แกร็ก...

นิสิตแพทย์ปี 2 ผู้หนึ่งค่อยๆเปิดประตูบานใหญ่

เบื้องหน้าเป็นห้องโอ่โถง โต๊ะ 50 ตัววางเรียงราย โต๊ะแต่ละตัวบรรจุร่างไร้ชีวิตทั้ง 50 ร่าง กลิ่นเฉพาะลอยคลุ้งจนเธอทำจมูกฟุดฟิดแม้จะชินแล้วก็ตาม

ห้องปฏิบัติการวิชามหกายวิภาคศาสตร์

ตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ สิ่งมีชีวิตเดียวขณะนี้จึงเป็นเธอ

นิสิตแพทย์สาวก้าวไปเปิดไฟจนสว่างไสวทั่ว แล้วไปหยุดยังท่านอาจารย์ใหญ่ประจำกลุ่มตน ยกมือไหว้เคารพครึ่งหนึ่ง เปิดหนังสือกายวิภาค สวมถุงมือ แล้วเริ่มต้นศึกษาด้วยตนเอง

ใกล้สอบแล้ว ยังไม่มาติวกันอีกเหรอพรรคพวก?
เธอตั้งคำถามในใจถึงเพื่อนๆร่วมชั้นปีที่ยังไม่ตื่นมาทบทวนอนาโตมีเสียที หรือพวกนั้นอ่านหนังสือกันดึก? ช่างเถอะ

ตึก...ตึก...ตึก...

ทั้งห้องเงียบงันจนได้ยินจังหวะหัวใจของตนเอง

ตึก...ตีก...ตึก...

คราวนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่แล้วล่ะ

พรวด...

"แฮ่ก แฮ่ก หนูดา..." หญิงสาวอีกคนหนึ่งเปิดประตูพรวดเข้ามา "พี่ขอโทษนะคะที่มาสาย เมื่อคืนอ่านหนีงสือดึกน่ะ"

"เที่ยวดึกน่ะสิคะ หนูเห็นนะ อัพไอจีสตอรี่อยู่นี่" หนูดาย้อน หญิงสาวผู้มาใหม่เหลือบมอง ผู้มาก่อนน้พตารื้น

"พี่ซันทิ้งหนูให้อยู่คนเดียวกับอาจารย์ใหญ่นะคะ"
"โธ่ คนดี ไม่ร้องนะคะ" ซันกางแขนออกเตรียมจะกอด แต่หนูดาเดินหนี

"หนูดา ดูนี่สิคะ"
"อะไรคะ" นิสิตแพทย์ผู้เยาว์กว่าเห็นรุ่นพี่ควักลำไส้อาจารย์ใหญ่โต๊ะข้างๆออกมากองกับโต๊ะ
"สวยลากไส้ค่ะ"
"พี่ซัน!" ว่าแล้วก็ควานร่างอาจารย์ใหญ่ของตัวเองอย่างงุ่มง่าม
"หนูดาคะ" รุ่นพี่ซันกำลังกำอวัยวะหนึ่งในมือ
"สวยจับใจไงคะ"
"พี่ซัน ถ้าจะไม่ติวให้หนูก็อยู่เฉยๆไปค่ะ"
รุ่นน้องค่อยๆหยิบปอดข้างขวาออกมาจากร่างอาจารย์ใหญ่ กลีบปอดแยกออกตามแรงโน้มถ่วง
"ว้าย ปอดแหก" รุ่นพี่ร้อง รุ่นน้องถอนหายใจแรงๆ
แล้วรุ่นพี่ก็ยื่นหัวใจไปทางผู้อ่อนวัยกว่า
"ได้โปรดรับหัวใจจากพี่นะคะ"
"หยุดเสี่ยวได้แล้วค่ะ"
"รับสิคะ พี่จะติวคาร์ดิโอให้หนูไง"
หนูดารับหัวใจดวงนั้นมาอย่างเสียไม่ได้ เธอพลิกหามุมห้องหัวใจทั้งสี่แล้วหยิบมีดมากรีดแบ่ง หากแต่มีดหายคมไปแล้ว
"ถึงกับตัดใจจากพี่ไม่ได้เลยเหรอคะ" ซันยิ้มเผล่แล้วเปลี่ยนใบมีดใหม่มาช่วยผ่า
"ตรงนี้เลฟโคโรนารีอาเตอร์รี แตกบร๊านช์เป็นเซอร์คัมเฟล็กซ์...อ๊ะ อาจารย์ใหญ่ท่านนี้หัวใจโตแฮะ ดูสิ หนาเชียว" หนูดายื่นหน้าเข้ามาดูใกล้ๆจนซันได้กลิ่นน้ำหอมกลบกลิ่นฟอร์มาลีน
"หนูดา..."
"คะ?"
"นี่เราก็ดูใจกันมาตั้งนานแล้ว เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันซะทีนะ"
"พี่ซัน เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้นะคะ" ผู้เยาว์ถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า รุ่นพี่คอตก
"พี่ก็แค่อยากให้หนูยิ้ม"
"พี่ซัน..." หนูดาเอ่ย "เราเป็นผู้หญิงทั้งคู่นะคะ"
"แต่โลกมันไปไกลแล้วนะหนูดา"

