ประหลาดเหมือนกันนะ ที่เราให้ไปโดยที่เราไม่ได้สนใจเลยว่าผลตอบกลับมาจะเป็นยังไง อาจเพราะเรายุ่งจนไม่ได้ไปสนใจ พอว่างที่จะสนใจก็ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมกับการโทรกลับไปที่เมืองไทย 
    ถ้าจำไม่ผิด ดอกไม้ดอกเเรกที่ตัดสินใจให้น่าจะให้ในวันอังคารเป็นช่อดอกไม้สีชมพู ซึ่งมันอาจไม่ได้ใส่ใจในการจัดดอกไม้หรือใส่ใจในการเลือกสีดอกไม้ชนิดดอกไม้ เเต่ใส่ใจในการเขียนข้อความลงบนการ์ดมากๆ เพราะไม่ว่าจะยุ่งยังไงก็จะรีบมาคิดเเละพิมพ์ส่งให้ ซึ่งมันไม่ใช่การพิมพ์อะไรลงไปก็ได้นะ เเต่มันคือการคิดว่าจะใช้คำว่าอะไรดีที่จะสื่อความหมายในใจว่าเราอยากรู้จักพี่จริงๆนะ .....
    ฟังดูอาจเป็นเรื่องง่ายนะการที่สั่งให้ใครไปส่งดอกไม้ เเล้วก็เขียนสิ่งที่บอกลงไป เเต่จริงๆมันไม่ง่ายเลยนะ จะบอกให้ว่าถ้าอ่านมาถึงตรงนี้จะสังเกตุเห็นว่าเล่าเรื่องเเฟนไปถึง2คน เเต่ไม่ใช่การจีบเเต่เพียงอย่างใด ครั้งนี้สินะ จะเป็นครั้งเเรกที่จะจีบใครสักคน...

    เลือกจะส่งดอกไม้ให้เขา ซึ่งโดยส่วนตัวเเล้วเป็นคนเเพ้ดอกไม้ เเละไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า

        อาจเป็นเพราะเมื่อครั้นตอนเราอายุ 13 ปี เราได้มีคนเข้ามาจีบครั้งเเรกเเละเขาได้ให้ดอกไม้เราทุกวัน ทุกวัน เเต่สุดท้ายเเล้วเรากับเขาก็ไม่ได้เป็นเเฟนกันนะ 

    เห้ย ขนาดเราได้ดอกไม้ทุกวันเรายังไม่เลือกเขาเป็นเเฟน เข้าใจเเละ เเสดงว่าครั้งนี้ถ้าเขาจะไม่เลือกเราเป็นเเฟนก็คงไม่เเปลก เวรกรรมเเท้ๆ ชิบหายละ นี้พึ่งคิดได้เลยนะเนี่ย ....

        ปกติด้วยนิสัยของตัวเอง เป็นคนทำไรโครตจริงจังอ่ะ เเบบถ้าต้องอ่านหนังสือก็จะอ่านหนังสือ ถ้าต้องทำงานก็จะทำงาน เเละนี้ก็เป็นอีกอย่างนึงที่ทำให้เราไม่ได้สนใจอะไรมากมายนักอาจเป็นเพราะเราไม่มีความจำเป็นต้องทำอะไรในโทรศัพท์ เลยไม่ได้เล่นเเบบจริงๆจังอ่ะ 

    ซึ่งมารู้ตัวอีกทีคือคุณตุ๊ก ไลนมาเยอะมาก ไลนมาถามว่าจะเอาควอทอะไร เราเลยตัดสินใจคืนนั้นทำควอทเป็นเเถวๆ เเละให้เขาเลือกใส่ลงไปเองเลย เพราะเรากลัวว่าเราจะทำให้เขาส่งช้า เเละเป็นปัญหาเพราะเราอีก 

     ซึ่งเราได้เล่นโทรศัพท์ก็ตอนจะนอนมาก็จะเช็คมาเซฟรูปดอกไม้เเล้วเอาไปปรินท์ เเละเก็บไว้ในไดอารี่ 

   บางวันบังเอิญเดินไปเจอฟ้าสวยๆก็หยิบ โพลารอยด์ขึ้นมาถ่ายไว้ หรือบางวันเดินไปเจออะไรที่มันดีๆ ก็อยากจะเก็บไว้ 

    เคยมีวันนึง ลืมกล้องไปหยิบโทรศัพท์มาถ่ายเเล้วรูปมันหายก่อนจะได้ปรินท์หรือบันทึกลงไป ตอนนั้นหัวเสียมากโวยวาย ด้วยความที่เอาเเต่ใจมาก จนตอนนั้นเหมือนเเม่จะนั่งฟังอยู่นาน เเม่บอกว่า

     หลังจากวันนั้นก่อนที่เราจะหยิบกล้องขึ้นมาถ่าย เราหยุดมองก่อนขอเก็บรูปนั้นช่วงเวลานั้นด้วย กล้องที่เราพกมาตั้งเเต่เกิดอันนี้ก่อนเเละค่อยหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บไว้อีกที ถึงเเม้สมองกับตาจะดีก็จริงเเต่ก็ยังชอบเก็บรูปถ่ายไว้ เพราะมันทำให้เราเห็นว่าสิ่งที่เคยมีตรงนี้มันมีอยู่จริง ไม่ใช่ความฝัน ไม่ใช่จิตใต้สำนึกของเรา ที่ทำให้มันเกิดขึ้นมา นี้อาจเป็นข้อเสียเครื่องปรินท์ของเเม่ก็ได้

เเละเมื่อพี่ใหญ่วางโทรศัพท์ พี่เขาก็คงไปทำงานเขาต่อ จนเมื่อเรากลับมาถึงห้อง พี่เขาก็เล่าให้ฟังว่าเเม่โทรมา

    หลังจากวันนั้นเราก็นอนคิดถึงประโยคที่พี่ใหญ่บอกว่าให้เราโทรไปคุยกับพี่เขา เราก็ยังคิดว่า ใครบ้าที่ไหนมันจะกล้าไปคุยว่ะ เเต่ก็รู้สึกว่ากว่าเราจะเเก้โจทย์คณิตออกในเเต่ละครั้งมันไม่ใช่ครั้งเดียวที่จะเเก้ออกเลย มันต้องตั้งหลายครั้ง หรือเราจะลองเข้าหาพี่เขาอีกสักทีดีละ เเต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำได้ยังไงนั้นนะสิ 

    เเต่ตอนนั้นตอนที่อยากรู้จัก ไม่คิดว่าอยากรู้จักพี่เขาจากปากคนอื่น อยากรู้จักพี่เขาจากการศึกษาเอง เเต่วันนี้เริ่มอยากรู้เเล้วสิ ว่า

• พี่เขาเป็นคนยังไง 
  
• พี่เขาชอบคนเเบบไหน 
  
• งานอดิเรกเขาคืออะไร 
  
• เเละที่สำคัญพี่เขาจะนิสัยเข้ากับเราได้เหมือนที่เราชอบเขาไหมนะ 
  

คำถามเเบบนี้พุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ครั้งเเล้วครั้งเล่า ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้สัทกี เห้ออ