuable ชวนเราไปสำรวจตัวเองล่ะ ว่าเราคิดถึงรอบข้างมากพอหรือยัง?

เรื่องที่ คุณ pokchanymph เขียนเป็นเรื่องที่มินิมอร์อยากพูดถึงพอดี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ก่อนหน้านี้มีกระแสการล่าแม่มด ทำร้ายคนที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าโทนสีไว้ทุกข์...เดี๋ยวก่อนนะ ถามจริงๆ เหอะ ทำแบบนั้นแล้วพ่อจะพอใจเหรอ คีสสักนิดนะจ๊ะซิส ไม่ใช่ทุกคนที่จะแสดงความเศร้าออกมา เขามีวิธีจัดการหลายๆ แบบ เหมือนอย่างที่ในโพสต์นี้บอกไว้ว่า ใต้(เสื้อกั๊กวิน)สีส้ม ก็ยังมีความโศกเศร้าและเสื้อผ้าสีดำอยู่ ลองไปอ่านบทความเต็มๆ กัน ดีนะ

และบทความนี้ โดย คุณ Piyarak_s ถูกแชร์ไปอย่างมากมายในสื่อออนไลน์ มินิมอร์ขอขอบคุณ คุณ Piyarak_s ที่เขียนแทนใจใครหลายๆ คนได้ แทบทุกความรู้สึกถูกบรรจุอยู่ในจดหมายฉบับนั้น ถึง "แม่พลอย" ตัวละครจากเรื่องสี่แผ่นดินที่ผ่านมรสุมทางการเมืองและสูญเสียพระเจ้าแผ่นดินไปถึงสี่พระองค์ แม่พลอยจ๋า เธอทนได้อย่างไร ของฉันเพียงแค่พระองค์เดียวเท่านั้นเองนะ ใจก็แทบสลายแล้ว แต่ฉันตายจากไปไม่ได้หรอก พ่อท่านมีภาระมากมายที่พวกฉันต้องสานต่อนี่นะ