‘มีเพียงคนที่รักเราเท่านั้น ถึงเจ็บปวดกับการกระทำของเรา

เพราะเขารักเรา

เราถึงเชือดเฉือนหัวใจ ทำร้ายเขาได้เจ็บแสบกว่าใคร’

ชาติที่แล้วฉีเซวียนไม่เคยเข้าใจความหมายของประโยคนี้

ไม่เข้าใจว่าเหตุใดสตรีแข็งกร้าวที่ตนแต่งเข้ามาเป็นภรรยา ถึงได้ยอมอดทนทุกอย่าง

ยอมทนอยู่ แม้ในวันที่เขาปราศจากยศถาบรรดาศักดิ์

ยอมทนอดมื้อกินมื้อกับนักโทษการเมืองที่ดูเหมือนไร้อนาคต

ยอมร่วมทุกข์สุข ในวันที่เขาไม่เหลือใคร

สายตาที่นางมองเขาก่อนสิ้นลมหายใจ

สายตาที่บอกว่า ‘ชาติหน้าข้าจะไม่รักท่านอีก เพราะการรักท่านมันเหนื่อยเหลือเกิน‘

ฉุดกระชากลมหายใจเขาให้หลุดลอยตาม

ภรรยา...

หากชาติหน้ามีจริง เจ้าจะไม่รักข้าก็ได้ แต่ข้าฉีเซวียนคนนี้จะขอติดตามรักเจ้าทุกชาติไป

เรื่องนี้มี 4 เล่มจบค่ะ เป็นแนวกลับมาเกิดใหม่ตอนเด็ก แต่ในเรื่องนี้ทั้งพระเอกทั้งนางเอกกลับมาเกิดใหม่กันทั้งคู่ ชาติก่อนพระเอกไม่ดีกับนางเอกเลย ชาตินี้นางเอกเลยกะว่าไม่เอาละ เลิกยุ่งกับผู้ชายคนนี้ แต่พระเอกด้วยความสำนักผิด ละอายใจต่างๆ ที่สุดท้ายกลายเป็นความรัก ก็เกาะติดนางเอกไม่ยอมปล่อย

เรารู้สึกว่าเป็น 4 เล่มที่อ่านไม่ยาก ใครชอบแนวพ่อแง่แม่งอนน่าจะชอบเรื่องนี้ แทบไม่มีดราม่าในแง่ความสัมพันธ์เลย ปมอื่นๆในเรื่องก็คลี่คลายค่อนข้างง่าย 

ตอนท้ายรู้สึกจบแบบรีบร้อน ในขณะที่กลายเรื่องให้ความรู้สึกยืดยาด แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน คือมันไม่ใช่แนวที่มีพลอตแน่นเวอร์อะไรแต่แรกแล้ว แอบรู้สึกว่ามีหลายตัวละครที่ถูกทิ้งไป แล้วก็ไม่ค่อนพูดถึงอีก อย่างครอบครัวนางเอก (ที่ไม่ใช่กู้อวี้เหยา) หรือแม่ทัพที่นางเอกเคยช่วยไว้ ทั้งที่ดูทรงแล้วน่าจะเป็นตัวละครที่มีบทบาทได้มากกว่านี้ อาจจะเป็นเพราะปมมันไม่ได้ซับซ้อนมากก็ได้ ทำให้ความรู้สึกรวมๆมันจืดๆนิดหน่อย คือมันไม่ค่อยลุ้นอะ 

แต่โดยรวม ถ้าอยากอ่านแนวหวานๆ สายสุขนิยม ดราม่าน้อย พระเอกรักนางเอกมากๆ รับบทตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก คอยตามนางเอกอยู่ตลอดเวลา ก็คิดว่าน่าจะชอบเรื่องนี้ละมั้ง