เพราะว่าตื่นก่อนเวลาที่ควรตื่นอีกแล้วเลยมีเวลาคิดฟุ้งซ่าน

ตั้งแต่มีป่วยมา มีอย่างหนึงที่ต่อให้หายแล้วมันก็จะไม่หายไปด้วย ก็คือรอยสักของฉันเอง

ฉันไปสักตอนอายุได้ยี่สิบปี เออ ไอ้ปีที่เริ่มป่วยนี่แหละ

เป็นการสักที่ค่อนข้างพิเศษ เพราะนอกจากลูกค้า (ซึ่งคือฉัน) จะเป็นมือใหม่ ช่างก็มือใหม่ไม่ต่างกัน 555

ด้วยเหตุนี้เอง ตอนนั้นฉันถึงได้โปรสักหนึ่งแถมหนึ่ง และมีรอบสักสองที่มาจนทุกวันนี้

พูดถึงการสัก ฉันชอบมันค่อนข้างมาก เพราะมีทั้งจุดที่เหมือนและต่างกับตัวตนของฉันเอง

มุมหนึ่ง... เป็นสิ่งที่ก็อยู่แบบนั้นไปตลอด แม้พยายามจะลบ แม้มันจะไม่สวยในสายตาเจ้าของแล้ว เหมือนนิสัยดื้อดึง แสนยึดติดของฉัน

มุมหนึ่ง... มันช่างต่างกับฉันที่เบื่อง่ายเสียเหลือเกิน คือมันเปลี่ยนให้ตรงนั้นกลับมาเป็นพื้นที่ว่างๆ ไม่ได้นะเว้ย ตัดสินใจแล้วก็คือจบ

เมื่อไม่นานมานี้เพิ่งจองสักลายใหม่ไปเป็น cover up tattoo...

เมื่อลายเดิมมันแก้ไม่ได้แต่คุณอาจจะไม่ได้พอใจที่ “เห็น” มันแล้ว ก็มีแค่สองทาง คือไปเลเซอร์ออกและสักทับไปใหม่น่ะแหละ (อ้อ บางคนจะบอกว่ามีการออกแบบแก้ลายสักด้วย แบบแก้ต่อให้มีเค้าโครงของเดิม) ฉันเลือกที่สักทับด้วยเหตุผลส่วนตัว

จุดนั้นฉันสักเพื่อแสดงถึงตัวเองในวัยยี่สิบ ตอนนี้ฉันยี่สิบห้าแล้ว ความรู้สึกฉันต่อรายสักนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว การสักทับครั้งนี้จึงเหมือนเป็นการเติบโตจากจุดเดิมมากกว่าการพยายามซ่อนอดีตที่ไม่สวยงามสำหรับฉัน

อีกเหตุผลนึงคือ เมื่อแผลฮีลแล้ว นังรอยนี้เส้นไม่สวยเท่าไรนัก แอบขัดใจอยู่มาโดยตลอด 5555

อีกรอย ฉันคงไม่ไปยุ่งกับมัน เพราะมันคือฉันในอดีต ฉัน ณ วันที่ไม่เคยโลกแตกสลาย ไม่เคยเป็นซึมเศร้า และเป็นที่รักอย่างสุดหัวใจ

อ่า... สุดท้ายก็ทำตัวเองร้องไห้จนได้สิน่า!