เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่นอ่าน-คิด-เขียน
2 หนึ่งวันแสนธรรมดาของฉัน
  • โดย คลุกกะปิ

    นิสิตชั้นปีที่ 3  เอกภาษาไทย โทภาษาญี่ปุ่น อักษรฯ จุฬาฯ
    ผลงานลำดับที่ 2 ในคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น"  อ่านที่มาของคอลัมน์ได้ที่  http://minimore.com/b/F5RyR/1

    ถ่ายภาพโดย ดำรงชัย วงศ์ปิยะ

    น่าเบื่อ

    นี่เป็นคำที่ฉันมักจะได้ยินบ่อยๆ จากทั้งป๊า แม่ พี่เกม และพี่พิม ฉันไม่แน่ใจนักว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร แต่คิดว่าคงไม่ใช่เรื่องที่ดีนักหรอก เพราะเวลาทุกคนพูดคำๆ นี้ใส่ฉันทีไร ก็มักจะสีหน้าถมึงทึงและเสียงแข็งทุกคราวไป หนักเข้าก็ยกมือทำท่าจะตีฉัน ฉันก็ได้แต่ส่งสายตาอ้อนวอน กระดิกหางถี่ๆ แล้วเข้าไปเลียแข้งเลียขา ขอให้พวกเขายกโทษให้ แบบที่ฉันกำลังทำในตอนนี้….

    “ซูกัส! เข้ามาเดี๋ยวนี้!” เสียงทุ้มตวาดดังลั่นทำให้ฉันต้องรีบวิ่งผ่านประตูบานใหญ่เข้ามาในบริเวณบ้าน และเพราะ “ป๊า” กำลังดักรอตีฉันเป็นการลงโทษที่ฉันวิ่งออกไปนอกบ้าน ฉันจึงต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าปกติ

    ในที่สุดฉันก็ทำได้! ป๊าตีโดนฉันเพียงแค่เฉี่ยวๆ เท่านั้น ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด ถึงอย่างนั้นฉันก็รีบวิ่งวกกลับมาหาป๊า ย่อตัวลงเล็กน้อย หางที่ลู่เข้าหว่างขากระดิกเกร็งๆ ฉันเงยหน้าเหลือบมองสีหน้าของป๊าเพียงเล็กน้อย ก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปเลียขาสองสามทีแล้วถอยออกมา

    “น่าเบื่อจริงๆ ทำเสียเวลาอีกแล้ว” ป๊าพูดพึมพำก่อนจะขึ้นรถ สักพักเสียงฮึ่มๆ ก็ดังออกมา ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวผ่านประตูบานใหญ่ แล้วประตูบานนั้นก็ค่อยๆ ปิดลง

    ฉันโล่งอกที่ป๊าไม่ได้พยายามจะตีฉันอีกรอบ หรือว่าดุด่าอะไรฉันเพิ่ม ฉันรู้ว่าป๊าไม่ได้ดุขนาดนั้นหรอก หลายครั้งถึงฉันจะโดนตี แต่ฉันก็ไม่เห็นว่ามันเจ็บสักเท่าไหร่ อีกอย่างฉันรู้ว่าถ้าป๊าไม่อยากให้ฉันออกนอกบ้านจริงๆ ก็คงจะทำได้ แต่ป๊าก็ไม่ทำ ทุกวันนี้เวลาฉันทำผิดอะไร ขอแค่ฉันส่งสายตาอ้อนวอนสักหน่อย ฉันก็ไม่โดนป๊าว่าแล้ว หรือเวลาฉันขอของกินจากป๊า ถึงตอนแรกจะทำเหมือนไม่อยากให้ แต่สุดท้ายก็ได้ของอร่อยๆ จากป๊ามากินทุกที

    ฉันเดินไปยังเฉลียงบ้านและนอนลงตรงนั้น รอคอยแม่กลับมา คนที่ใจดีที่สุดคือแม่ ฉันใช้เวลาอยู่กับแม่มากที่สุด แล้วแม่ก็ดีกับฉันมากที่สุดด้วย แม่ชอบเอาของกินอร่อยๆ มาให้ฉัน วันไหนแม่เอาไก่ทอดกลับบ้าน ฉันจะเดินประกบติดแม่พร้อมเลียปากเป็นสัญญาณ แม่จะมองหน้าฉันแล้วพูดว่ามันร้อน ก่อนจะฉีกเนื้อไก่เป็นชิ้นๆ รอให้หายร้อนเสียก่อนถึงจะกินได้ เมื่อก่อนฉันไม่รู้ว่า “ร้อน” หมายความว่าอะไร แต่ฉันเคยแย่งไก่มาจากมือของแม่ทั้งๆ ที่แม่เตือนแล้วว่าร้อน ฉันต้องรีบคายไก่ออกมา ฉันเจ็บ ร้อนทำให้ฉันเจ็บ หลังจากนั้นฉันถึงรู้ว่าถ้าแม่บอกว่าร้อน ฉันก็ยังไม่ควรจะกินมัน

