ตื่นมาตอนตีสาม ถามจริง ถ้าไม่จำเป็นจะมีใครอยากตื่นไหม
เมื่อคืนกินยาปกติ… นอนเวลาปกติ…
แล้วทำไมมันตื่นตอนนี้ล่ะโว้ยยยย

มาเขียนตอนนี้คงเป็นการระบายความหงุดหงิดใจ แต่ในโมเม้นท์นั้นท่ามกลางความมืดตาเราไม่เห็นอะไรเลย มองไปมางไหนก็ไม่มีแสงสว่าง แต่ในหัวกลับเล่นสารพัดเรื่องราวไม่ยอมหยุด

โอเค เรื่องนี้ฉันกลัว
ส่วนเรื่องนี้ ทำไมยังจำนะ
เรื่องนี้… ไม่ต้องโผล่มาในฝันอีกเลยจะได้ไหม

ความผิดหวัง ความกลัว ก้อนความคิดลบโถมเข้าใส่ตัวฉันแผ่วเบาอย่างต่อเนื่อง ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมีผ้ามาปิดปาก ปิดจมูก ผ้าบางๆที่ถูกวางลงบนในหน้าค่อยๆเพิ่มจำนวนขึ้นอย่างช้าๆ

ความรู้สึกโดดเดี่ยว หว้าเว่ ชัดเจนมาในใจตอนนั้น

ลุกจากเตียงก็แล้ว พยายามนอนต่อก็แล้ว คิดไปถึงว่าจะกินยาให้หลับอีกรอบด้วยซ้ำ แต่สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยให้เวลาผ่านไป

นอนลิ้มรสความว่างเปล่ารอบตัวและความหนักอึ้งของจิตใจไปพร้อมๆกัน ทนไป จนกว่าจะหมดแรงน่ะแหละ