บันทึก ณ วันที่ 30 กันยายน 2560
จากหัวใจของหญิงสาวที่รู้สึกว่าตัวเองยังเด็กเหลือเกิน
Sundara Karma - A Young Understanding
'Don't grow up, it's a trap.'
'ถ้าเลือกได้ก็อยากกลับไปเป็นเด็ก'
ฉันว่าคุณน่าจะคุ้นเคยกับประโยคเหล่านี้ไม่มากก็น้อย อาจจะเคยเห็นผ่านๆ เฉยๆ หรืออาจจะเคยคิดเหมือนกันก็ได้ นี่เป็นอีกจุดที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองคิดต่างจากคนอื่น
ฉันไม่เคยคิดอยากจะกลับไปเป็นเด็กเลย เคยแต่อยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขปัญหาที่เกิดขึ้นเพราะนิสัยเด็กๆ ของตัวเองในวัยนั้น เคยอารมณ์ฟุ้งแล้วไปถามแม่เหมือนกันว่าถ้าย้อนเวลาได้แม่อยากแก้ไขอะไร แม่ตอบว่า 'ถามทำไม มันแก้ไม่ได้แล้ว'
บางทีฉันก็คิดว่าแม่ของตัวเองขาดความโรแมนติก
ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกอยากโตตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตั้งแต่ตอนที่ตัวเองอยู่ประถม สมัยนั้นฉันชอบสิงร้านเกมแถวบ้านน้าอยู่บ่อยๆ พอตกเย็นก็โดนเจ้าของร้านไล่ให้กลับบ้านเพราะตัวฉันอายุไม่ถึง 18 ปี หรืออาจจะตั้งแต่ตอนที่เริ่มจำความได้แล้วน้อยใจตอนที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันแล้วไล่ฉันให้ขึ้นห้องไปเพราะ 'มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่' ก็เป็นได้
เคยคิดไหมว่าเราต้องโตเท่าไหร่ถึงจะเรียกว่าเป็น 'ผู้ใหญ่' ได้
เมื่อเราอายุครบ 18 ปีหรอ หรือ 20? เบญจเพส?
บางคนบอกว่าแค่มีวุฒิภาวะก็เรียกว่าเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว
...
ปากบอกเห็นเป็นผู้ใหญ่แต่สายตาที่ใช้มองมาคือสายตาที่มองเด็กไม่รู้จักโตชัดๆ ตลกสิ้นดี
ไม่ชอบเวลาตัวเองโดน look down เพราะ 'เด็ก' เลยจริงๆ
เคยมีคนบอกเราว่า เรามีความ mentally mature เกินกว่าอายุ แต่พูดจริงๆนะ จนถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นเด็กอยู่เลย เวลาเข้าสังคม เรารู้สึกเหมือนว่าคนอื่นๆมีภาษาพูดของเค้า ทั้งที่เป็นภาษาเดียวกันแท้ๆแต่เรากลับไม่รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของบทสนทนาไปด้วย
โลกนี้มันก็คงเป็นอย่างนี้แหละ XD