เอาล่ะ บอกเลยว่าเป็นปกที่กร๊าวววววใจมาก นี่คือโฉมหน้าของ ถัง พี่ชายของยัยถังเสี่ยวถังจอมแก่น และคุณพระ ทำไมหล่อเกาหลีเยี่ยงนี้ ใจไม่ดีแรง / สูดยาดม

           พูดก็พูดเถอะ นี่โดนปกดูดตั้งแต่แวบแรกที่เห็นอ่ะ รู้สึกได้เลยว่านี่แหละที่รอคอยมานาน หลังจากเอาคนแก่ๆ ขึ้นปกมาเยอะ / ยกมือขอโทษขอโพย 

           ในเล่มนี้เราชอบมากกกก ชอบจริงๆ มีไม่ชอบนิดเดียวเดี๋ยวจะบอกว่าตรงไหน แต่ความชอบมันเยอะกว่า ที่อยากพูดคือมันเหมือนเราได้ย้อนกลับไปช่วงเล่มต้นๆ อ่ะ เล่มที่ไม่ได้ออกทะเลไปเที่ยวแดนร้างอยู่กันสองสามคนกับนังโม่ซันซันเสียหลายเล่ม มันมีเรื่องหลายเรื่องเข้ามาในเล่มนี้และมันรู้สึก โอเค ความรู้สึกนี้กลับมาอีกครั้ง

           เล่มนี้ถ้าใครอ่านจากทดลองอ่านที่ทางสำนักพิมพ์มาหย่อนไว้ให้ก็น่าจะได้รู้ว่าหนิงเชวียมันคิดยังไงกับยัยหนูซังซัง ส่วนใครที่ไม่ได้อ่าน (เราอ่านแค่ตอนเดียวและไม่อ่านอีกเลย อดใจไว้รอเล่มจริง) บอกเลยตรงนี้เพราะแน่นอนว่าอยากสปอยล์กัน นั่นคืออาหนิงมันคิดจะแต่งงานจริงจังกับซังซังโว้ย มันหารือกับว่าที่พ่อตาเรียบร้อยแล้วด้วย และมันรู้ได้ในทันทีว่าพ่อตาคนนี้ของมันเล่นด้วยไม่ง่ายเลย 5555555 ใครที่ลงเรือเชียร์คู่นี้คือสมหวังอ่ะ

           นอกจากนี้จ้าวบัลลังก์โองการฟ้าก็มาเยือนซอยสี่สิบเจ็ด ที่มาไม่ใช่อะไร แค่อยากจะมารับนังหนูซังซังไปทำหน้าที่ของตนที่หน่วยแสงสว่าง แต่หนิงเชวียกับซังซังยื่นข้อเสนอบางอย่างไป ตัดมาคือท้ายเล่ม 15 เราได้รู้กันว่าเฉาเสี่ยวซู่อาจมีอันตราย และอาจเกี่ยวข้องกับหลิ่วไป๋ที่ใครๆ ต่างขยาดไม่กล้าสู้ด้วย คราวนี้ทั้งจักรพรรดิทั้งสถานศึกษาถึงกับส่งจดหมายไปทวงคนกลับมา แต่…หลิ่วไป๋บอกตรูไม่รู้เรื่องงงงง เอาอันใดมาพูดกันนนน สุดท้ายเราจะได้เห็นความเทพของคนผู้นี้ และต้องอุทานในใจว่า “เอาล่ะ ข้าเจอตัวละครที่หมายตาอีกตัวหนึ่งแล้ว” แน่ๆ

           ถ้าหลิ่วไป๋ไม่รู้เรื่องว่าเฉาเสี่ยวซุูไปไหน แล้วความจริงเป็นอย่างไรล่ะ ความจริงคือพวกมันปะทะกันจริง แล้วเฉาเสี่ยวซู่เกิดบาดเจ็บ หนีไปหนีมาไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า ช่วยกันไปช่วยกันมาเลยบู้ม เกิดเป็นโกโก้ครันช์ และหลังจากกลายเป็นโกโก้ครันช์แล้วมันถึงค่อยส่งจดหมายไปหาคนทางโน้นว่าข้ายังอยู่ดีมีสุข มีมะเมียแล้วด้วยอีกต่างหาก ซึ่งนี่นับว่าเป็นคู่ที่น่าสนใจมาก เสียดายมาสั้นๆ เราหวังว่าเล่มหน้าจะมีคู่นี้โผล่มาอีกนิด เพราะมันเหมือนกับว่าเฉาเสี่ยวซู่โผล่มาแค่อยากบอกทุกคนว่าตรูมีเมียแล้วเท่านั้นเอง 555555

