เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Anchornineatulao
'ผู้ใหญ่'
  • บันทึก ณ วันที่ 30 กันยายน 2560
    จากหัวใจของหญิงสาวที่รู้สึกว่าตัวเองยังเด็กเหลือเกิน
    Sundara Karma - A Young Understanding



    'Don't grow up, it's a trap.'
    'ถ้าเลือกได้ก็อยากกลับไปเป็นเด็ก'

    ฉันว่าคุณน่าจะคุ้นเคยกับประโยคเหล่านี้ไม่มากก็น้อย อาจจะเคยเห็นผ่านๆ เฉยๆ หรืออาจจะเคยคิดเหมือนกันก็ได้ นี่เป็นอีกจุดที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดต่างจากคนอื่น

    ฉันไม่เคยคิดอยากจะกลับไปเป็นเด็กเลย เคยแต่อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะนิสัยเด็กๆ ของตัวเองในวัยนั้น เคยอารมณ์ฟุ้งแล้วไปถามแม่เหมือนกันว่าถ้าย้อนเวลาได้แม่อยากแก้ไขอะไร แม่ตอบว่า 'ถามทำไม มันแก้ไม่ได้แล้ว'
    บางทีฉันก็คิดว่าแม่ของตัวเองขาดความโรแมนติก

    ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอยากโตตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตั้งแต่ตอนที่ตัวเองอยู่ประถม สมัยนั้นฉันชอบสิงร้านเกมแถวบ้านน้าอยู่บ่อยๆ พอตกเย็นก็โดนเจ้าของร้านไล่ให้กลับบ้านเพราะตัวฉันอายุไม่ถึง 18 ปี  หรืออาจจะตั้งแต่ตอนที่เริ่มจำความได้แล้วน้อยใจตอนที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันแล้วไล่ฉันให้ขึ้นห้องไปเพราะ 'มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่' ก็เป็นได้

    เคยคิดไหมว่าเราต้องโตเท่าไหร่ถึงจะเรียกว่าเป็น 'ผู้ใหญ่' ได้
    เมื่อเราอายุครบ 18 ปีหรอ หรือ 20? เบญจเพส?

    บางคนบอกว่าแค่มีวุฒิภาวะก็เรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว
    ...
    ปากบอกเห็นเป็นผู้ใหญ่แต่สายตาที่ใช้มองมาคือสายตาที่มองเด็กไม่รู้จักโตชัดๆ ตลกสิ้นดี 
    ไม่ชอบเวลาตัวเองโดน look down เพราะ 'เด็ก' เลยจริงๆ
  • ฉันถูกคนรอบข้างบอกตั้งแต่อยู่ประถมปลายแล้วว่าตัวเองมีความคิดที่โตกว่าคนอื่นในกลุ่มอายุเดียวกัน ต้องเข้าสังคมกับคนโตกว่าได้แน่ๆ ซึ่งฉันก็เคยคิดแบบนั้นจริงๆ จนกระทั่งตัวเองต้องเผชิญหน้ากับสังคมที่มีแต่คนโตกว่าขึ้นมาจริงๆ ถึงรู้ว่าความคิดจะโตเท่าไหร่ ถ้าเขาเห็นว่าอายุเราเด็ก เขาก็คิดว่าเราเป็นเด็กแล้วไม่ไว้วางใจเราเหมือนที่ไว้ใจคนรุ่นเดียวกันอยู่ดี จะแสดงให้เห็นว่าตัวเรามีศักยภาพเทียบเคียงก็ไม่ได้เพราะเขาไม่เปิดโอกาสให้เราทำตามที่หวังเลย

    ตอนที่เข้าสังคมนั้นฉันรู้สึกเหมือนเป็นลูกนกที่โดนแม่นกเฉกไล่ออกจากรังเพื่อให้ลูกบินด้วยตัวของตัวเองได้ จุดจบมีอยู่สองแบบ คือลูกนกบินได้กับลูกนกตกลงไปที่พื้น 
    ฉันคิดว่าการโตขึ้นของคนเราเหมือนกับเหตุการณ์ที่ยกมาข้างต้น เป็นธรรมดาของคนที่จะกลัวการเปลี่ยนแปลง ความกลัวนี้ไม่ได้หายไปกับอายุหรอก ฉันมีัทั้งเพื่อนที่กลัวการเรียนจบมัธยมปลายเพื่อเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาและทั้งเพื่อนที่กลัวการเรียนจบมหาวิทยาลัยเพราะไม่รู้ว่าชีวิตการทำงานในอนาคตจะเป็นอย่างไร กลัวการเผชิญหน้าต่อโลกกว้าง แต่สำหรับฉันแล้วฉันรู้สึกว่ามันคือการกลัวอนาคตเพราะอนาคตเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ 100%