แกร็ก...แกร็ก...

เสียงอะไร? ก็เราอยู่กันแค่สองคน

เคร้ง!

สิ้นเสียง คนเด็กกว่าผวาเข้าซบคนพี่อย่างไม่กลัวเปื้อนจนคนพี่เซถลา เท้าข้างหนึ่งเหยียบใส่คราบไขมันจนลื่นไถลไปทั้งคู่

"ขอโทษครับ อ้าว หนูดา พี่ซัน" เพื่อนนิสิตแพทย์โผล่เข้ามาพร้อมกับกล่องกระดูกที่ตกกระจาย ชายหนุ่มยิ้มขำให้ทั้งสองที่ล้มทับกันอยู่ หญิงสาวทั้งสองรีบยันกายลุกขึ้น
"มันไม่ใช่เป็นอย่างที่นายคิดนะ"
"เราไม่ได้คิดอะไรเลยยยยยย" ชายหนุ่มลากเสียงยาว ก่อนจะก้มลงเก็บกระดูกที่กระจายเต็มพื้น

"วันนี้พอแค่นี้ละกันค่ะพี่ซัน หนูดาเหนื่อยแล้ว" หนูดายกมือไหว้อาจารย์ใหญ่ครั้งหนึ่งแล้วเก็บข้าวของให้เรียบร้อย ก่อนออกเดินฉับๆ
"หนูดา..." ซันร้องเรียกก่อนวิ่งตาม
"หนูดา..." รุ่นพี่เอ่ยเสียงสั่น "ไม่โกรธพี่นะคะ"
"ให้โกรธอะไรล่ะคะ"
"ก็ที่พี่กวนจนไม่ได้ติว"
"ไม่เป็นไรค่ะ"
"ว่าแต่..." ซันกล่าว "ไปกินไอติมบัญชีกันมั้ยคะ"
หนูดาหยุดเดิน "พี่ซันว่างเหรอคะ"
"ก็ไม่ว่างเท่าไหร่"
"งั้นไปทำธุระของพี่เถอะค่ะ"
"ธุระของพี่คือตามง้อเราไงคะ"
รุ่นน้องสีหน้าเลือดฝาดนิดหนึ่ง ก่อนจะทำขึงขัง
"พี่ซัน ถึงเรารีเทิร์นไปมันก็จะจบแบบเดิมนะคะ คุณพ่อพี่ไม่มีทางยอม"
"ก็ไม่ต้องสนใจพ่อ"
"พี่ทำไม่ได้หรอกค่ะ"
"ล้อเล่นน่า" เป็นคราวของรุ่นพี่ที่ถอนใจบ้าง ก่อนมีสีหน้าจริงจัง "พี่จะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเอง"
หญิงสาวผู้อ่อนวัยกว่าจ้องมองรุ่นพี่นิ่ง
"คราวที่แล้วพี่สับสนน่ะ แต่คราวนี้พี่มั่นใจแล้วว่าเรารักกัน และมันจะเป็นไปได้ค่ะ"
แล้วหนูดาก็เพิ่งจะยิ้มออกได้ "พิสูจน์ให้หนูเห็นด้วยนะคะ"
"ค่ะ" ซันฉีกยิ้ม ก่อนจะคว้ามืออีกคนมาจับแล้วพากันไปกินไอติมบัญชี.