การสัมภาษณ์ครั้งนี้เหมือนคุยกันมากกว่า ฉันเข้าไปในร้านและนั่งตำแหน่งเดิม น้ายิ้มทักทายเช่นเคย พร้อมยื่นฝรั่งและกล้วยมาให้ฉันกินแก้หิว แถมด้วยน้ำเปล่าอีก1ขวด น้าถอดแว่นของฉันมาเช็ดและปรับขาแว่นให้เล็กน้อยก่อนส่งคืน

“ก่อนที่น้าจะมาเปิดร้านของตัวเอง น้าทำอะไรมาก่อน?”

“น้าเป็นคนนครศรีธรรมราช ก่อนที่น้าจะมาเป็นช่างแว่น น้าเรียนคณะรัฐศาสตร์… ไม่เกี่ยวกับแว่นเลย เรียนรัฐศาสตร์ รามฯ ขึ้นมาเรียนที่กรุงเทพ แล้วก็มาสมัครทำแว่นที่หอแว่นก่อนช่วงปี33 แล้วก็ออกจากหอแว่นมาอยู่สยามตั้งแต่ปี40 ตอนปี58 มาเริ่มทำกับเพื่อน 58 59 60 61(นับปี) …พอปี61 ก็ขัดแย้งกัน สุดท้ายก็แยกย้ายกับเพื่อน แล้วก็มาทำตรงนี้แทน(ร้านปัจจุบัน) ตอนที่กำลังจะย้ายร้าน น้ารู้เพราะอยู่ที่นี่(สยาม)มานาน ทำยังไงก็ได้ให้ใกล้คนเดินมากที่สุด ที่ตรงนี้เลยเลือกเองเลย..เลือกผ่านทางวีดีโอคอลนะ เพื่อนถ่ายมาให้ดูว่าอยู่ข้างลิโด้นี่นะ มาอย่างนี้นะ น้าเอาไง ...น้าก็เอาเลย ตัดสินใจภายใน30วิ ไม่ต้องวิเคราะห์อะไรมาก เราจินตนาการได้เพราะอยู่ตรงนี้มานาน แล้วเดี๋ยวค่อยมาทำร้านเอง พอย้ายมาเปิดร้านเองสบายใจกว่าเยอะ กวาดขยะ เช็ดแว่น ล้างพื้นเอง เราไม่ต้องพะว้าพะวงกับการถูกหักหลัง หรือจะถูกใครเสี้ยมให้เราเป็นคนไม่ดี”

“แล้วน้าไม่โกธรเพื่อนที่เขาหลังหักน้าหรอ?”

“น้าขอเปรียบเทียบยังงี้ ถ้าเพื่อนมันต่อยเรา เราไปฆ่ามันก็เสียเปล่า ชีวิตคนเราไม่แพงมากนะ 38บาท ถ้าเอาลูกใหญ่ๆหน่อยก็45บาท(ลูกปืน) มันน้อย...จะทำไปเพื่อ? เราออกมาเปิดร้านตามใจเราดีกว่า เราแฮปปี้ เราเจอผู้คนหลากหลาย เนี่ยก็ได้ความคิดของผู้บริหารมีลูกน้องเป็นสิบ คุมคนอีกหลายคน(ชี้ไปทางลูกค้าที่อยู่ในร้าน)”
“(ฉันหันไปถามลูกค้าคนนั้น)ขอโทษนะคะ อันนี้ใช่แว่นที่น้าเลือกให้หรือเปล่าคะ”
“(ลูกค้า)ใช่ๆ หนูโดนป้ายยามาใช่ไหม ส่วนน้าก็โดนกรอกหูมา(หัวเราะ) ...ยังไงของเขาก็ดีอยู่แล้ว”

“อะไรคือสิ่งที่น้ายังคงตัดแว่นมากว่า20ปี”

“ผู้คน… น้าเจอคนดีมากกว่าคนไม่ดี เราทำในสิ่งที่เรารักด้วย… ใจจริงน่ะน้าอยากเป็นช่าง วิศวะอย่าไปพูดถึงเลย สอบไม่ไหวหรอก เพราะเราโตขึ้นมากับการเป็นนักกีฬา….แต่พอน้ามาทำก็รักอาชีพนี้อยู่ดี ยังไงคนก็ต้องตัดแว่น แว่นเหมือนเป็นปัจจัยหนึ่งของการมอง ใช่มะ? พอคนเราไม่มีแว่นแล้วเนี่ยคือมองไม่เห็นแน่นอน เธอลองคิดอย่างนี้ เธอมีเงินอยู่ร้อยล้าน แว่นเธอหักจังหวะที่เธอขับรถ เธอว่าเธอลำบากไหม ...แว่นเนี่ยยังไงมันก็ไม่ตาย นอกจากร้านแว่นด้วยกันเนี่ย ที่จะทำให้มันตาย”

“ห้างลิโด้ที่ปิดไป ส่งผลกระทบอะไรกับร้านไหมคะ”

“ก็มีได้ข่าวว่าลิโด้จะปิด ทุบทิ้ง แต่ที่จริงก็กระทบนิดหน่อยเอง แค่ฝุ่นละอองอะไรเงี้ย แมว หมา หนู วิ่งมาเต็มเลยเธอดูสิ… แต่ก็ไม่ได้กระทบอะไรมาก อาจจะมีรถติดมากเท่านั้นเอง(ยิ้ม) มันเรื่องเล็กน้อย ที่ยังอยู่ตรงนี้ก็คือ เรายังรักการทำแว่น ถิ่นเรา...เราก็ต้องกลับมาถิ่นเรา บ้านเกิดกลับไปเมื่อเราจะลงหลุม แต่การงานของเราเนี่ย เราอยู่กับบุคคลที่ไม่มีวันสิ้นก็คือมหาลัย พอเธอมาตัดกับน้า เธอบอกว่าดี ก็เอาไปบอกต่อให้เพื่อนรู้ ถ้าดีก็ปากต่อปาก ถ้าเลวก็ชิบหาย น้าเชื่อเท่านั้นเอง...”

“น้าอยู่ร้านตลอดทั้งวัน ไม่มีวันหยุดด้วย ไม่เบื่อบ้างหรอ....”

“(ลูกค้าคนใหม่เข้ามา) สวัสดีครับน้า..แว่นผมมัน...”

น้ายังไม่ทันตอบคำถาม ก็มีลูกค้าอีกคนเดินเข้ามาในร้านด้วยชุดนิสิต น้าทักทายด้วยความแจ่มใสเช่นเคย หยิบน้ำขวดเล็กยื่นให้ คว้าเอาแว่นมาเช็ดและดัดขาแว่นให้พอดี แล้วส่งคืนให้กับนิสิตคนนั้นใส่
“เอ้อ...แล้วแม่ล่ะ หายดีหรือยัง?”
“(ลูกค้าคนใหม่) หายแล้วครับ(ยิ้ม)”
“ดีๆ ฝากความคิดถึงให้พ่อกับแม่เธอด้วย แว่นเป็นอะไรก็มาหาน้าได้ แว่นไม่เป็นไรก็มาได้ แวะมากินน้ำก็ยังดี ตัดกับน้า..น้าดูแลตลอดชีวิต”

นิสิตคนนั้นยิ้มแล้วขอบคุณน้า ก่อนจะออกจากร้านไป