สัมผัสสุดท้ายย่อมมีความหอมหวานของมัน

จากแก้ววิสกี้ถึงจูบต้นฤดูร้อน 

แรงดึงดูดและความใคร่ที่กลายเป็นความสัมพันธ์ระหว่างคนแปลกหน้าสองคน)




แบร์ทำหน้ามุ่ย หยิบมือผมขึ้นมาจูบ 

“พี่นาย....” เด็กหนุ่มเรียกชื่อผมด้วยเสียงหนักแน่น โทนกระเซ้าเย้าแหย่คุ้นหูหายไปเสียสิ้น



 “—อย่าเอาความจริงมาพูดตอนนี้สิฮะ”




แผ่นหลังผมชิดประตูที่เพิ่งปิดลง ร่างตรงหน้าไม่ยอมละมือจากตัว ทันทีที่เราได้โอกาสอยู่ลำพังสองคน

แขนแข็งแรงโอบเอวผมแนบตัว ปากบรรจงจูบซอกคอ

ลมหายใจอุ่นยังรวยรินระหว่างเรา



“พี่นาย....”  เสียงต่ำพร่ำคำเดียวซ้ำๆ ขณะเราก้าวเข้ามาในห้อง “พี่นาย...”



นิ้วปลดกระดุมเสื้อผมลงอย่างรีบเร่ง

หัวใจเต้นกระแทกอกเหมือนเป็นครั้งแรก




ความไม่แน่นอน


ความไม่แน่นอนไม่ใช่หรือที่ทำให้สัมผัสครั้งนี้เร้าใจนัก

ที่ทำให้รอยจูบ รสลิ้น เสียงลุกลนของคนรัก หอมหวานในความทรงจำ




ผมนั่งพิงพนักหัวเตียง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัว สายตาพิจารณามองแฟนตรงหน้าเงียบๆ



ถ้าชีวิตเป็นหนัง เราสองคนก็อาจได้เจอกันอีกก่อนองค์สองจะจบลง

ถ้าชีวิตเป็นหนัง ผมคงหวลกลับมาหาคืนนี้ได้ซ้ำๆ

ถ้าชีวิตเป็นหนัง เด็กหนุ่มนัยน์ตาซุกซนของผมคงไม่ต้องหนีห่างไปไหนไกล



สัมผัส ลมหายใจ ร่างกายของอีกคนที่ผมรู้จักดีเกินพอ คงไม่ถูกบันทึกเป็นเพียงเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้น



จุดอ่อนที่ติ่งใบหูของเขา

ปากและลิ้นที่กระตุ้นปลายประสาทตรงซอกคอของผม




กระแสเสือดที่สูบฉีดเร็ว แรง พร้อมเสียงหอบ ลึก รัว ราวขาดอากาศหายใจ เมื่ออีกฝ่ายสัมผัสผมตรงจุด

 

“แบร์—“

ในตัวเหมือนถูกหลอมละลายเป็นร่างว่างเปล่าอยู่บนเตียงนอน ความคิดวิ่งรนในเขาวงกตที่มีทางออกแต่เขา และ เขา เท่านั้น

“—แบร์...”



ใกล้เข้ามาอีก เร็วกว่านี้  เสียงในหัวผมเรียกร้อง


ทั้งที่รู้ดีเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้าว่าเราควรจะค่อยรีรอ ยืดเวลาชั่วคืนที่ให้แก่กันได้ 




ทำพี่อีก 

ทำพี่สิ

ผมอยากจะกรีดร้อง


หากที่เล็ดลอดจากริมฝีปากกลับเป็นเสียงครางยาว

มือข้างหนึ่งยังกำผ้าปูเตียงแน่น

อีกข้างเกาะแผ่นหลังขาวของคนรักไว้


แบร์ก้มลงจูบผมขณะร่างเราเคลื่อนไหวเป็นหนึ่ง

เราควรจะรอเวลาไม่ใช่หรอ


“....ผมรักพี่นายนะฮะ”


เราควรจะใจเย็นกว่านี้สิ




“พี่รู้”


แต่เราก็ควรจะรู้ว่าสติพี่หายไปตั้งแต่จูบแรกของคืนนี้


สัมผัสเบาของริมฝีปากนุ่ม ที่ทำใจผมเกเร

ที่ทำความคิดและเหตุผลน้อยนิดที่หลงเหลืออยู่นั่นหลุดลอย





เรารู้ใช่ไหม


“พี่รู้อยู่แล้ว แบร์”


เราน่าจะรู้สิ





สักพักแบร์หลับตา โยนหมวกทิ้งไว้ข้างเตียง


“ผมยังไม่อยากนอน”  เด็กหนุ่มพูดขึ้นตรงๆ ก่อนจะกระโจนเข้ามาซุกตัวกับอกผม




กลายเป็นหมาป่าน้อยที่ดูไร้พิษสงอีกแล้ว




ผมลูบหัวแบร์​ ยีผมยุ่งๆนั้นอย่างเคยชิน


“งั้นก็ไม่ต้องนอน”


(จะยอมตามใจเรื่องนี้ก็แค่คืนนี้

หนุ่มของผมใช่เด็กแล้วซะเมื่อไหร่)



แฟนผมยิ้มกว้าง เอาปลายจมูกถูกับแก้มผมเบาๆ


“พี่นาย--“ คราวนี้เสียงมากับแววตาละห้อย ที่ดูขัดตาสีฟ้าสดใสคู่นั้นเหลือเกิน


“—แค่นี้ผมก็คิดถึงพี่จะแย่...”



ผมส่ายหน้า ไล่นิ้วตามแผงอกคนข้างตัว


“อย่าห้ามพี่เลย”  ผมตอบ หอมแก้มแบร์อย่างห้ามตัวเองไม่ได้





“เรามีอยู่คนเดียวในโลกนะ”





แบร์หายใจเข้าแรง กลิ้งตัวมาคร่อมร่างผม 

“พูดยังงี้--“  เด็กหนุ่มลดเสียงกระซิบ ยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก “--รักผมเข้าแล้วล่ะสิ”

ผมหัวเราะ ดึงร่างแฟนเข้ามากอด


“รักมาก--”  ผมเสยผมแบร์ให้พ้นตา



“--รักมานานแล้วด้วย."

//


แนบเพลง:

จากโมเม้นเล็กๆ ละมุน แบบที่คุณ @PD704101 พูดถึง มาบูม! ตรงนี้เลย

แถมกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลค่ะ5555

หวาน แบบพี่นายไม่ได้มาแค่เสียงเหมือนตอนที่แล้วนะบี @quiddity8 

อิจฉาแบร์ละซี่ อิอิ  > <

/ยื่นหมอนให้น้องดาว @_ddddow 

และขอบคุณน้องดาวกับน้องแป้ง @pang_ppacx ที่ให้กำลังใจเสมอมา <33