และรับรู้ได้ว่า ยิ่งมนุษย์ประหยัดเวลา เอาเวลาฝากไว้กับผู้ชายสีเทามากเท่าไร มนุษย์ถูกพันธนาการ และเร่งรีบทำทุกอย่าง แต่ทำเท่าไร ก็รู้สึกว่าเวลาไม่เพียงพอเลย ต้องรีบทานข้าว ทำงาน ดิ้นเหมือนหนูถีบจักรตลอดเวลา

โมโม่ตัดสินใจว่าเธอจะไปสู้กับมนุษย์สีเทา เพื่อให้สภาพสังคมแบบเดิมกลับมา ก่อนที่โลกนี้จะไม่เหลือเวลาให้คนได้พูดคุยกันอีกเลย
..
..

..

ชีวิตคนเรา อายุขัยประมาณ 75 ปี หรือ 27,000 กว่าวัน หนึ่งในสาม เราก็พักผ่อนนอนหลับไปแล้ว ณ วันนี้ เราอาจเหลือเวลาหลักพันวันบ้าง หมื่นวันบ้าง แล้วแต่วัยของแต่ละคน ไม่มีใครตอบได้ว่าวันพรุ่งนี้ เราจะยังมีลมหายใจอยู่ไหม

ทุกวันนี้ผู้ชายสีเทา มาในมิติของยุค digital เราอยู่หน้าจอโทรศัพท์ หน้าแป้นพิมพ์เล็กๆ แม้เวลานั่งในรถไฟฟ้า BTS หรือ MRT ก็ตาม เราเห็นแต่มนุษย์ก้มหน้า อ่านหน้าจออย่างคร่ำเคร่ง บ้างอ่านไปยิ้มไป บ้างนิ่งๆ แต่ไม่ได้เงยหน้าสนใจคนที่ยืนนั่งรอบตัวกันเลย คนชรา สตรีตั้งครรภ์ เด็กเล็ก ไม่มีโอกาสที่จะได้รับการลุกให้นั่งกันแล้ว ?

หากหยุดคิด ช่างสังเกตเล็กน้อย เราอาจเป็นโมโม่ที่คิดจะจัดการกับผู้ชายสีเทาเช่นกัน เพื่อปลดปล่อยพันธนาการของพวกเราให้เป็นอิสระจากการจำกัดเวลาของเราเอง หรือการให้ความสำคัญกับบางสิ่งที่ไม่จำเป็นมากเกินไป

เราจึงควรตระหนักรู้ค่าของเวลา อยู่กับวันนี้
อยู่กับปัจจุบัน ทำในสิ่งที่อยากทำ ทำดีต่อตนเอง ทำดีต่อครอบครัวและคนรอบตัว และหากมีพลังชีวิต มีกำลังใจที่ดี ก็แบ่งปัน ส่งต่อสิ่งดีๆให้กับผู้อื่น และสังคมต่อไป

https://www.facebook.com/onceapassion/