ใครจะไปคิดว่าหลังจากคืนนั้นที่นอนไม่หลับเราก็ยังคงไปทำงานต่อเรื่อยๆ ยังคงใช้เวลาในการทำงานมากกว่าพักผ่อน ทำให้ได้บังเอิญเผลอลืมอะไรไปบ้างในบ้างอย่างเเต่ก็นะ ใครเขาจะลืมได้จริงๆอ่ะ 55555 ก็หวังว่ามันจะลืมได้จริงๆ เพราะคิดว่าคงต้องตัดใจ ดราม่าป่ะ 

    วันนี้หนังที่ดูเราเป็นคนเลือก เลือก home alone เเบบเป็นหนังที่ดูกันมาตั้งเเต่เด็กๆเเล้วอ่ะ คงเป็นหนังที่ ทำให้พวกเราอินได้มากสุดเเล้วมั้ง พวกเราโดนเเม่ทิ้งกันมาตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว เล่นกันในบ้านกันบ่อยมาก มีครั้งนึงที่เรากับพี่ ด้วยความเป็นผู้ชายต้องมีปืนมีมีด เอามาไล่ยิงกันเเต่วันนั้นรู้สึกไม่สมจริงเลยเอาซอสมะเขือเทศ มาผูกถุงเเล้วยัดไว้ในเสื้อใครโดนยิงก็จะเห็นเลือดออกมา 

     เเเละใครโดนยิงก็เเดงเต็มไปหมด เเม่กลับมานึกว่าลูกเป็นอะไร อ่อป่าว ลูกเล่นกันเฉยๆ ตอนนั้นก็โดนด่ากันไประนาว หลังจากที่ดูหนังกันจนดึก ก็ตัดสินใจว่าจะไปนอน เเละเเยกย้ายกันไป 

    พอมาถึงห้องนอนสิ่งที่เห็นคือม่หนังสือเล่มหนึ่งบนหัวเตียงที่ยังอ่านไม่จบเลยลองหยิบมาอ่าน เเละทำให้เราคิดไปถึง ผู้หญิงผมบลอนด์คนนั้น เพราะหนังสือเล่มนี้เกี่ยวกับการที่พยายามจะจีบผู้หญิงคนนึง เราอ่านมันโดยที่เราไม่รู้ตอนจบ อ่อลืมบอกเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือมาก เเละอ่านหนังสือรักด้วย หนังก็ชอบหนังรัก เพราะมันรู้สึกว่าอินมากกว่าหนังฆ่ากัน

         นั่งรอขึ้นเครื่องเเละนั่งอ่านนิตยาสารที่ซื้อมาจากร้านเมื่อกี้ เเละหันไปเห็นป้าคนไทยคนนึงกำลังจะพยายามหาของอยู่เลยเข้าไปถาม

     ประโยคของป้านั้นทำให้เราเก็บมาคิดได้เลยนะ เก็บมาคิดว่า เป็นคำพูดเนิ้บๆ เเต่ทำไมมันรู้สึกจับเข้าไปข้างใน มันคมเเต่ไม่ได้บาดลึก มันเป็นคำพูดไม่ได้หวานซึ้ง เเต่มันรู้สึกลึกซึ้ง มันเป็นคำพูดง่ายๆที่เข้าใจได้ เเละดูมีความหมาย สรุปๆง่ายเลย 

   ไม่สามารถมีสิ่งใด หรือใคร มาทดเเทนกันได้

    เเละก็ถึงเวลาขึ้นเครื่องเรานั่งอยู่ริมเดิมในชั้นธุรกิจริมหน้าต่างที่ทำให้รู้สึกเหงาเเละสายตาก็จะทอดยาวออกไปผ่านก้อนเมฆสีขาว เป็นปุยๆ บางก้อนก็มีสีที่ต่างออกไป บางก้อนก็ทำไมนะ ไม่มารวมอยู่กับเพื่อนๆ หรือแม้กระทั้งบางก้อน สามารถจินตนาการเป็นรูปสัตว์ได้ตั้งหลายรูป แปลกจริงๆเลย นะที่เราโตจนป่านนี้ยังมานั่งจินตนาการกับก้อนเมฆพวกนี้อยู่ ถ้าเราเผลอพูดออกไปต้องมีคนหาว่าเราบ้าเเน่ๆเลย ทั้งที่ในใจอยากจะสะกิดพี่คนข้างๆเเละบอกว่า 

55555555555ขำเป็นบ้าเลย ที่ตอนเด็กเราจะชวนพ่อกับเเม่เเละพี่ใหญ่ดูก้อนเมฆที่เวลานั่งรถไปเที่ยวต่างจังหวัด เเละจะมีก้อนเมฆเต็มทางไปหมด เราจะนั่งตักเเม่ที่อยู่ข้างหน้าเเละจะเอามือจิ้มไปที่ท้องฟ้าอยู่เสมอ เเละพี่ใหญ่ก็จะคอยเถียงว่ามันไม่ใช่อย่างที่เราเห็น

      เห้ออ คิดเเล้วก็นึกถึงวัยเด็กเนาะ ที่ทำไรก็มีความสุขไปหมด ไม่เห็นมีความทุกข์อะไรเลย ตอนนั้นเรื่องที่วุ่นวายใจมากที่สุดก็คือของเล่นชิ้นโปรดพังไม่ก็โดนหมาเอาไปกัด หรือเห็นตัวการ์ตูนตาย ตอนนี้ละ อะไรๆก็มีเเต่ความเครียดไปหมดเลย

          เราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะไปหาซื้อซิมเเละโทรหาคนที่จะพอมารับได้ ระหว่างเดินออกมาจากเกตนั้นได้ยินเสียงตามหลังมาไกลๆเป็นเสียงที่คุ้นเคยเเละเรียกชื่อที่คุ้นหูที่สุด 

       'คุณบี๋' เป็นสองประโยคสั้นๆเเต่ถึงกับหันไปเพราะเสียงที่ได้ยินนั้นทำให้รู้สึกคุ้นว่าจะเป็นคนที่เรารู้จัก พอหันไปก็จริงๆด้วย เป็นเสียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนนึง ที่ตอนนี้ไม่ได้ใส่เหล็กดัดฟันเเล้ว เเต่ตอนที่เราจำภาพเขาได้เขายังใส่เหล็กดัดฟันอยู่ เเละเขาก็วิ่งเขามาเเละถามว่า 

     ก็พึ่งบารมีรถคุณบี๋เเละกัน พอขึ้นไปบนรถเราก็คุยกันสารพัดอย่างเเละก็พูดถึงเรื่องเก่าๆบ้างตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน เเละวิทยุช่อง 93.00 ที่เปิดฟังในตอนนั้นได้เปิดเพลงนึง เเละเมื่อเพลวนี้ขึ้นมาเราสองคนต่างหยุดคุยเเละตั้งใจฟังเพลง 

      'ถ้าบอกว่าเพลงนี้เเต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม'

     'ให้มันเพลงบนทางเดินเคียงที่จะมีเพียงเธอกับฉันอยู่ด้วยกันตาบนานๆ ดั่งในใจความบอกในกวี ว่าตราบใดที่มีรักย่อมมีหวัง คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจฉันมีปลายทาง'