กำลังจะซื้อบ้าน ซึ่งไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะได้ซื้อบ้าน (กู้ธนาคาร)

ด้วยความที่ไม่เคยมีบ้าน และความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับบ้านก็ไม่มี

ไม่เคยคิดอยากซื้อ แต่ตัดสินใจซื้อเพราะว่า เผื่ออนาคตแม่แก่ตัวแล้วจะได้มาอาศัย

เนื่องจากใช้เวลาในชีวิตอยู่กับแม่น้อยมาก จึงคิดว่าอย่างน้อยถ้าจะได้ดูแลแม่ในบั้นปลายก็จะทำให้ดี

(แม้แม่จะยังไม่อยากมาอยู่ในตอนนี้)

... กังวลกับภาระหนี้ก้อนใหญ่เหมือนกัน แต่ก็ทำใจไว้ละว่าถ้ามันไม่ไหวก็ปล่อยให้เขายึดคืนไป

หรือถ้าสามารถผ่อนไปได้เรื่อยๆ จนถึงวันหนึ่งที่รู้สึกว่าพอแล้วกับการใข้ชีวิต

ก็ค่อยขายบ้านแล้วเอาเงินที่เหลือไปจบชีวิต

มีพี่คนหนึ่งถามขึ้นขณะคุยกันว่า คิดยังไงถึงซื้อบ้านหลังนี้ (ถามแบบชวนคุยในวงสนทนา)

เราก็ตอบว่าไม่รู้เหมือนกัน

เอาจริงๆ ก็ตามนั้น เหตุผลที่ซื้อคือเผื่อแม่มาอยู่ (แต่แม่ก็ยังไม่อยากมาอยู่ในตอนนี้)

อีกเหตุผลคือพี่ที่ทำงานซื้อหลังข้างๆ เขาก็อยากให้มาอยู่ข้างๆ กัน

พอมาคิดดูแล้ว เหตุผลในการซื้อคือเกี่ยวกับคนอื่นทั้งนั้น ไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองเลย

ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองจะมีบ้านไปทำไม เพราะอนาคตคงไม่มีครอบครัวอยู่แล้ว

... อยากเข้าใจตัวเองเหมือนกันนะ

การมีบ้านคงเป็นเป้าหมายของใครหลายๆ คน
แต่สำหรับเราซึ่งโตมากับความไร้บ้านมันดูเป็นเป้าหมายที่เกินฝัน

พอตอนนี้จะต้องซื้อบ้านก็เครียดหนักเหมือนกัน (แต่ก็ต้องทำล่ะนะ มาถึงขั้นนี้แล้ว)

ที่ตัดสินใจแล้วอย่างหนึ่งแน่ๆ คือ ถ้าจะจบชีวิตตัวเองก็จะไม่ทำในบ้านหลังนี้ เพราแต่ะสงสารพี่ข้างบ้าน (เขาอุตส่าห์ชวนมาอยู่ข้างๆ อะนะ ต้องเป็นเพื่อนบ้านที่ดีหน่อย)

ส่งกำลังใจให้คนผ่อนบ้านทุกคน