“ชั้นไหนครับ”

            ชั้นรักคุณ

            ซึงชอลหัวเราะกับตัวเองในใจเบา ๆ กับมุกตลก(ฝืดๆ)จากหนังเรื่องไหนสักเรื่องที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา ก่อนจะบอกชั้นที่ตัวเองพักอยู่ให้ผู้เอ่ยถามได้ยิน

            “ชั้นรักคุณครับ”

            “….”

            ฉิบหาย!

            “เอ้ย! ชั้น 16 ครับ ชั้น 16”

            “….”

            หลังเสียงกดปุ่มลิฟท์ดังแล้วก็คงเหลือไว้เพียงความเงียบ ซึงชอลที่เสหน้าไปทางอื่นหลังเอ่ยเรื่องหน้าอายออกมา แอบหันกลับมาเหล่อีกฝ่ายที่กำลังหันหน้าเข้าแผงลิฟท์

            'บูซึงกวาน'

            ชื่อที่ห้อยอยู่กระเป๋าโน้ตบุ๊คบอกแบบนั้น

            ท่ายืนอีกคนน่ารักแฮะ

            มือขวาที่เอื้อมมาจับข้อศอกของข้างซ้ายไว้นั้นเรียวสวย

            ความสูงของเราเกือบเท่ากัน

            ผมสีชมพูอ่อนดูเข้ากันกับอีกคนไม่น้อย

            หุ่นก็ดูนุ่มนิ่ม

            น่าหมั่นเขี้ยวดี

            ทำไมดูนุ่มนิ่มได้ขนาดนี้ล่ะ?

            เมื่อลิฟท์หยุดและเปิดประตูที่ชั้น 16 ซึงชอลก็กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายพร้อมยิ้มเล็กน้อยและก้าวออกมาจากลิฟท์

            “ขอบคุณครับ”

            ซึงกวานยิ้มตอบ

            ก่อนลิฟท์จะปิดและเคลื่อนตัวต่อ

            'ชเวซึงชอล'

            ป้ายชื่อที่ห้อยคออีกคนบอกแบบนั้น

            ในที่สุดก็รู้ชื่อสักที

floor 16  #fictober