มากันครึ่งทางแล้วสำหรับบันทึกปิ่น นิยายที่โดนดอง 5555 เราซื้อมาตั้งแต่วันแรกที่วางขาย แต่ไม่ว่างมารีวิวเสียที ตอนนี้ก็ได้โอกาสแล้วค่ะ

          สำหรับในเล่มสี่นี้ก็ไม่ขอพูดมากค่ะ เพราะเนื้อเรื่องต่อจากในเล่มสามที่ทิ้งปมไว้ให้เราอยากรู้ต่อว่าจริงๆ แล้วคดีนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

          เล่าเท้าความหน่อยก็คือเป็นคดีที่เกิดขึ้นเลียนแบบภาพวาดปริศนาของฮ่องเต้องค์ก่อน และพี่รองจางสิงอิงของนางเอกก็เป็นหนึ่งในผู้ต้องสงสัย ตัวคดียังคงสนุกสนานเหมือนเดิมอีกทั้งยังเกี่ยวพันกับราชสำนัก แต่ไม่รู้ว่าเพราะเราคือหวงจื่อเสียกลับชาติมาเกิดหรือไม่ (ผวั่ะ! โดนตบ) เลยพอเดาได้ว่ารูปคดีเกี่ยวกันยังไงบ้าง แม้จะไม่รู้วิธีการลงมือแต่ก็พอรู้ในเรื่องที่ว่าคนร้ายน่าจะเป็นใครและเรื่องส่วนตัวของราชบุตรเขย แต่เรื่องวิธีฆ่าขันทีในวัดนั่นเราเดาถูกค่ะ โอ้โห คนอะไรเก่งขนาดนี้ (โดนเตะ)

          เล่มนี้ดำเนินเรื่องช้าค่ะ หมายถึงกว่าหวงจื่อเสียจะวิ่งไปวิ่งมากับโจวจื่อฉินจนหมดวันเนี่ยก็เกือบครึ่งเล่มแล้ว 55555 ยังคิดอยู่ว่าใช้เวลาเต็มที่จริงๆ แต่สนุกค่ะ อ่านแล้วเพลินดี

          อ้อ ในเล่มนี้เราจะได้รู้จักกับตัวละครอีกหนึ่งตัวที่คิดว่าต้องสำคัญและเกี่ยวข้องกับหลี่ซูไป๋แน่ๆ เพราะมีปลาน้อยสีแดงเหมือนกัน แถมเรายังได้รู้ที่มาที่ไปของเจ้าปลาน้อยตัวนั้นที่ท่านอ๋องเลี้ยงไว้ในโหลใบน้อยด้วยนะคะ ขอบอกว่าที่มาของมันไม่ธรรมดา (ชวนอ้วก) สุดๆ


          ว่าไงดีล่ะ ถ้าคนที่อยากอ่านเพราะชอบฉากหวานๆ อาจขัดใจบ้างเพราะมันไม่มีโมเม้นต์แบบนั้นเลย แต่! อย่าเพิ่งเบือนหน้าหนี เราต้องเข้าใจก่อนว่าหวงจื่อเสียเก่งกาจเรื่องการไขคดีก็จริงแต่ก็ไม่ได้หัวไวในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ นัก แถมรักเดียวที่เคยรู้จักก็ยากจะลืมและทำให้นางเจ็บช้ำมากขนาดนี้

          ที่เราจะพูดถึงคือพระเอกค่ะ ขุยอ๋องหลี่ซูไป๋ของเรานั้นเล่มนี้คือแบบดีงามมากกกกกกกกก (ก.ไก่หมดโลก) จากเล่มที่แล้วท่านอ๋องของเราเสียกิริยาถีบประตูรถม้าไปแล้ว เล่มนี้อัพเลเวลขึ้นมากลายเป็นท่านอ๋องขี้น้อยใจ พูดจาประชดประชันนางเอก (ซึ่งคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเข้าใจความหมายที่พระเอกอยากสื่อแต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจอยู่ดี) ทำงอนนางเอกอยู่เกือบทั้งเล่ม แบบอุ๊ยน่ารักอ่าาา เล่มนี้ความรู้สึกอาจจะยังมึนๆ อยู่บ้างแต่ท่านอ๋องของเราก็พอจะเข้าใจความรู้สึกห่วงใยในตัวนางเอกแล้วล่ะค่ะ แถมยังน้อยใจเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียมากมาย เราว่าเล่มหน้าที่ทั้งสองคนเดินทางไปเสฉวนด้วยกัน ท่านอ๋องอาจจะรู้ใจตัวเองก็ได้นะ

          สรุป เล่มนี้ก็ยังดีเหมือนเดิม คดีสนุกเหมือนเดิม ท่านอ๋องเสียกิริยาเยอะกว่าเล่มที่แล้ว (มาก) โจวจื่อฉินยังคงเป็นตัวชูโรงเช่นเคย (รักตาคนนี้จริงๆ 5555) เอา 8/10 ไปเลยค่ะ


Best Quote: ท่ามกลางแสงริบหรี่สุดท้ายบนท้องฟ้า รอยยิ้มบนใบหน้านางช่างดึงดูดสายตานัก ทำให้หลี่ซูไป๋ใจลอยไปชั่วขณะ

Note: คิดไปคิดมา สำหรับสำนักพิมพ์สยามนั้น หงส์กรีดปีกคลอดทีหลังดันใกล้จะจบก่อนบันทึกปิ่นเสียนี่ ขำแห้งๆ 5555