และแล้วเวลาก็เลยมาถึงเที่ยงคืน ตัวเลขของเวลาอยู่ที่เลข 00.00 เป็นสัญลักษณ์บ่งบอกถึงวันใหม่ แต่สิ่งที่ผมทำคือการย้อนกลับไปในอดีต ทุกเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในโลกเสมือนจริงและโลกแห่งความจริง เมื่อปีก่อน ๆ หวนย้อนกลับมาอีกครั้ง ผมไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าผมต้องการอะไรจากอดีตเหล่านั้น เหมือนกับว่ามันเป็นเป้าหมายเดียวที่เหลืออยู่ตอนนี้  ก็คงเป็นอย่างนั้นละมั้ง ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ สุดท้ายอดีตเหล่านั้นมันก็ไม่มีอะไรเลย มีแต่ความว่างเปล่า ผมพยายามจะหลับตานอน แต่ก็หลับไม่ลงสักที อันนี้ก็ไม่เข้าใจอีกเหมือนกัน 

   ไม่รู้ว่าตอนนี้คิดอะไรอยู่ ถึงได้ออกจากห้องแล้วมาเดินอยู่ข้างนอก ในสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่าน ในสถานที่ที่แสงไฟส่องสว่าง ทั้งที่เวลาก็ล่วงเลยเกือบจะตีหนึ่งแล้ว ยิ่งออกมาข้างนอก ยิ่งเจอสิ่งที่ไม่เข้าใจมากขึ้น ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ทำไมคนในเมืองนี้ถึงมีความสุขกันได้ขนาดนี้นะ  ทั้งที่เป็นเวลาแบบนี้แล้วแท้ ๆ ผมอยากเริ่มวันใหม่ด้วยความรู้สึกแบบนั้นบ้างจัง แต่ก็ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ สิ่งที่ทำให้พวกเขามีความสุขไม่เข้าใจมันเลยจริง ๆ ผมมองไปบนท้องฟ้าหวังว่าจะได้เห็นดวงดาวที่ส่องสว่าง แต่เพราะแสงไฟจากเมืองที่ส่องสว่างไปจนถึงท้องฟ้ามากเกินไป เมื่อมีความมืดไม่เพียงพอ แสงดาวจึงไม่ส่องสว่าง 

"อยากจากไป อยากไปในที่ที่มีความมืดมากกว่านี้ มืดพอที่จะทำให้เห็นดวงดาวมากกว่านี้" ผมคิดขณะเดินกลับห้อง