ตลอดการเดินทางบนรถไฟขบวนนี้เราฟังเพลง Five Hundred Miles ไปเรื่อยๆ
เพลงนี้เป็นเพลงที่เราฟังตั้งแต่เด็กๆ
เพราะคุณพ่อคุณแม่ชอบเปิดเวลาที่เรานั่งรถไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน
เราคิดถึงบ้านแหะ
เป็นช่วงแว้บหนึ่งที่เรานึกถึงการขึ้นรถไฟไปเชียงใหม่กับคุณแม่ตอนเด็กๆ
ตอนนั้นเรานั่งรถไฟตู้นอน กลางคืนก็นอนมองดาวกับคุณแม่ไปเรื่อยๆจนหลับ
ตื่นมาตอนเช้าก็มีเจ้าหน้าที่มาปรับที่นอนให้เป็นที่นั่งกินข้าวเช้า
โบกไม้โบกมือยิ้มให้ผู้คนที่สถานีตามประสาเด็ก
พอถึงเชียงใหม่ก็เจอคุณพ่อที่มารอรับที่สถานีรถไฟ
แวะซื้อไก่ทอดเจ้าอร่อยแถวนั้นที่ปัจจุบันก็คงยังไปกินอยู่ทุกที
ตอนนั้น... จำได้ว่า...
มันก็มีทั้งวันที่ทุกข์และสุขปะปนกันไปทั้งดีบ้างและไม่น่ารักบ้าง
(คุณพ่อของเราเป็นคนดุและเข้มงวด บางทีก็ลงโทษแรงๆ)
ตอนนั้นจำขึ้นใจเชียวล่ะว่าโดนตีเรื่องอะไรบ้าง
พอนึกย้อนกลับไปแล้วรู้สึกว่าชีวิตในวัยเด็กของเรานั้น
มีแต่เรื่องโดนดุโดนตีทั้งนั้นเลยแหะ
แต่พอเราโตขึ้น
ใช่ว่าเราจะไม่ลืมเรื่องที่ไม่น่ารักระหว่างกันและกันนะ
แต่พอนึกถึงมันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว
เพราะสิ่งที่เราเลือกจำแต่สิ่งดีๆที่เกิดขึ้นมากกว่า
บางทีการที่เราจากบ้านไปไกล
ทั้งตอนไปแลกเปลี่ยน ตอนที่เที่ยวอยู่ในอเมริกา
และขณะนี้ที่กำลังนั่งพิมพ์อยู่ในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว
ที่อยู่ห่างจากบ้านไปเกือบๆสามพันไมล์
ทำให้เราเรียนรู้ว่า
ยิ่งออกไปไกล ยิ่งทำให้คนที่ใกล้นั้นสำคัญ
และชมภาพสองข้างทางจากพอร์ตแลนด์สู่ซานฟรานซิสโก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in