นาฬิกาบอกเวลา 5 ทุ่มกว่า 
ปลายดินสอยังคงกากบาทลงปฏิทินอีกครั้งและอีกครั้ง
หากนับดูมันก็ผ่านมาประมาณ 4 ปีได้

คืนแล้วคืนเล่า
ฉันเอนตัวลงนอนเหม่อ 
เพดานห้องไม่ได้มีสิ่งที่น่าสนใจเท่าไหร่นัก 
แต่สายตาก็ถูกพักค้างไว้ตรงนั้น 

กลับมาอีกครั้งแล้ว
วนกลับมาทุกที 

ฉันเสียบเท้าลงไปในรองเท้าแตะสีจืด 
ล็อกประตูห้อง ก้าวขาเดินออกไปกดลิฟท์

ท่ามกลางความมืดมิด
ยังมีไฟส่องสว่างจากมินิมาร์ทยามดึกเสมอ

ฉันมาอยู่ตรงนี้อีกแล้ว
ถอนหายใจแล้วเอ่ยปากขอเครื่องดื่มแอลกอฮอล์สีใส
ที่ถูกเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ
บนชั้นวางของข้างหลังแคชเชียร์
ด้วยเสียงอู้อี้ผ่านมาส์กปิดปาก 

กลับห้องมามองปฏิทินเล่มเดิม 
ตัวฉันในวันนี้ 
มือซ้ายค่อย ๆ เทน้ำเมาลงแก้ว 
รู้ทั้งรู้ ดื่มไปสิ่งที่หายก็มีแค่สติ 
ความเจ็บปวดหนึบที่ใจในอดีตที่อยากลืม
ช่างอัดแน่นเสียจนดูเหมือนไม่มีวันเลือนลาง 

พรุ่งนี้ก็กลับมาเจ็บช้ำเหมือนเดิมดั่งเช่นทุกครั้ง
แม้ดื่มเท่าไหร่ก็ไม่มีทางลืม
เมามายมากเพียงใดเศษซากความเป็นตัวตน
ที่โดนทุบจนแตกละเอียดก็ไม่มีทางประกอบกลับมาเหมือนเดิม 

แอลกอฮอล์ผสมหยาดน้ำตาไม่เคยรสชาติดี 
น้ำสีใสมีฤทธิ์เมาถูกไหลรินลงแก้วเป็นครั้งที่นับไม่ถ้วน 

ก้าวขาเข้าห้องน้ำ
มองกระจกสะท้อนภาพเดิมเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ 
ถ้าน้ำสุราไม่เคยลบเลือนความทรงจำได้
น้ำจากอ่างล้างหน้า
ก็ไม่น่าจะช่วยชะล้างความเศร้าได้เช่นเดียวกัน 

เม็ดฝนโปรยร่วงหล่นนอกริมหน้าต่าง
ทอดสายตาสู่ฟ้ามืดมิดที่ไร้ดาวโอบล้อมจันทรา 
หากกระต่ายบนดวงจันทร์มีจริง
มันน่าจะกำลังมองลงมาที่ฉันด้วยความเหนื่อยหน่าย
ผสมความรู้สึกสมเพชปนสงสารในใจ 

ฉันไม่ใช่คนจำเก่งะไร 
เว้นแต่คำสัญญาสิบร้อยพันเรื่องราว
ไม่เคยมีเพียงสักครั้งที่ฉันจะลืม

การมีชีวิตอยู่นั้นช่างแสนทรมาน 
ตัวตนและจิตใจต่างถูกฉุดกระชากให้จมดิ่ง
หลงลืมผู้คนอันเป็นที่รัก
หลงลืมคุณค่าในตนเอง 
หลงลืมความรู้สึกอันเป็นสุข 
และหลงลืมคุณค่าของการมีชีวิตอยู่

การมีตัวตนอยู่มันช่างเหน็ดเหนื่อยและสิ้นหวัง
ราวกับการมีตัวตนของฉันนั้นคือการก่อเกิดขึ้น
เพื่อถูกทำให้ทรมานและสลายหายไป 

หลายสัปดาห์ที่ผ่านมา 
ฉันจมอยู่กับความรู้สึกที่ว่าตัวเองไม่สำคัญ
เป็นช่วงเวลาที่ฉันกลับมาคิดทบทวนหลายครั้ง 

ชีวิตที่วนซ้ำ ๆ กันในทุกวัน 
จนแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง
หากเปิดถ่ายทอดสดชีวิตตัวเอง 
คนดูคงนึกว่าฉันแอบฉายเทปซ้ำ 

ตอนแรกฉันคิดว่าฉันเป็นโรคร้าย 
แต่วันนี้รู้แล้วว่าฉันไม่ได้เป็นโรคร้ายอย่างเดียว 
ในขณะเดียวกันฉันก็คือโรคร้ายด้วย
ฉันกำลังทำให้คนรอบข้างป่วยใจไปตาม ๆ กัน 
เรียกได้ว่าเป็นมือวางอันดับหนึ่ง
เรื่องการทำลายความรู้สึกคนรอบข้างเลยแหละ 

ถ้าไม่นับรวมเครื่องดื่มจำพวกน้ำเปล่า
หรือน้ำเมาอย่างเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
ก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องมาหลายวันแล้ว
ไม่หิวนะ แต่รู้สึกแสบท้องไปหมด
เสียงท้องร้องที่ดังโครกคราก
เบากว่าเสียงสะอื้นของฉันในทุกวัน
ความเจ็บป่วยกัดกินที่ใจ ลามมาถึงกระเพาะอาหาร 
วันถัดไป ฉันหวังให้มันกลืนกินลมหายใจของฉันไปด้วย

คนรอบตัวมักจะกังวลใจเสมอ
ยามที่ติดต่อฉันไม่ได้ แต่รู้อะไรไหม
ฉันก็ติดต่อตัวเองไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน

อยากเขียนคำว่า "ฉันมีความสุข" ให้สวยงาม
แต่ดินสอดันแหลมไป และกระดาษก็บางเกิน