“...นอนได้แล้วแบร์"

รถพยาบาลเหมือนจะวิ่งวุ่นทุกครึ่งชั่วโมง

แต่คนอยู่ติดกับโรงพยาบาลอย่างผมน่ะชินไปแล้ว





สิ่งเดียวที่ผมพยายามจะชินเวลานี้คือเสียงปลายสายที่เพิ่งไล่ผมไปนอนนี่แหละ





มือกระชับมือถือเข้าแนบหู

เอียงคอฟังเสียงนั้นให้ชัดราวพี่นายอยู่ตรงหน้า




เพิ่งเคยฟังประโยคเตือนเวลานอนที่ถูกต้อง (เที่ยงคืน??) ได้เพราะขนาดนี้ก็เมื่อเป็นเสียงของคนปลายสาย

โดปามีนหลั่งไหลในหัวจนรู้สึกลิงโลดเป็นบ้า

“ยังไม่ดึกเลย--” ผมตอบ ดึงเนื้อผ้ากางเกงนอนที่ใส่อยู่เล่น ไล่ตามองโต๊ะทำงาน แก้วกาแฟ (ที่ดื่มไปได้ค่อนเดียว) ยังวางอยู่ใกล้กองกระดาษทด ชีทสมการสัญลักษณ์ภาษาคณิตอีกกองเหมือนจะจ้องผมกลับ


ดินสอแท่งโปรดนอนนิ่งอยู่ฝั่งซ้ายข้างกองชีท




เดี๋ยวค่อยต่อก็ได้....

คนปลายสายต่างหากที่ผมไม่อยากวางคอลไปเริ่มวันใหม่ตอนนี้

“—พี่ห่วงผมหรอ”




รู้สึกมือที่จับเคสเหงื่อออกนิดๆ 

ประโยคที่ถามอีกฝ่ายกลับไปก็แกล้งเย้าทีเล่นทีจริงไปงั้นเอง




(ถ้าไม่อ้อนพี่นายแล้วผมจะอ้อนใครละ)

ได้ยินคนปลายสายทำเสียงถอนหายใจสั้นๆ ราวไม่เชื่อว่าผมจะกล้าถามคำถามที่เอ่ยไป

“—ก็เตือนไว้”  พี่นายว่า  “.... เรามีเรียนแปดครึ่งนี่”

อ่ะ จำตารางเรียนผมได้อีก

(เอาจริงผมยังเพิ่งนึกออกตอนพี่นายพูดถึงเนี่ย--

—เดี๋ยวเราได้เจอกันอีกแล้ว....อเมริกาโน่)




ความประหลาดใจในความใส่ใจของคนปลายสายกลายเป็นก้อนอุ่นๆอยู่ก้นท้อง

อดอมยิ้มไม่ได้กับคำอธิบายของพี่นาย


บ้า
บ้าที่สุด

คนอะไร--


--น่ารักชะมัด.



“ใช่....แต่ผมยอม--“




เท้าเผลอไปเตะถังขยะเล็กใต้โต๊ะขณะแกว่งขาโดยไม่รู้ตัว




“—อยากฟังเสียงพี่ไปเรื่อยๆนี่นา”




คนปลายสายถอนหายใจอีก เสียงที่พูดตอบฟังดูอ่อนใจกับผมเต็มที



นึกภาพพี่นายส่ายหน้าเพราะผมแล้วก็ยังหุบยิ้มไม่ได้



(เอาแล้วไง....)



“แบร์”


อุย เรียกชื่อผมโดดๆ อย่างนี้ชักไม่ดีแล้วสิ


(จะถูกทำโทษรึเปล่านะ....)


“ฮะพี่นาย”


ทำเสียงหวานเข้าสู้ไว้ก่อน




คนปลายสายฮัมเพลงในลำคอ เดาว่าเป็นเพลงเก่าแกมเหงาของ Tears for Fears ที่ชอบเปิดฟังอยู่บ่อยๆ


“....พี่เป็นห่วง"




ตึง! เหมือนใครปิดประตูแรงในหัว

คำสามคำง่ายๆที่ทำผมแทบตกเก้าอี้



คงจะสบถมากมายไปแล้วถ้าคนปลายสายไม่ได้ฟังอยู่



“…. “




“นอนได้แล้ว เด็กดื้อ”




ผมเม้มปาก ลุกจากเก้าอี้ไปที่ยืนพิงหน้าต่างห้อง



“ถ้าพี่นายส่งผมนอนทุกคืนอย่างนี้ก็ดีสิ...”



พูดลอยๆ ตามองความมืดข้างนอกไปเรื่อยเปื่อย

คนปลายสายทำเสียง ‘เฮอะ’ แทนคำตอบ




“… พี่รับปากอะไรงี้กับเราไม่ได้หรอก”

ผมเบ้ปากกับมือถือ 

“ฝันดีฮะพี่นาย”

ได้ยินเสียงหัวเราะหึ




อยากจะเดาถูกเหลือเกินว่าพี่นายก็ยิ้มอยู่เหมือนกัน

“ฝันดีนะแบร์.....

…..อย่าโด๊ปกาแฟมากไปละ."

//