ครั้งนึงในชีวิตของฉัน ได้มีโอกาสเห็นพระราชาพระองค์นั้นด้วยตาตัวเอง

ในตอนนั้นฉันน่าจะอายุราวๆ 10 - 11ปี ได้มีโอกาสตามคุณแม่ไปเคารพพระบรมศพสมเด็จย่า

และในวันนั้นเองเป็นวันที่พระราชาและพระราชินี เสด็จมาเคารพพระบรมศพสมเด็จย่า

ณ ที่พระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท ด้วยเช่นกัน ....

ตอนที่ฉันไปยืนรับเสด็จพระราชาและพระราชินี ด้วยอายุเพียงเท่านั้นฉันจึงยังตัวไม่สูงมากนัก

จึงมีโอกาสได้ยืนแถวหน้าสุดพร้อมกับน้องสาวและแม่ ในอารมณ์ตอนนั้นพูดได้คำเดียวว่า ตื่นเต้นที่สุด 

ส่วนนึงมาจากอายุที่ยังเด็กและขี้อาย การได้ยืนแถวหน้าสุดก็กลัวจะทำอะไรผิดพลาด ได้แต่คิดมากว่า

ถ้าพระราชาและพระราชินีมาแล้วต้องถอนสายบัวแบบนี้ใช่ไหม ถูกต้องไหม และฉันมองท่านได้ไหมนะ 

แต่เมื่อขบวนเสด็จผ่านมาในจุดที่ฉันยืนอยู่ ในเวลานั้นคงต้องเรียกว่าเป็น "บุญตา" จริงๆ ...

เพราะ แสงไฟที่สาดส่องเข้ามาในรถพระที่นั่ง ทำให้ฟิลม์กระจกรถที่ดำมืดมิดสว่างขึ้นจนมองเห็นได้

สายตาของฉันได้เห็นพระราชาโบกมือเบาๆให้กับประชาชนของท่าน นั่งเคียงคู่กับพระราชินี

มันเป็นยิ่งกว่าความฝัน ท่านทรงเป็นพระราชาที่หลุดออกมาจากในนิทาน ... พระราชาที่มีอยู่จริง ...

... จนถึงตอนนี้ กาลเวลาผ่านมาแล้ว 20 กว่าปี ... 

ภาพในวันนั้นยังคงติดตรึงใจและบันทึกอยู่ในสมองส่วนความทรงจำของฉันไม่มีวันลืมได้เลย  

========================================================================

"จะหลับลงได้อย่างไร...ในเมื่อประชาชน..ไม่มีที่จะนอน"

พระราชกระแสรับสั่งของในหลวง
พระราชทานแนวทางแก้ไข้ภัยพิบัติน้ำท่วม

ในภัยพิบัติครั้งนั้น ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น

เพราะ ฉันยังเด็กอยู่มาก หรืออาจจะยังไม่เกิดเสียด้วยซ้ำ

แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาในชีวิต ฉันก็ได้เห็นมาเสมอถึงการทรงงานหนักของท่าน

ทั้งในตำราเรียน บทความจากแผ่นพับ หรือสื่อต่างๆบนโลกออนไลน์

ทำให้รู้ว่า ประเทศไทยมีพระราชา ที่ทำทุกอย่างได้เหมือนในนิทาน

และทุกอย่างที่พระราชาได้ทำลงไป ก็เป็นเรื่องจริงที่สัมผัสได้มาตลอด ๗๐ ปี

วันพฤหัสบดีที่ ๑๓ ตุลาคม พุทธศักราช ๒๕๕๙ 

พระราชาพระองค์นั้นเสด็จสวรรคต คล้ายดังท่านทรงกลับเข้าไปในนิทานเช่นเดิม

เหลือไว้เพียงตัวอักษรบนหนังสือนิทาน เล่าเรื่องพระราชกรณียกิจที่ท่านได้ทรงทำเอาไว้

ในอนาคตข้างหน้า ตัวอักษรเหล่านั้นก็จะกลายเป็นคำพูดได้เล่าขานให้ลูกหลานได้ฟังต่อไป

... ท่านทรงเป็นหัวใจของชาวไทยทุกคน  ...