ศิลปินมากมายทั้งชาย หญิงที่ผ่านหูเรามานั้นช่างเป็นอะไรที่มหัศจรรย์ อย่างไม่น่าเชื่อ ศิลปินแจ๊สในยุคนั้นอย่าง Ella Fitzgerald ,Tony Bennett , Ray Charles ,Bobby Darin และLouis Armstrong รวมไปถึงเพลงโซล ซึ่งเปรียบเสมือนจิตวิญญานของคนผิวสีเลยก็ว่าได้ อย่าง James Brown ,Etta James และอีกมากมายที่ได้สร้างสรรห์ผลงานด้วยจิตวิญญาณที่บ่งบอกถึงอัตลักษณ์และการมีตัวตนของคนผิวสี
ไม่พอแค่นั้น เพราะนอกเหนือจากความละมุนแล้ว 

ดนตรีในยุคนั้นก็ยังคงมีความเร่าร้อนอยู่ในนั้น นั่นก็คือดนตรีร็อคแอนด์โรล ที่จะทำให้คุณลุกไหม้ ไปทั้งหัวใจ และพร้อมที่จะขยับร่างกายไปตามจังหวะของดนตรี ส่วนที่หนึ่งในใจสำหรับขาร็อคแอด์โรล คงหนีไม่พ้นศิลปินหนุ่มเจ้าของเสียงที่ทรงเสน่ห์อย่าง Elvis Presley แต่ถ้าใหม่หน่อยนั้นส่วนตัวผมก็จะขอยกให้กับ Roy Orbison ศิลปินเจ้าของบทเพลง "Oh, Pretty Woman" ที่ยังคงทำให้ตัวผมรู้สึกเร่าร้อนมาจนถึงทุกวันนี้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยินจากร้านขายซีดีในตำนานอย่าง "แมงป่อง"

แต่ถ้าจะถามหาเพลงร็อคแอนด์โรลที่เร่าร้อน คลาสสิค และล้ำลึกตามแบบฉบับของคนผิวสีแล้วนั้น Fats Domino และChuck Berry คือความชัดเจนที่ผมได้กล่าวมาเมื่อข้างต้นที่ว่ามา

เสียงเพลงและศิลปินเหล่านี้ตัวแปลสำคัญในการจินตนาการถึงวันวานเหล่านั้นได้ดี เสียเหลือเกิน รสนิยม ที่กลับกลายเป็นความลุ่มหลงจนโงหัวไม่ขึ้นนั้น มันเป็นเครื่องมือในการย้ำเตือนใจของผมได้ดีถึงความคิดถึงอดีตที่ไม่เคยได้สัมผัส 

จินตนาการที่ไม่เคยมองผ่านมาด้วยตาตัวเองเลยซักครั้ง ยิ่งทำให้รู้สึกคิดถึงในอดีต บริบททางสังคมที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับตนเอง แต่เสียงดนตรี ก็ยังคงเชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างใจฉันที่ลุ่มหลง และเร่าร้อน กับสมองของฉันที่มีแต่จินตนาการที่เต็มไปด้วยอดีตของยุคสมัยอันหวานฉ่ำที่ยากจะลืมเลือน 

---

                               “เหมือนกับอดีตที่ไม่เคยสัมผัส แต่กลับหอมหวานชวนให้นึกถึง”