ตอนนั้น... จำได้ว่า...

เราเรียก อริสา ว่า อริสา มาตลอด

ไม่มีคำนำหน้าว่าน้องใดๆ เรียกแค่ชื่อเฉยๆ

ฉะนั้นเราจะแทนอริสาด้วยชื่อเต็มๆตลอด อย่าเพิ่งรำคาญกันนะ

อริสา เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ เรียนชั้นประถมต้น

ผมสั้น หน้าหมวย ชอบทำจมูกย่นเวลาไม่พอใจ

เรียนยิมนาสติก ชอบอ่านหนังสือนิทานก่อนนอน

พูดไทยได้นิดหน่อย แต่ถ้าเวลาเม้ามอยต้องเป็นภาษาอังกฤษ

อริสา เป็นตัวแทนความทรงจำตลอด 4 วันที่ใช้ชีวิตอยู่ในซานฟรานซิสโก

วันแรกที่เรากับอริสาเจอกัน

วันนั้นเรานั่งรถไฟมาจากพอร์ตแลนด

เพื่อมาจุดหมายปลายทางสุดท้ายของทริปเที่ยวอเมริกา

The Bay Area – San Francisco

พี่ฝ้าย คุณแม่ของอริสา (มีศักดิ์เป็นคุณน้าของเรา)

พาอริสามารับพวกเราที่สถานีรถไฟ

ตอนแรกก็นัดกันดิบดีว่าจะเจอกันที่สถานี Oakland โดยพี่ฝ้ายจะมารอรับ

แต่รถไฟมาช้ากว่ากำหนดการ ทำให้เราต้องนั่งรถไฟอีกขบวนนึงมาที่สถานี Fremont

พวกเราใจเต้นตึกตัก

ทั้งนี้ก็เพราะเราไม่เคยเจอพี่ฝ้ายและครอบครัวมาก่อนเลย

คุณแม่เล่าให้ฟังก่อนที่จะมาอเมริกาว่าพี่ฝ้ายเคยเจอเราตอนเด็กๆ

ช่วงครั้นกระนู้นตอนที่บ้านเราย้ายไปอยู่เชียงใหม่

ตอนนั้นเราก็ 3-4 ขวบเอง จำความอะไรไม่ได้มาก

พอเราและครอบครัวย้ายกลับมาอยู่ที่กรุงเทพก็ไม่ได้เจอกันอีก

พี่ฝ้ายเรียนจบ แต่งงาน และย้ายมาอยู่อเมริกากับสามี

ชื่อว่า พี่คริส

ช่วงที่มาอยู่ที่นี่ เราติดต่อพี่ฝ้ายผ่านไลน์เท่านั้น

ปรึกษาเรื่องแพลนเที่ยว และส่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปฝากไว้ที่บ้าน

ก่อนจะแบกเป้ขึ้นหลังและลัดเลาะท่องเที่ยวไปเรื่อยๆตามประสา

รถไฟมาเทียบที่ชานชาลาสถานี Fremont

พวกเราจัดแจงแบกเป้ขึ้นมาสะพายหลังและเดินต๊อกแต๊กมาที่สถานี

ตอนนั้นพี่ฝ้ายยังมาไม่ถึง

เราเลยเดินวนๆอยู่ในสถานี

พยายามทำตัวให้คุ้นชินกับอากาศร้อนๆแห้งของแคลิฟอร์เนียที่คุ้นเคย

ต้องปรับตัวกันนิดนึงหลังจากไปใช้ชีวิตเย็นๆชื้นๆเต็มไปด้วยต้นไม้มาหลายวัน

อากาศร้อนชวนเป็นลมพอสมควร ดีที่มีลมพัดบ้าง

และแล้วก็มีรถแวนคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด

ประตูรถเปิดออกจากทางฝั่งคนขับ

ผู้หญิงวัยสามสิบต้นๆสวมเสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์โบกมือมาทางพวกเราอย่างร่าเริง

ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่ง

เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสั้น ใส่เสื้อยืดสีชมพู กางเกงยีนส์ 

กระโดดตุ๊บลงมาและหันมามองที่พวกเรา

เราทั้งคู่เดินข้ามถนนไปหา ลองทักสวัสดีค่ะเป็นภาษาไทยดูก่อน (เผื่อไม่ใช่จะได้ไหวตัวทัน)

พี่ฝ้ายยิ้มแย้มทักทายเป็นอย่างดี ชวนคุยตลอดทาง

แวะจอดซื้อเชอร์รี่ที่ร้านริมทาง (อร่อยมาก!)

ส่วนอริสาเงียบๆไม่ค่อยพูดเท่าไรจนเกือบๆจะบ้าน

ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ดีแน่

เราเลยสอดส่ายสายตาหาเรื่องคุยก็ไปป๊ะเข้ากับตุ๊กตาเอลซ่า

ได้การล่ะ! เด็กผู้หญิงทุกคนต้องชอบเจ้าหญิงดิสนีย์!!

เราเริ่มชวนอริสาคุย

หัวข้อคือ อริสาชอบใครมากกว่ากันระหว่างอันนากับเอลซ่า

(เอลซ่าแน่นอน เรามั่นใจ!!)

อริสายิ้มให้เราเป็นครั้งแรก

แววตาเป็นประกาย และจากคำถามนั้น เรากับอริสาไม่เคยหยุดคุยกันเลย :)