    ฉันก็ไม่อยากคิดในแง่ลบหรอก อยากคิดแค่ในแง่ดีๆ อยู่แล้ว แต่ถ้าคิดในแง่ดีอย่างเดียวก็ดูจะเป็นการหลอกตัวเองเพราะความเป็นไปได้ที่สิ่งที่เราไม่อยากให้เกิด หรือนกตกพื้น จะเกิดขึ้นก็ไม่ใช่ 0... จริงมั้ย? คนเราจะนิ่งนอนใจได้ก็เฉพาะเมื่อความเป็นไปได้เป็น 0 นั่นแหละ แต่ในกรณีของฉันก็จะพิเศษหน่อย ถึงมันจะเป็น 0 ก็ไม่นอนใจอยู่ดีเพราะกลัวว่าไอ้ 0 นี้จะแปลงร่างกลับมาเป็นเลขอื่นแทน ฉันว่าโลกเราควรมีชื่อสำหรับอนาคตโฟเบียนะ คุณคิดเหมือนฉันไหม


  • ฉันไม่เคยอยากย้อนเวลากลับไปเป็นเด็กเลย เคยแต่อยากเร่งเวลาให้ตัวเองโตเป็น 'ผู้ใหญ่' ไวกว่านี้ ถ้าแลกกับการได้รับความยอมรับจากคนรอบข้างได้แล้ว เหนื่อยก็ยอม ความรับผิดชอบมากขึ้นก็ยอม แต่ถึงจะพูดแบบนี้อีกใจก็อยากใช้ช่วงเวลาในวัยเด็กให้คุ้มค่าเพราะอย่างที่แม่ฉันบอกนั่นแหละ เราย้อนเวลาไม่ได้ ทำอะไรที่อยากทำด้วยสติตั้งแต่วันนี้ จะได้ไม่ต้องมานั่งอยากแก้ไขอดีตทีหลังจะดีกว่า

    อีกกี่ปีถึงจะเป็นผู้ใหญ่กันนะ สงสัยจัง ฉันเคยเห็นคนเขียนว่า 'อายุ 25 แล้วเพื่อนแต่งงานมีลูก ซื้อบ้านกันไปหมดแล้วตัวเองรู้สึกเป็นเด็กอยู่เลย' หรือคำว่า 'เด็กสมัยนี้โตไวจังเลย' เวลาคนเห็นรูปเด็กแต่งหน้าแต่งตัวเกินวัยแล้วเกิดความสงสัย

    นิยามคำว่าโตคืออะไร

    ต้องแต่งหน้าเป็น แต่งตัวโป๊หรอ
    ต้องเคยมีเฟิร์สคิส มีเซ็กส์กับใครรึเปล่า
    ต้องแต่งงานมีลูกแล้วใช่ไหม

    รู้สึกเหมือนตัวเองปิดตามองแล้วเห็นคนเดินผ่านไปผ่านมาในรูปของควันและหมอก เรายังจับต้องไม่ได้ เรายังเข้าไม่ถึงมันเพราะความเป็นเด็กของตัวเอง

    มีอีกหลายเรื่องที่ฉันยังไม่เข้าใจ แต่ฉันจะถือว่ามันเลี่ยงไม่ได้และปล่อยให้มันเป็นคำถามเปิดแบบนี้ให้พวกคุณคิดตาม

    ฉันรู้สึกว่าตัวเองยังเด็กเกินไปเหลือเกิน.
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Ɲoetta (@noetta)
หลายๆครั้งเราก็รู้สึกว่าเข้าสังคมกับคนอื่นไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะอายุ เพราะความชอบ แล้วก็เพราะภาษา กับสภาพแวดล้อมที่โตมาด้วย

เคยมีคนบอกเราว่า เรามีความ mentally mature เกินกว่าอายุ แต่พูดจริงๆนะ จนถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กอยู่เลย เวลาเข้าสังคม เรารู้สึกเหมือนว่าคนอื่นๆมีภาษาพูดของเค้า ทั้งที่เป็นภาษาเดียวกันแท้ๆแต่เรากลับไม่รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาไปด้วย

โลกนี้มันก็คงเป็นอย่างนี้แหละ XD