เมื่อปีก่อนฉันเริ่มชอบใครคนหนึ่งและได้มีแฟนคนแรกในชีวิตมันยากนะที่จะกดทุกความกังวลและความคิดแง่ลบเอาไว้เพื่อที่จะเริ่มต้นความสัมพันธืกับใครสักคน  คุณหมอบอกฉันว่า ยินดีด้วยถือว่ามีความคืบหน้านะเนี่ย ยอมรับเลย ตอนนั้นฉันมีความสุขมากจริงๆ

อย่างไรก็ตาม ฉันยังคงป่วย

เขาเข้าใจอาการของฉันแม้จะไม่ทั้งหมด ยอมรับมันได้และคอยห่วงใยเตือนให้กินยา รับฟังเวลาฉันรู้สึกดาวน์หรือดิ่ง

หลายคนบอกฉันเป็น perfectionist แน่นอนกับความรักฉันก็อยากให้มันออกมาดีที่สุด  สุดท้ายก็เป็นฉันเองที่เหนื่อยและกังวลอยู่ตลอดเวลาว่าเขาจะไหวไหมนะเขารำคาญแล้วหรือเปล่า  มันยากนะที่จะไม่คิดว่าเรากำลังเป็นภาระของอีกฝ่ายยากที่จะยอมรับว่าเราไม่เหมือนคนอื่น ยากที่จะบอกตัวเองว่าไม่ต้องเสียใจนะ มันโอเค

เมื่อระยะทางเริ่มห่างขึ้นเพราะต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่ฉันก็เลือกที่จะจบความสัมพันธ์ลง คิดเอาเองว่าอย่างน้อย จบมันตอนนี้ เราก็ยังไม่เกลียดกันละนะ

แต่ดูท่าฉันจะคิดง่ายไป...

เขาบอกฉันว่า เขารู้สึกว่าฉันพร้อมทิ้งเขาเสมอฉันไม่ได้รักเขาเท่าที่เขารัก

ในการคุยครั้งหนึ่งหลังจากเลิกกันแล้ว เขาถามฉันว่าทำมฉันชอบกังวลกับอนาคตทำไมฉัถึงมีแนวคิดที่ expect the worst to happen ตลอดเวลา

ฉันพยายามจะอธิบาย แต่เขาไม่เข้าใจ  เราจบบทสนทนาแบบรู้สึกแย่กันทั้งคู่

ฉันไม่รู้หรอกว่าหลังจากนั้นเขานึกถึงการคุยกันครั้งนี้ของเราหรือเปล่าแต่ฉันยังคงเจ็บปวดกับมันมาโดยตลอด

เขาถามว่าเมื่อฉันรู้แล้วว่าฉันคิดลบทำไมควบคุมมันไม่ได้ เมื่อรู้ว่ามันยังไม่เกิด ทำไมต้องไปกังวล

ฉันน่ะ... รู้ตัวดีมาตลอดพยายามมาโดยตลอดจริงๆนะที่จะไม่เป็นคนแบบนี้ หรืแม้แต่ตอนที่ยังทำไม่ได้ฉันก็พยายามควบคุมมันและฝึกฝนตัวเอง

แต่มันคงไม่พอจริงๆ

เขาไม่ผิดที่สุดท้ายไม่เข้าใจ ฉันก็พยายามที่จะบอกตัวเองเหมือนกันว่าฉันไม่ผิดหรอกที่ยังไม่พร้อม

หวังว่าเขาจะไม่เจอปัญหาแบบที่เจอกับฉันอีกแล้วกันนะ