           ทีนี้กลับมาที่สถานศึกษา มีคนสงสัยแล้วว่าหนิงเชวียอาจเกี่ยวข้องกับการตายของคนหลายคนก่อนหน้านี้ และมันก็โดนต้อนเสียจนมุม แต่เจ้าหน้าเป็นก็ยังหน้าเป็นวันยังค่ำ นี่คือจุดหนึ่งที่เราชอบในตัวละครตัวนี้ บทสนทนาของมันกับชายชื่อสวี่ซื่อคือสิ่งที่ทุกคนต้องเอาใจจดใจจ่ออ่ะ สองคนนี้เหมือนเล่นเกมงูกินหาง ข้ากินเจ้า เจ้ากินข้า แต่อย่างที่บอกไป หนิงเชวียก็ยังเป็นหนิงเชวีย แม้จะถูกต้อนจนมุมมันก็มีวิธีของมัน ซึ่งเราอยากให้ทุกคนไปหาคำตอบเองว่ามันจะทำอย่างไร

           ทีนี้ แม้จะโดนหลายฝ่ายปรามอยู่กลายๆ ว่าให้ปล่อยซย่าโหวมีชีวิตบั้นปลายที่สุขสงบเถิด แต่มันมีหรือจะยอม มันวางแผนบางอย่างเอาไว้แต่ยังไม่เฉลยเต็มร้อยในเล่มนี้ แต่มันร้อนเงินมาก จัดฉากให้ซังซังเอาภาพของมันไปประมูลขาย (ที่มันไม่อยากปล่อยเองเพราะกลัวเสียหน้า 555555) ได้เงินมามันเอาไปทำอะไรรู้มั้ย…มันเอาไปซื้อทะเลสาบ แต่มันจะซื้อทะเลสาบมาทำไม อันนี้ก็ต้องติดตามต่อไปอีกเหมือนกัน

           จบแล้วเล่มนี้ มีรายละเอียดอีกเยอะ เช่นว่าหนิงเชวียเผชิญหน้ากับดวงตาค่ายกลของเหยียนเซ่อต้าซือและจูเชวี่ย เยี่ยหงอวี๋กับจดหมายแผ่นหนึ่งจากเทพกระบี่หลิ่วไป๋ องค์ชายหลงชิ่งกับความเป็นไปของเขาก็มีโผล่มาด้วยนะ อ้อ คนบนปกก็มาเหมือนกันในช่วงท้ายๆ อย่างที่บอกว่าเล่มนี้ครบรส โผล่กันมาเยอะให้หายคิดถึง (โดยเฉพาะพี่เฉา แกมาพีคสุด 55555)

           บอกไปตอนต้นว่าเราไม่ชอบอย่างนึง จะบอกให้ว่าคืออะไร นั่นคือโม่ซันซัน หนิงเชวียมันยังปักใจกับนังนี่อยู่นิดหน่อยเว้ย มันรอจดหมายนังนี่ พอไม่มีมาก็เสียใจ เห็นคนมาประมูลงานมันจะไปเอาใจโม่ซันซัน มันก็หึงไม่ยอมขายให้เขา แบบเอ้ออออ ไอ้หมอนี่ เมียหุงข้าวรออยู่ที่บ้านยังริอ่านพะวงถึงคนอื่นนะเมิงงงง แต่เราก็เข้าใจแหละ แค่แอบไม่ชอบนิดหน่อย เข้าใจว่าหนิงเชวียมันชอบ และการที่ชอบก็ใช่ว่าจู่ๆ จะบอกให้เลิกคิดก็จะเลิกได้ แต่อันที่จริงมีมาให้โมโหแค่สามซีนเบาๆ ซีนละสองสามบรรทัดแค่นั้นแหละ ไม่มากไม่มายอะไร แต่นี่แค่โมโหแทนซังซัง กัดฟันรอว่าถ้าซังซังน้อยของข้าไปฝึกการเป็นต้าเสินกวนหน่วยแสงสว่างเมื่อไหร่ หนิงเชวียมันต้องมีหนาวแน่ๆ

           สรุปๆๆๆๆๆ สรุปคือเล่มนี้ดีจริง ให้ฟีลเหมือนย้อนกลับไปหาความสนุกในภาคแรก เราให้ 9.5/10 เลย ห้ามดอง! ต้องอ่าน! อะไรแบบนี้


Best Quote : "อย่าลืม ตอนนั้นท่านยังอายุไม่ถึงสิบขวบ เพราะความอดอยากร่างกายจึงผอมแห้ง เรี่ยวแรงไม่ค่อยมี และข้างกายท่านยังมีเด็กหญิงอายุห้าหกขวบอีกคนหนึ่ง อีกทั้งท่านก็ยังได้รับบาดเจ็บ ข้างกายไม่มีอาวุธ มีเพียงหินเหล็กไฟที่ซ่อนไว้ในกางเกง แล้วท่านก็บังเอิญถูกขังในห้องเก็บฟืนเสียด้วย ข้าไม่รู้ว่าหากเป็นท่านแม่ทัพ ท่านจะทำอย่างไร แต่หากเป็นข้า ข้าเลือกที่จะจุดไฟกับกองฟางและฟืนในห้อง"

Note : ไปสอยเล่มนี้มาจากงานหนังสือจ้า ได้พรีเมียมจากบูธเอนเธอร์เยอะกว่าชาวบ้านเพราะพี่จ่ายเหมือนร่อนเงินเล่นเลย ช้ำใจ 5555