13:40

มีอยู่หนึ่งคำถามที่เกิดขึ้นตั้งแต่ผมยังเล็ก

จนถึงตอนนี้ยังคงหาคำตอบไม่ได้

" ดาวพลูโตเดียวดายหรือเปล่า ? "

การที่เขาถูกตัดออกจากการเป็นดาวเคราะห์ในตอนนั้น เขาจะเสียใจไหมนะ แอบเหงาบ้างบางเวลาไหม

ในตอนนั้นผมทำได้แต่ส่งความรัก ส่งอ้อมกอดของผมผ่านท้องฟ้ายามกลางคืนไปยังคุณพลูโต

หวังว่าเขาจะได้รับมัน

ที่เขายังวนเวียนในใจผมมาตลอดหลายปี

คงเป็นเพราะความรู้สึกที่ผมมีในชีวิตช่วงนี้ บ่อยครั้งมันคล้ายกับความรู้สึกของคุณพลูโต (หากเขารู้สึกเคว้งคว้างแบบที่ผมเดาไว้)

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะการรักใครสักคนล้วนๆเลย

ทำไมเมื่อเรารู้สึกรัก กลับง่ายมากๆที่จะรู้สึกเคว้งเหมือนจะหลุดออกจากวงโคจรของดาวเคราะห์ทั้งหลายได้ขนาดนั้นกัน

ผมอยู่แสนไกล 

ไกลมากๆ

รักที่เป็นไปไม่ได้ทำให้ผมยิ่งออกห่างไปเรื่อยๆ

หวังเพียงว่า

ในอีกกาแล็กซีหนึ่ง

หัวใจของผม

คงไม่หนักอึ้งถึงเพียงนี้

เมื่อคืน ก่อนนอน ผมอ่านหนังสือเล่มหนึ่ง

ในบรรดาประโยคที่ผ่านสายตาไป

มีอยู่ประโยคหนึ่ง ที่ทำให้ผมต้องวางหนังสือลง

" ... เราเคยซื่อตรงต่ออารมณ์ยินดีและเสียใจ .. "

อืม

นานแค่ไหน

ครั้งสุดท้ายมันเมื่อไหร่

ที่ผมซื่อสัตย์กับหัวใจของตัวเองอย่างแท้จริง

เคยมีคำพูดภาษาอังกฤษที่ผมจดไว้ในสมุดบันทึกถ้อยคำ ที่ว่า อย่าทรยศหัวใจตัวเองด้วยการไม่ยอมให้สิ่งที่ใจร้องขอ

อาจผิดที่กาแล็กซีที่ผมอาศัยอยู่ล่ะมั้ง

เลยทำให้การรักคุณมันยากและเจ็บปวดขนาดนี้

คุณแทบไม่ได้ทำอะไรเลย

เราคุยกันปีหนึ่งไม่กี่คำพูด

เราส่งยิ้มให้กันไม่กี่ครั้ง

แต่ความรู้สึกที่ผมมี

มันค่อยๆกัดหัวใจของผมอยู่ตลอด

...

ขอยานอวกาศให้ผมที

วันหนึ่งผมจะลอยขึ้นไปอยู่กับคุณพลูโต

เผื่อความเศร้าทั้งหลายที่แบกเอาไว้

จะถูกบรรเทาลงเมื่อได้บอกให้คุณพลูโตรู้

??

จดหมายข้างบนนี้

ที่ผู้อ่านได้อ่านไป

เราพบบนดาวโลกค่ะ?

ผู้อ่านคะ

หากว่าคุณกำลังต่อสู้กับความรู้สึกบางอย่างอยู่ในทุกๆวัน

ต่อให้มันจะเป็นความรู้สึกรัก ความรู้สึกผิดหวัง ปวดร้าว หดหู่ เดียวดายลำพัง 

ไม่ว่าจะความรู้สึกใดก็ตาม

อย่าลืมอ่อนโยนกับตัวเองให้มากๆนะคะ

ขอบคุณตัวเองที่ยังพยายาม

อาจมีบางครั้ง

หรือหลายครั้ง

ที่รู้สึกเหมือนว่าร่างกายและหัวใจจะแหลกไปให้ได้

โปรดหาสิ่งต่างๆที่อาจเยียวยาใจคุณ

หนังสือสักเล่ม

คุณปู่ คุณย่าที่บ้าน

ดอกไม้ในสวน

เพลงที่ฟังก่อนนอน

เสื้อตัวโปรด

เสียงหัวเราะของตัวเราเอง

อาหารที่แม่ทำ

เด็กน้อยที่ยิ้มให้คุณในร้านขายของ

ไม่ว่าจะเป็นอะไร

ขอให้พบกับความสวยงามและความหมายของการมีชีวิตอยู่ทุกวันเลยค่ะ

เปล่งประกายในแบบของคุณนั้นน่ารักที่สุดแล้ว

ขอบคุณที่เป็นตัวเองแบบนี้นะคะ

ส่วนความหนักอึ้งในใจนั้น

ลองเล่าให้คุณพลูโตฟังในคืนที่เห็นดาว

อาจช่วยได้เยอะเลยค่ะ ^-^

อย่าปล่อยให้ความขุ่นมัวในใจ

มาบดบังแสงในตัวตนของคุณนะคะ

❤

พบกันใหม่ในงานเขียนครั้งหน้าค่ะ

ทัศศร แย้มคง