มันเป็นวันหนึ่งในหลาย ๆ วัน ที่พวกเราขึ้นมาบนดาดฟ้าของมหาวิทยาลัย มีเพียงผมและเธอ เราใช้เวลาสั้น ๆ ในช่วงเย็นของวัน เพื่อพูดคุยและทำกิจกรรมอื่น ๆ เล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยกัน วันนี้พวกเราไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ ผมและเธอนั่งมองท้องฟ้ายามเย็น ที่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ
"ท้องฟ้าธรรมดามันเป็นยังไงหรอ" เธอถามผม
มันดูเป็นคำถามที่ดูเหมือนจะหาคำตอบได้ยาก แต่ผมก็พยายามคิดคำตอบให้เธอ
"ท้องฟ้าไม่มืดไป ไม่สว่างไป เมฆไม่เยอะไป ไม่น้อยไป สีของท้องฟ้าไม่เข้มหรืออ่อนเกินไป ทุกอย่างกลาง ๆ ไม่หวือหวา น่าจะประมาณนี้นะ"
"ดูเป็นไปได้ยากเนอะ"
"ถ้าเป็นไปได้ยากคงเรียกว่า ธรรมดา ไม่ได้อะดิ"
"แล้วแบบไหนถึงจะเรียกว่า ธรรมดา เนี่ย"
"คงไม่มีมั้ง"
เราทั้งสองมองไปยังท้องฟ้าที่กำลังค่อย ๆ มืดลง เราไม่ได้พูดคุยหรือทำอะไรอย่างอื่นอีก จนกระทั้งท้องฟ้ามืดลง พวกเราลงจากดาดฟ้าและบอกลากันที่ออกของมหาวิทยาลัย หนึ่งวันของผมและเธอก็จบลง .
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in