สายลมพัดผ่านได้ยินเสียงของใบไม้เสียดสีกันอย่างชัดเจน ลมกระทบกับใบหูเกิดเป็นเสียงสายลม นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีอะไรให้พูดถึงอีก ที่นี่เป็นบ้านของย่าผม ที่รอบ ๆ มีแต่ต้นไม้และสวน ผมจะไม่ลงรายละเอียดแล้วกัน เพราะมันไม่สำคัญเลย สิ่งสำคัญคือ ที่นี่ไม่สัญญาณโทรศัพท์ อินเตอร์เน็ตก็ไม่มี สิ่งที่ผมทำได้ก็มีแค่นั่ง กิน นอน และทำสวนกับย่าของผมซึ่งผมก็ไม่ค่อยชอบเท่าไร เพราะมันทั้งเหนื่อยและน่าเบื่อ ถ้าถามว่าไม่ชอบที่นี่แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่ มันก็มีเหตุผลอยู่ว่า เมืองที่ผมอยู่ อยู่ดี ๆ ก็เกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่ บ้านของผมก็ไม่รอดน้ำท่วมชั้นหนึ่งจนต้องขนของขึ้นไปชั้นสองจนหมด พ่อของผมจึงส่งผมมาที่บ้านย่าเพื่อความปลอดภัยส่วนตนยังอยู่ที่บ้านเพราะยังห่วงของที่บ้านอยู่ วันนี้ท้องฟ้าใกล้มืดลงแล้ว ที่นี่ไม่มีบ้านหลังอื่นเลย คงเพราะย่าเป็นคนรักสันโดษแน่ ๆ ผมนึกอยากถามเรื่องนี้กับย่าแต่ก็ไม่กล้าถามสักที ถ้าถามย่าว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวคงได้คำตอบที่ไม่ค่อยน่าฟังเท่าไร่ ผมออกมานั่งที่หน้าระเบียงบ้านชั้นหนึ่งเป็นระเบียงชั้นหนึ่งที่ให้ความรู้สึกเหมือนที่เคยเห็นในการ์ตูนญี่ปุ่นเลย ท้องฟ้าตอนพระอาทิตย์ใกล้ตกดินของที่นี่ดูสวยกว่าที่เมืองของผม ตอนกลางคืนของที่นี่ก็เห็นดาวชัดเจน ต่างจากที่เมืองของผมที่ไม่เคยได้เห็นดาวบนท้องสวย ๆ แบบที่นี่เลย ผมชอบมานั่งดูท้องฟ้าช่วงพระอาทิตย์ตกดินจนถึงฟ้ามืด เป็นกิจกรรมที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แต่การมานั่งดูท้องฟ้าแบบนี้ทุกวันมันก็เบื่อได้เหมือนกัน วันนี้ผมเลยตัดสินใจที่จะเดินสำรวจรอบนอกบริเวณบ้านสักหน่อยอย่างน้อยก็มีอะไรทำแก้เบื่อ  พอขออนุญาตย่า ย่ากลับไม่อนุญาต แล้วยังบอกอีกว่า "ช่วงเวลาผีตากผ้าอ้อมแบบนี้ใครเขาออกไปข้างนอกกัน เข้าไปบ้านไป"  ใช่แล้วใครเขายังคิดว่านิทานหลอกเด็กแบบนั้นจะมาหลอกเด็กที่โตมาในยุคสมัยที่เราสามารถคุยกับคอมพิวเตอร์ได้แล้ว แต่ด้วยน้ำเสียงทีี่ดูน่ากลัวกว่าผีของย่า ผมเลยไม่กล้าขัดขืนในทันที ผมรอจังหวะที่ย่าเข้าห้องครัวไปเพื่อทำอาหาร แล้วเดินออกมา แม้เวลาที่ย่าทำอาหารจะเกิดเสียงดังมาก ๆ ผมก็ต้องค่อย ๆ เดินอย่างระมัดระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง เพราะสถานที่ที่เงียบมาก ๆ แบบนี้ถ้าเกิดมีเสียงดังนิดเดียวย่าก็ได้ยินแล้ว ระหว่างที่เดินออกมานอกบ้านและใส่รองเท้าผมค่อนข้างวิตกกังวลมาก ๆ ความรู้สึกเหมือนตอนที่แอบพ่อมาเล่นเกมตอนดึก ๆ ไม่มีผิด แต่สุดท้ายผมก็ทำสำเร็จ ผมรู้สึกเหมือนเป็นผู้ชนะยังไงอย่างนั้น รอบนอกบ้านย่านั้นเป็นป่่าที่มีต้นไม้สูงใหญ่เต็มไปหมด แสงช่วงนี้ทำให้บริเวณที่ผมอยู่เหมือนกับฉากการ์ตูนแนวแฟนตาซีเลย ผมเดินออกไปเรื่อย ๆ ด้วยอารมณ์สุนทรีย์ ฉันคือนักผจญภัยที่หลุดมาจากโลกการ์ตูนยังไงละ ผมคิดในใจ เมื่อเดินไปเรื่อย ๆ ผมก็พบกับสิ่งที่ตอกย้ำความคิดของผม   มันคือหมอกควันที่บดบังทางข้างหน้า มันดูผิดธรรมชาติมาก ๆ ทั้งที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งขนาดนี้แต่กับมีหมอกหนาขนาดนี้อยู่ตรงหน้า ด้วยความสงสัยของผม ผมจึงเดินเข้าไปโดยไม่ได้ทันได้คิดเลยว่าทางข้างหน้าอาจจะมีอันตรายก็ได้