ใจสั่น... ไม่แน่ใจว่าเพราะกาแฟเมื่อตอนบ่าย หรือเพราะคนตรงหน้ากันแน่... เปลือกตาบาง ๆ ปกปิดดวงตากลมใสเอาไว้ ริมฝีปากหยักที่ดูนุ่มนิ่มเผยอเล็กน้อย แผ่นอกขยับขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าอีกคนจมลงสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว อาห์... มีเมียแฟนเด็กต้องหมั่นตรวจเช็คร่างกายจริงๆ… ท่านอนข...

“เอาไปทิ้งไว้ไหนอีกล่ะ / กุญแจห้องหายอีกแล้วอะ” เสียงพูดจากคนที่เปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงเจื้อยแจ้วของซึงกวาน ทำให้คนที่อยู่หน้าประตูห้องของซึงชอลตอนนี้ยิ้มแห้ง ก่อนจะเดินผ่านเข้าประตูที่เปิดต้อนรับอยู่ รู้ทันจริงนะ “โถ่ ฮยองอะ... ไม่รู้ดิ หายังไงก็หาไม่เจอ” ซึงกวานเดินเข้าไปข้างในพลา...

“วันนี้อยู่กับฮยองก่อนไม่ได้หรอ” เสียงต่ำจากคนที่นั่งอยู่บนเตียงดังขึ้น พร้อมรั้งอีกคนไว้ด้วยมือใหญ่ของตน “พูดให้รู้เรื่องหน่อยดิฮยอง” ผู้เป็นน้องเอ่ย พลางหันกลับมามองใบหน้าหล่อเหลาที่มาพร้อมสายตาหงอย ๆ ของอีกฝ่าย “กว่าจะได้เจอกันอีก... นานจะตายชัก” “งั้นก็เลือกเอาแล้วกันว่าจะรออีกไม่กี่ว...

“ชั้นไหนครับ” ชั้นรักคุณ ซึงชอลหัวเราะกับตัวเองในใจเบา ๆ กับมุกตลก(ฝืดๆ)จากหนังเรื่องไหนสักเรื่องที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ก่อนจะบอกชั้นที่ตัวเองพักอยู่ให้ผู้เอ่ยถามได้ยิน “ชั้นรักคุณครับ” “….” ฉิบหาย! “เอ้ย! ชั้น 16 ครับ ชั้น 16” “….” หลังเสียงกดปุ่มลิฟท์ดังแล้วก็คงเหลือไว้เพียง...

มือใหญ่ค่อย ๆ บีบโลชั่นลงบนฝ่ามือของตนจนได้ปริมาณพอเหมาะ ก่อนจะเดินไปหาคนน้องแล้วจับมือเรียวแห้งกร้านของอีกคนมาไว้ในมือตน เนื้อครีมชุ่มชื้นไปทั่วทั้งมือของซึงชอล มือที่ใหญ่กว่าจัดการลูบไล้ครีมให้ซึมซับไปกับผิวบริเวณมือทั้งของตนเองและของซึงกวาน “นี่ทาครีมให้หรือลวนลามกันแน่เนี่ย” แล้วไอ้รอย...

เหมือนแมว... คนอะไรจะเหมือนแมวได้ขนาดนี้ “อย่าหยุดดิ...” เจ้าแมวที่นอนหันหลังขดตัวกลมอยู่ข้างๆ กันเอ่ยขึ้น พลางจับมือของเขาที่เพิ่งละจากกลุ่มขน(ผม)สีเข้มให้กลับไปลูบดังเดิม ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้หันกลับมามองสักนิดแต่กลับจับมือเขาไปวางแม่นเสียยิ่งกว่าอะไร ผิวนุ่มนิ่มที่ไม่ต่างจากขนฟู ๆ อีกทั้งเสี...

เจ้าแป้นพิมพ์งี่เง่า 'ชอบคุณครับ' เขาไม่ได้ตั้งใจจะพิมพ์คำนี้สักหน่อย คนแก้มกลมบ่นกับตัวเองในใจพลางรัวนิ้วลงแป้นพิมพ์ ทว่าก่อนที่ซึงกวานจะได้กดส่งไป เสียงแจ้งเตือนก็ดังขัดขึ้นเป็นสัญญาณบอกว่าอีกฝ่ายส่งข้อความกลับมาแล้ว ติ๊ง 'เหมือนกันครับ' 'ชอบ' "...." งี่เง่า งี่เง่าที่สุ...

"ฮยอง... เบาเสียงลงหน่อย" ซึงกวานกลับไปสนใจหนังสือบนโต๊ะตรงหน้าต่อ หลังจากคนที่เล่นเกมอยู่บนเตียงเงียบเสียงไป "...." แล้วเสียงดังโวยจากการเล่มเกมแพ้ของซึงชอล ก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงกระซิบแผ่วที่ดังขึ้นข้างใบหูของคนน้อง "ได้สิ" ลมหายใจอุ่น ๆของซึงชอลกำลังเป่ารดข้างใบหูของซึงกวาน… ก่อนใบหูนั้...

ริมฝีปากหยักของซึงกวานที่จรดลงกับน้ำอัดลมสีเข้มนำพาความซ่าส่งต่อมายังริมฝีปากของคนพี่ ซึงชอลรับเอาทุกความหวานจากอีกคนไว้ทั้งสิ้น ฝนพรำ ๆ... น้ำอัดลมเย็น ๆ... กับก้อนในอกข้างซ้ายที่เต้นระส่ำ… เสียงหอบหายใจไม่เป็นจังหวะนำพาความคิดของพวกเขาเตลิดไปไกล "ถ้าฮยองซื้อนมมา มันก็คงไม่ซ่าบาดลิ้นขนา...