ในวันเดินทาง ผมยืนรอลาเพที่สนามบิน ไม่รู้ว่าลาเพจะว่าอย่างไร ผมอาจโดนด่าชุดใหญ่ ก็เธอท่าทางเอาเรื่องออกอย่างนั้น แต่ผมไม่สนหรอก ลุงให้ผมไปเที่ยวฟรี ผมก็ไปสิ แค่ต้องดูแลนักเขียนโคตรหยิ่งคนหนึ่ง มันจะเป็นอะไรไป

สามพยางค์ ‘ผมเปิดให้’ เป็นคำพูดเดียวที่เรามีต่อกัน จนกระทั่งถึงบาร์เซโลนา

เราสองคนออกจากอาคารสนามบิน ลมฤดูใบไม้ผลิพัดมา อากาศเย็นแห้ง ผมชอบเมืองบาร์เซโลนา เคยมาสองสามครั้ง เมืองสวยน่าเที่ยว เราเรียกแท็กซี่ไปยังโรงแรม โรงแรมอยู่ใกล้พลาซาคาตาลุนยา ผมกับลาเพไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเช็คอิน