แด่เหล่าคนกลาง...

ไม่รู้ว่าทุกคนเป็นแบบเราหรือเปล่านะ  ไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนๆเราก็จะต้องตกเป็นคนกลางเสมอ

การเป็นคนกลางมันก็ไม่ได้ดีอย่างที่คิดหรอก  คือมันลำบากใจที่สุด  ไม่ว่าจะพูดอะไรออกมาก็ตาม 

สุดท้ายแล้วเราคนกลางก็ห้ามพูดอะไรมาก เพราะเดี๋ยวจะยิ่งแย่กว่าเดิม

      แต่สิ่งที่เราทำ คือรับฟังทั้งสองฝ่าย แล้วนำมาคิด พินิจพิเคราะห์ อีกทีว่าเหตุการณ์นั้นมันเป็นมาอย่างไร  เมื่อเรารู้และเข้าใจถึงต้นตอสาเหตุที่แท้จริงแล้ว เราก็อย่าเพิ่งพูดออกไปตรงๆ เดี๋ยวจะทำให้เราแย่ได้  เราจึงต้องใช้วาทศิลป์ที่เรามีอยู่ในการสื่อสารออกไปให้ทั้งสองฝ่ายเข้าใจจุดต้นตอเล็กๆของอีกฝ่าย

ซึ่งการทำแบบนี้ สำหรับเรามันช่วยได้มากจริงๆ 

      แต่...บางครั้ง การเข้าใจผิดกันมันก็รุนแรงเหลือเกิน เกินกว่าที่เราคนกลางจะเข้าไปยุ่งในจุดต้นตอที่ยุ่งเหยิงและเป็นปมใหญ่ๆนั้นได้  เราทำได้เพียงแค่เฝ้ามองทั้งสอง มองคนรอบข้าง แล้วก็ปล่อยให้เวลาเยีบวยาจิตใจทั้งสองเอง   แต่ก็อย่างว่านะ ปมมันใหญ่เกินไป ไม่ว่าจะทำยังไงก็คงคลายไม่ออก (หรือหากมันจะคลายออก แต่เราก็ยังไม่รู้ถึงวิธีการนั้น) 

ผลสุดท้ายก็คงต้องต่างคนต่างอยู่

      ในมุมมองของเรา เราคิดว่า ทุกคนมีสิทธิที่จะมีความคิดเป็นของตัวเอง แต่เราไม่มีสิทธิไปตัดสินผู้อื่น การที่เค้าสองคน ไม่สามารถลงรอยกันได้อีก อาจเป็นเพราะเขาเหนื่อย และพอแล้วที่จะคลายปมนั้น :) เราคนกลางก็คงทำได้แค่มองเขาทั้งสองอยู่ห่างๆ ดูความเป็นไปของทุกๆคน 

สุดท้ายแล้ว ทุกคนก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป พอเห็นทั้งสองฝ่ายมีความสุข เราคนกลางอย่างเราก็ดีใจด้วย