    ถึงฉันจะบอกว่าแม่เป็นคนใจดี แต่ก็มีบางครั้งที่แม่ดุฉันเหมือนกันนะ ส่วนใหญ่จะเป็นตอนที่ฉันหาของมาเคี้ยวเล่น แม่จะตะโกนด้วยความตกใจว่าฉันกัดสิ่งนั้นไม่ได้ แล้วแม่ก็จะแย่งมันออกไปจากปากฉัน หลังจากนั้นแม่ก็จะขมวดคิ้วแล้วบอกว่า “น่าเบื่อ” ที่ฉันมักจะทำของเสียๆ หายๆ เสมอ

    ในระหว่างที่ฉันกำลังนอนรอแม่กลับบ้าน สายลมที่พัดมาเอื่อยๆ ทำให้เปลือกตาของฉันปิดปรือจนเกือบจะหลับ ทันใดนั้นเองฉันก็มองเห็นบางสิ่งที่ทำให้ฉันต้องลุกพรวด นั่นมันเจ้าตัวดิ้นได้นี่! มันเป็นของเล่นชิ้นโปรดของฉัน ในขณะที่ฉันพุ่งเข้าไปหมายจะจับมัน มันก็รีบวิ่งหนีขึ้นผนังโดยเร็ว แต่แค่นั้นยังไม่เร็วพอหรอก ฉันใช้สองขายันกำแพงไว้แล้วอ้าปากงับมันอย่างรวดเร็ว ฉันเดินกลับที่เดิมที่ฉันนอนเมื่อสักครู่ ปล่อยเจ้าตัวดิ้นได้ลงพื้นก่อนจะทิ้งตัวลงทับ เอาขาหงายชี้ฟ้า และบิดตัวถูไถไปมา เสร็จแล้วจึงลุกขึ้นมา ฉันเอาขาเขี่ยเจ้าตัวดิ้นได้เบาๆ มันไม่ขยับเสียแล้ว ฉันจึงเลิกสนใจมันแล้วกลับมานอนเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้นึกถึงแม่แล้ว ฉันนึกถึงพี่เกม

    พี่เกมเป็นคนใจดี ใจดีไม่แพ้แม่เลย ถึงจะไม่ได้ให้ของกินฉันบ่อยนักก็เถอะ แต่พี่เกมเป็นคนที่ดุฉันน้อยที่สุดแล้ว เวลาพี่เกมกลับบ้านมาทีไร พี่เกมจะลูบหัวและเกาพุงให้ฉันตลอด พอพี่เกมหยุดลูบ ฉันก็จะเอาลิ้นเลียมือพี่เกมเป็นการเรียกให้ลูบต่อ แล้วพี่เกมก็จะลูบฉันต่อโดยที่ไม่บ่นอะไร

    นานๆ ครั้งพี่เกมถึงจะดุฉัน ส่วนใหญ่พี่เกมจะดุฉันตอนที่ฉันคาบเจ้าตัวดิ้นได้มาเล่น เจ้าตัวดิ้นได้พวกนั้นเล่นสนุกมาก พวกมันมีหน้าตาแตกต่างกันไป มีที่ตัวเล็ก สีซีด ไต่ผนังหนีฉันได้ มีที่ตัวใหญ่ มีสองขาและมีปากแหลม ชอบบินหนีเวลาฉันวิ่งไล่ จริงๆ แล้วยังมีเจ้าตัวดิ้นได้ตัวอื่นๆ อีกเยอะแยะ ฉันเองก็จำได้ไม่หมดหรอก อ๊ะ กลับมาเรื่องของพี่เกมดีกว่า เวลาฉันเอาไอ้ตัวพวกนี้มาเล่น พี่เกมจะร้องเรียกชื่อฉันด้วยความตกใจ ก่อนจะบอกฉันว่า “คราวหลังห้ามทำแบบนี้อีก” หลังจากนั้นพี่เกมก็จะหยิบถุงเพื่อเอาไปใส่เจ้าตัวดิ้นได้พวกนั้นที่กลายเป็นว่าไม่ดิ้นเสียแล้วหลังจากที่ฉันเล่นกับมันไป เวลาที่พี่เกมเอาพวกมันใส่ในถุงพลาสติกบางครั้งพี่เกมก็พูดออกมาเบาๆ ว่า “น่าเบื่อ” ด้วย

