ถึงวันนี้ ฉันก็ป่วยเกินกว่าจะเข้าใจความจริงในแต่ละวัน 
ลึก ๆ แล้วฉันรู้นะ แต่ฉันหมดกำลังใจจะจัดการอะไรกับมัน

ในวันหยุดสุดสัปดาห์
ฉันไม่เดินไปไกลเกินกว่าในห้องพักของฉัน
ฉันไม่อาบน้ำ ไม่แปรงฟัน ไม่ทำอะไรด้วยตัวเอง
ร่างกายกับจิตใจของฉันแยกกันอย่างเด็ดขาด
หมอบอกว่าทางกายฉันไม่บกพร่องอะไรเลย
ฉันแค่หมดกำลังใจ และฉันก็ได้เรียนรู้คำว่าตรอมใจมีอยู่จริง 

ฉันกำลังสงสัยว่าวิญญาณสาวน้อยในจิตใจฉันยังมีอยู่ไหม 
คนที่ตาเป็นประกายเมื่อเข้าร้านหนังสือ 
คนที่ซื้อทุกอย่างได้แล้วเอามาจัดวางไว้ในอาณาจักรของตนเอง 
คนคนนั้นโดนฉันฆ่าตายไปแล้วหรือยัง

เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่า
การกินยาของฉันจะทำให้ฉันไม่ร้องไห้ ไม่ว่าจะแย่แค่ไหน 
แต่ฉันคิดผิด น้ำตาฉันยังไหลทุกครั้งที่มีโอกาส 
เหมือนกับฝนที่รู้เวลาตกของมัน 

ถ้าฉันหายไปฉันจะรู้สึกดีขึ้นไหมนะ 
ฉันกลัวสายตาทุกคนที่จ้องมองมาที่ฉัน 

ในช่วงเวลาที่แสนสวยงามของชีวิต 
ช่วงเวลาที่ฉันน่าจะได้ออกไปใช้ชีวิต
ฉันก็ยังคงเจ็บปวดอยู่อย่างนั้น 
ความคิดของฉันไม่ยอมปล่อยให้ฉันไปไหน 

อย่าฝืนเลยเราไม่เหมาะกับที่นี่หรอก...