ช่วงนี้มีภาระงานเยอะ เหนื่อยกับภาระงานจนมีเวลาคิดถึงเรื่องตัวเองน้อยลง

ข้อดีคือมันทำให้เราไม่ฟุ้งซ่านเรื่องชีวิตของตัวเอง (แต่ก็ยังไม่ได้หมดสิ้นไปเสียทีเดียว)

ข้อเสียคือมันดึงสมาธิเราไปแค่ชั่วครู่เดียว พอเสร็จสิ้นจากภาระงานเหล่านั้น ความรู้สึกแย่ๆ ก็จะกลับมาและกลับมาแบบทวีคูณ เหมือนกับที่เคยลืมๆ มันไปก่อนหน้านั้นมันถูกสะสมเอาไว้ในซอกหลืบของจิตใจพอมีเวลาให้ตัวเองขึ้นมาหน่อย มันก็ประเดประดังกันออกมา

... อย่างน้อยการที่เรางานยุ่ง ก็พทำให้มองในเชิงบวกได้ว่า เรายังมีคุณค่าสำหรับงานเหล่านี้อยู่นะ

แม้ตัวเราเองจะไม่ต้องการตัวเราเอง แต่ยังมีสิ่งอื่นที่ต้องการตัวเรา (คิดเอาเองหรือเปล่าก็ไม่รู้ล่ะนะ)

พอมองแบบนี้แล้วก็รู้สึกมีแรงหลักดันให้ต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกสักพักหนึ่ง (เพื่อทำงาน)

... ก็นะ ... กลายเป็นคนที่ต้องเอาคุณค่าของการมีชีวิตไปผูกติดกับปัจจัยภายนอกมากกว่าปัจจัยภายในตัวเองเสียแล้วสิ

หวังว่าสักวันจะรู้สึกมีความสุข ไม่ฟุ้งซ่าน ไม่คิดมาก เวลาที่เรามีเวลาว่างให้ตัวเองบ้าง