    เอี๊ยด

    เสียงเปิดประตูดังขึ้น แค่ฟังเสียงก็รู้ทันทีว่านี่เป็นเสียงของประตูบานเล็กที่อยู่ข้างประตูบานใหญ่ ถ้าเป็นเสียงของประตูบานใหญ่ล่ะก็ มันจะร้องว่า ครืด ครืด ไม่ใช่ เอี๊ยด แบบนี้ ฉันรีบวิ่งไปดูว่าใครมา แม้จะพอเดาได้อยู่แล้วก็ตาม

    “หวัดดีจ้า”

    ว่าแล้วเชียวเป็นพี่พิมจริงๆ ด้วย ฉันวิ่งเข้าไปใกล้พี่พิม พี่พิมลูบหัวฉันสองครั้งก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูตัวบ้าน ฉันจึงเดินตามพี่พิมเข้าไปด้วย ฉันเดินเข้าไปนั่งใต้โต๊ะอาหารพร้อมกับมองพี่พิมที่เดินขึ้นไปชั้นสอง เมื่อพี่พิมลับสายตา ฉันก็นอนบนลงกับพื้นก่อนจะหลับตา

    ในบรรดาทุกคน พี่พิมเป็นคนที่ดุฉันบ่อยที่สุด เวลาฉันหาของมากัดเล่น ถ้าเป็นแม่ แม่ก็แค่บอกฉันว่าห้ามกัดแค่นั้น แล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ แต่ถ้าเป็นพี่พิม พี่พิมจะแย่งของออกไปจากปากฉัน ถ้าฉันกัดยื้อไว้ไม่ยอมปล่อย พี่พิมก็จะตีปากของฉัน บางครั้งพี่พิมก็บังคับให้ฉันกินก้อนขมๆ ด้วย ฉันไม่อยากกินก็ต้องกินเพราะพี่พิมจะเอานิ้วเข้ามาในปากฉัน บังคับให้ฉันอ้าปาก เสร็จแล้วก็เอาไอ้ก้อนขมๆ วางไว้บนลิ้นฉันแล้วเอามือบีบปากของฉันไว้ไม่ให้อ้าออก ถ้าฉันไม่กลืนลงไปพี่พิมก็จะบีบปากฉันไว้อย่างนั้น แค่นั้นยังไม่พอ พี่พิมมักจะพูดบ่อยๆ ว่าฉัน “ร้าย” ฉันก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่าร้ายคืออะไร แต่เวลาที่คนอื่นบอกว่าฉันน่ารัก พี่พิมก็จะพูดขึ้นมาว่า “ไม่ใช่หรอก มันร้ายจะตาย” อย่างนี้เสมอ เวลาคนบอกว่าฉันน่ารัก พวกเขามักจะลูบหัวฉันด้วยความเอ็นดู แปลว่าร้ายก็อาจจะมีความหมายที่ตรงกันข้ามสินะ ฉันคิดว่าอย่างนั้น

    ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดเรื่องพี่พิมจนเกือบจะหลับอยู่นั้น ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน ฉันเหลือบตามองเล็กน้อยก่อนจะปิดเปลือกตาลงด้วยความง่วงงุน เหลือเพียงสัมผัสอ่อนโยนกับเสียงที่พูดออกมาอย่างแผ่วเบาเท่านั้น

    “น่าเบื่อจริงๆ "




    กว่าจะเป็นงานเขียน...หนึ่งวันแสนธรรมดาของฉัน

    งานชิ้นนี้เป็นงานที่เขียนโดยมี keyword มากำหนด โดย keyword ที่เราได้คือคำว่า "น่าเบื่อ" ตอนแรกเราก็นึกไม่ออกหรอกว่าจะเขียนอะไร แต่พอเปิดเจอรูปน้องหมาในคอมฯ เราก็ปิ๊งขึ้นมาทันที ว่าความซุกซนของน้องหมาหลายครั้งก็ช่างน่าเหนื่อยหน่าย (คนเลี้ยงสุนัขคงรู้ดี 5555)

    ตอนที่เพื่อนในคลาสเห็นรูปที่เราเอามาก็มักคิดว่าแสดงถึงความเหงาหรือการรอคอย แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งที่คิดว่าสุนัขตัวในรูปกำลังเบื่ออยู่ ซึ่งในงานชิ้นนี้ของเราก็แสดงความเบื่อจริงๆ แต่เป็นความเบื่อที่คนเลี้ยงมีต่อสุนัข 5555  แต่ถ้าเอามุมมองของคนมาเล่าก็เกรงว่าจะน่าเบื่อ ก็เลยลองเขียนในมุมของน้องหมาดูบ้างค่ะ 

    **ลิขสิทธิ์งานเขียนและภาพถ่ายเป็นของผู้สร้างผลงาน**

    --------------------------

    ติดตามคอลัมน์ "เรื่องเล่า ตัวตน คนอื่น" 




เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in