ผู้เขียน: จิ่วลู่เฟยเซียง (力鹭非香)

ผู้แปล: ทีมสนพ. ห้องสมุด

สนพ. ห้องสมุด, พิมพ์ครั้งที่ 1, กันยายน 2560

          นับตั้งแต่ ปฐพีไร้พ่าย (與鳳行), สามชาติผูกพัน แม่น้ำลืมเลือน (三嫁未晚), ลิขิตผูกพัน มังกรหวนคืน (司命), ล่าหัวใจมังกร (护心), และเจาเหยา...ใครว่าโลกนี้ไม่มีผี (招摇) จิ่วลู่เฟยเซียงแสดงฝีมือในการสร้างสรรค์เรื่องราวความรักในรูปแบบของ romantic-comedy ที่ทั้งซาบซึ้งตรึงใจและตลกน้ำตาเล็ดได้อย่างยอดเยี่ยม แต่ถ้าเราตัดส่วนที่เป็น comedy ออกไปล่ะ? คิดว่างานของนักเขียนคนนี้จะออกมาเป็นแบบไหน?

          ถ้าหากติดตามงานของจิ่วลู่เฟยเซียงกันมา น่าจะรู้กันดีว่าบทเจ๊เขาจะโศก เขาก็ฉุดกระชากอารมณ์คนอ่านให้ทิ้งดิ่งลงมาได้อย่างไร้น้ำใจ ก่อนจะกระตุกกลับขึ้นมาเข้ามุกตลกแบบปุบปับไม่ให้ตั้งตัว เรียกได้ว่าน้ำตายังไม่ทันแห้ง ก็แทบสำลักเพราะปรับอารมณ์มาฮาแทบไม่ทัน หัวเราะทั้งน้ำตากันไป ซึ่งตลอดมาเพราะมีบทขำขันมาแทรกเลยช่วยไม่ให้เราปวดใจนานนัก ดังนั้น ความโหดร้ายของเรื่องเศร้า จึงไม่ติดอยู่ในใจนาน จนลืมสังเกตไปว่าฝีมือของจิ่วลู่เฟยเซียงในการผูกปมสังหารจิตใจคนนั้นแท้จริงแล้วไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง

          เล่าขานตำนานรัก (百界歌) เล่มนี้คือบทพิสูจน์ความสามารถในการเขียนนิยายดราม่าที่ประหัตประหารจิตใจผู้คนของจิ่วลู่เฟยเซียงได้ดี ว่าพอจะเทียบเคียงได้กับ ถงหัว (桐华) ผู้เขียน ลำนำทะเลทราย (大漠谣), ฝ่ามิติลิขิตสวรรค์ (步步惊情), บทเพลงกลางเมฆา (云中歌), ลำนำรักเทพสวรรค์ ภาค 1 (曾许诺·殇) และ 2 (长相思) และ เฝยหว่อซือฉุน (匪我思存) ผู้เขียน ตงกง ตำหนักบูรพา (东宫) และ บุหลันไร้ใจ (冷月如霜) ได้เลยทีเดียว

          ไป๋เจี้ย คือชื่อของนางและยังเป็นชื่อของพู่กันวิเศษที่นางถือครอง นางมีชีวิตอยู่มานานนับพันปี ผ่านพบผู้คน เทพ และปีศาจมามากมาย รวมทั้งเรื่องราวทุกข์สุขของพวกเขาเหล่านั้นที่นางจำต้องเก็บรวบรวมให้ได้ 100 เรื่อง เมื่อครบแล้วพู่กันไป๋เจี้ยจะทำให้ความปรารถนาของนางเป็นจริงได้ 1 อย่าง นี่เป็นความมุ่งมั่นเพียงหนึ่งเดียวของนาง และใกล้จะบรรลุเป้าหมายแล้ว 14 เรื่องราวสุดท้ายที่ทั้งตราตรึง สะเทือนใจ และสวยงาม...

          ในเล่มจะแบ่งตำนานออกเป็นเรื่องสั้น 14 เรื่อง และทั้งหมดร้อยเกี่ยวกันเป็นนิยายเรื่องยาวเรื่องหนึ่ง ตำนานแต่ละบทบอกเล่าความรัก ความคะนึงหา การพลัดพราก และความแค้นของคู่รักแต่ละคู่แบบจบในตอน ซึ่งสิ่งที่ไป๋เจี้ยมาขอรับจากพวกเขาก็คือความยึดติดในใจเหล่านั้น แต่ละเรื่องล้วนบีบคั้นชวนปวดใจประหนึ่งถูกควักจนเว้าแหว่ง แอบเสียน้ำตาให้กับหลาย ๆ คู่ ตอนที่เราชอบที่สุด และจี๊ดใจที่สุดก็ตำนานบทที่ 3 เจาเช่อ กับ บทที่ 12 กิเลน อ่านแล้วปวดใจหนึบ ๆ แบบโหวง ๆ

          การแบ่งย่อยเป็นเรื่องสั้นแบบนี้ทำให้อ่านสนุกและง่ายขึ้น ดูหลากหลายดี จบแล้วสามารถวางพักได้ ไม่อย่างนั้นคงได้มีโต้รุ่งแน่ ๆ แอบคิดและแอบเชียร์ว่าอยากให้เจ๊จิ่วเขียนแนวดราม่าแบบตัดบทตลกออกไปแบบนี้เป็นนิยายเรื่องยาวเต็มเรื่องสักเรื่อง เราว่าน่าจะมันอะ กับเล่าขานตำนานรักนี้เราให้คะแนนเต็มเลย ชอบมาก ฝีมือร้ายกาจยิ่งนัก นับถือ ๆ #ประสานมือคารวะ (จะเสียอยู่หน่อยก็ตรงพิมพ์ผิดเยอะเหมือนกันนะ ฮาาา)