โดย เด็กติดเกม

นิสิตชั้นปีที่ 4 เอกภูมิศาสตร์และภูมิสารสนเทศ โทภาษาอังกฤษ.  อักษรฯ จุฬาฯ

ผลงานลำดับที่ 3 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่ http://minimore.com/b/F5RyR/1

The oldest and strongest emotion of mankind is fear, and the oldest and strongest kind of fear is fear of the unknown. - H.P. Lovecraft

เธอลืมตาขึ้นมองแสงของฟากฟ้าเบื้องบน รู้สึกสับสน เธอแทบไม่มีเวลาส่งเสียงร้องก่อนที่ร่างจะกระแทกผืนน้ำเบื้องล่างไม่ถึงวินาทีที่เธอรู้สึกตัวได้ 

เสียงน้ำแตกกระจายดังก้องขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีก่อนจะแทนที่ด้วยความเงียบงันขณะที่ร่างของเธอค่อย ๆ จมลงไป ดวงตาของเธอเบิกกว้าง พยายามตะเกียกตะกายแหวกว่ายกลับขึ้นไปอย่างเปล่าประโยชน์ เธอเพ่งมองแสงสว่างสุดท้ายเบื้องบนอย่างสิ้นหวังก่อนที่ร่างกายจะหมดแรง ไม่อาจพาตนเองขึ้นสู่ผิวน้ำได้อีกต่อไป

น่าแปลกที่เธอยังสามารถหายใจอยู่ได้แม้ร่างกายจะดำดิ่งห่างจากผิวน้ำลงไปเรื่อย ๆ โชคชะตาคงเล่นตลกให้เธอยังมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องใช้อากาศหายใจ แต่กลับช่วยเหลือตัวเองไม่ได้เลย ยิ่งร่างของเธอค่อย ๆ ดิ่งลึกลงไป กระแสน้ำที่เย็นยะเยือกก็เข้าครอบคลุมตัวเธอประหนึ่งอ้อมกอดจากมหาสมุทร ความรู้สึกตกใจและสับสนที่เคยมีตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวขณะที่รอบตัวเริ่มมืดลงเรื่อย ๆ 

เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าจมน้ำมานานเท่าไหร่แล้ว ในความคิดนั้นมีเพียงแต่ความกลัว กลัวทั้งกระแสน้ำที่ไหลเวียนอยู่รอบตัว กลัวทั้งความมืดที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาครอบงำ ความหวังหนึ่งเดียวในรูปของแสงเล็กน้อยเหนือผิวน้ำริบหรี่ลงไปเรื่อย ๆ เสมือนดวงไฟที่ใกล้มอดดับ เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากเงยมองแสงดังกล่าวอย่างสิ้นหวัง

มีเสียงอะไรบางอย่างดังสะท้อนก้องไปทั่วผืนน้ำอันมืดมิด เธอสะดุ้งพลางพลิกตัวมองไปรอบ ๆ อย่างหวาดระแวง แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า ในห้วงความคิดมีเพียงคำถามเดียวที่ถามซ้ำไปซ้ำมาราวคนเสียสติ ต้นกำเนิดของเสียงนั่นมันคืออะไรกัน

แล้วเสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก และดังมากขึ้นกว่าหนแรก  

มันไม่ใช่เสียงที่เกิดขึ้นจากสายน้ำตามธรรมชาติอย่างแน่นอน และมันไม่ใช่เสียงทุ้มแต่อ่อนโยนเหมือนบทเพลงจากเหล่าปลาวาฬที่ชวนให้ผ่อนคลาย แต่เป็นเสียงแหลมสูงที่บิดเบี้ยวจากกระแสน้ำที่ชวนให้เสียวสันหลังวาบ อะไรบางอย่างที่ให้กำเนิดเสียงนั่นอยู่ที่ไหนสักแห่งในความมืดรอบตัว และฟังจากเสียงแล้ว สิ่งนั้นจะต้องมีขนาดมหึมาเป็นแน่

บางทีอาจจะไม่ได้มีอะไรเลยก็ได้ บางทีมันอาจเป็นสิ่งที่เธอมโนขึ้นจากความกลัวที่อยู่ในจิตใต้สำนึก เธอทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้สายตาจะยังคงกวาดมองรอบตัวอย่างตื่นตระหนก

เธอสัมผัสได้ถึงกระแสน้ำที่เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าบางสิ่งพึ่งเคลื่อนตัวผ่านไปอย่างรวดเร็วหากแต่ไร้สุ้มเสียง เธอคิดว่าเธอเห็นเงาของอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในความมืด เป็นเรื่องตลกร้ายเสียจริงที่เวลาที่รู้สึกกลัวแล้วประสาทสัมผัสทุกอย่างของเธอขจะทำงานได้ดีกว่าปกติแม้ว่าเธอจะไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ 

คงคิดไปเองนั่นแหละ เธอปลอบใจตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่เสียงแปลกประหลาดนั่นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เธอไม่ได้กลัวเสียงที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำ หากแต่เธอกลัวเพราะไม่รู้ว่าอะไรที่ให้กำเนิดเสียงนั่น ความกลัวสิ่งที่ไม่รู้นั้นเป็นความกลัวที่เก่าแก่และรุนแรงที่สุดอยู่แล้ว

แสงจากเหนือผิวน้ำหายไปหมดแล้ว ความมืดค่อย ๆ ปกคลุมตัวเธอราวกับยมฑูตในชุดดำทมิฬ พร้อม ๆ กับที่เสียงประหลาดดังสูงขึ้นราวกับเสียงดวงวิญญาณทั้งหลายที่ร้องโหยหวน เธอหลับตาลงพร้อมปล่อยตัวให้จมดิ่งลงไปอีก อย่างไรเสียเธอก็มองไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้เลยแม้แต่น้อยนอกจากยอมรับชะตากรรมที่รอคอยเธออยู่

แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย หรืออาจจะเกิดไปแล้วแต่เธอไม่รู้ตัวก็เป็นได้  

มันจะแตกต่างอะไร อย่างไรเสียเธอก็ไม่มีทางรับรู้ได้อยู่แล้ว ไม่มีอะไรที่สำคัญอีกต่อไป สิ่งเดียวที่เธอรับรู้คือเธอกำลังดิ่งลงไปเรื่อย ๆ ลงไปในความมืดที่ไม่จบสิ้น  

ลงไปในห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง

กว่าจะเป็นงานเขียน...ห้วงลึกแห่งความสิ้นหวัง

ติดตามคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น"