ผมยังคงวนเวียนท่ามกลางภวังค์ 

จนกระทั่ง ผมเห็นนาฬิกาทราย ที่มีเพียงชิ้นเดียว ภายในร้าน 

ช่างน่าสนใจ

เจ้านาฬิกาทรายแสนโดดเดี่ยว

แถมยังอยู่ในจุดอับสายตาที่สุดภายในร้าน 

นั่นน่าสงสาร 

ที่วัตถุชิ้นนี้ เต็มไปด้วยคราบฝุ่น “แกคงอยู่ตรงนี้มาระยะนึกแล้วสินะ ฉันเข้าใจ”

ผมหยิบมันขึ้นมา ละเลงจัดการคราบฝุ่นอย่างถนุถนอม ให้ตายสิ!!! สิ่งนี้มันช่างดูเปราะบางเสียเหลือเกิน แล้วจะไปยุ่งกับมันทำไมนะ? ไม่เข้าใจเลยจริงๆ โอเคไหนลองทำหน้าที่ตัวเองหน่อยสิ 

ผมกลับหัว แล้วถ่ายมันลงโลกออนไลน์พร้อมๆกับใบหน้าอันงดงามของเธอ ที่ยังคงตื่นเต้นกับของจิปาถะภายในร้าน อยู่หลายครั้ง เพราะผมต้องการเห็นปฏิกิริยาของคุณที่ตกใจ นั่นโคตรจะน่ารักในสายตาผมเสมอมา เหมือนว่ามันจะเป็นนาฬิกาทรายธรรมดาๆ สงสัยผมคงเห็นอะไรบางอย่าง เคียงคู่ไปกับเธอคนนั้น คงเป็นไปได้

ผมกลับนาฬิกาอีกครั้ง  แล้วเฝ้ามองมันอย่างตั้งใจ ทำไมช่วงเวลามันมันถึงได้หมดเร็วอย่างน่าใจหาย เฉกเช่นเดียวกับคนเรา ไม่ว่าจะเรื่องราวใดๆ มันมีอายุขัยในตัวของมันเสมอมา แต่ผมก็ยังไม่ละสายตา จากเธอได้เลย 

คงเป็นภวังค์ซ้อนภวังค์ ที่ทำผมนั้น ต้องจมลงสู่ห้วงเวลา ภายใต้รอยยิ้มบนใบหน้าเธอ ผนวกกับกระแสเวลา ระหว่างที่นาฬิกาทรายกำลังจะถึงจุดสิ้นสุด ไม่อยากเห็นทรายเม็ดสุดท้ายตกลงมาเลย 

ไม่ยาก 

ก็กลับด้านมัน อีกครั้งสิ

นั่นสินะไม่ได้ยากอะไร

เราเปลี่ยนจากค้นหา เป็นเลือกสรร ว่าเราจะคว้าสิ่งใดมาครอบครอง จากสถานที่แห่งนี้

โปสการ์ดก็น่าสนใจดีนะคุณ เครื่องมือส่งความคิดถึง ถึงคนทางไกล สติ๊กเกอร์ก็น่าสนใจเพราะจะเป็นคนกำหนดมัน ว่าจะติดไว้ไหน ส่วนผมก็ไม่มีอะไร ไม้ขีดไฟจากแดนไกล เอาไว้จุดยาสูบ กับเข็มกลัดเอาไว้ติดสูทคู่ใจ 

ลึกๆแล้วยังมีอีกหนึ่งสิ่งน่าสนใจ

นั่นคือนาฬิกาทรายที่ถูกทอดทิ้งนั่นยังไง แต่ผมเองก็รู้ดี ว่าผมเองไม่สามารถรักษา ห้วงเวลา ณ ตอนนี้ ระหว่างเราได้ “นั่นเป็นไปไม่ได้” ท้ายที่สุด ผมต้องหลุดจากภวังค์นี้ แยกจากกัน 

ไม่ใช่แค่ในเวลานี้ แต่ในอนาคตอันใกล้ จะจบลงอย่างน่าใจหาย นั่นคือเรื่องชวนเสียใจมาโดยๆตลอด ผมไม่เคยด่วนสรุปกับสิ่งที่กำลังเผชิญ จวบจนผมมั่นใจ เมื่อได้เห็นนาฬิกาทรายเรือนนั้น 

นั่นสินะ หน้าที่ของมัน มีจำกัดอยู่แล้ว 

ทำไม 

ผมถึงยังคงกลับหัวมัน ไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผมทำแบบนั้นครั้งที่เท่าไหร่ ผมถึงไม่ยอมเปิดใจ จะยอมเห็นทรายเม็ดสุดท้าย ร่วงหล่นไป ทุกนาทีช่างมีค่า เฉกเช่นเดียวเม็ดทราย ที่ร่วงโรย ดับไป

ความรู้สึกนี้ ช่างเวทนาเสียจริง ที่อยู่กับความรู้สึกนี้มาอย่างยาวนาน ไม่พอนะ เราสัมผัสถึงวันจากลามาโดยตลอด ยิ่งตื่นนอน ยิ่งนับถอยหลัง ช่างน่าใจหาย

พูดแล้วก็ขอกลับหัวนาฬิกาทรายอีกซักครั้งมก็แล้วกัน แล้วในระหว่างทุกคนกำลังชำระค่าเสียหาย งั้นผมขอเป็นสุดท้าย เพราะกำลังรวบรวมความกล้า ที่จะเฝ้ามองเม็ดทรายเม็ดสุดท้าย ร่วงหล่น

ณ ตอนนี้ ผมไม่ได้กลัวที่จะหลุดออกจากภวังค์ยามบ่ายวันนี้อีกแล้ว แต่ผมกำลังพูดถึงวันสุดท้าย ที่คุณเดินจากไป ยังดินแดนอันไกลแสนไกล 

นั่นแหละเหตุผลที่ว่าทำไม 

ผมถึงสนใจ นาฬิกาทรายเรือนนั้น อย่างน่าใจหาย

มันทำให้ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมมี นั้นปะทุออกมา ดั่งภูเขาไฟ นั่นทำให้ค่ำคืนนั้น ที่ผมคิดว่าจะดขียนเรื่องราวสุดโรแมนติกยามบ่าย กลายเป็นความระทม อย่างน่าใจหาย 

ระเบิดเวลาทางความรู้สึกลูกนี้ 

ยังคงนับถอยหลัง เพื่อรอวัน 

แหลกสลาย.

MidnightMessageBox