ผมที่กำลังขับรถผ่านถนนติดชายหาดของเมืองชายฝั่งตะวันออกเฉียงใต้ เสียงคลื่นที่กระทบกับหาดทรายดังพร้องเข้ามาในหูเป็นจังหวะที่คงที่ เมฆคลึ้มที่ค่อยๆเลื่อนเข้าสู่ ชายฝั่งอย่างเฉื่องช้าและฟ้าใสที่เริ่มจะลิบตาไปทีละนิดๆ ผมมองออกไปที่ชายหาดสีขาวโพลนที่ผมได้เคยทิ้งเศษวิญญาณที่แตกสลายเอาไว้ ผมยังคงเห็นตัวเองคนเก่าที่ยังคงอยู่ตรงนั้น ที่ยังคงนั่งรอให้โชคชะตาเข้าข้าง, ผมเห็นตัวเองคนเก่า คนที่เดินออกมาจากชีวิตอีหรอบเดิม

กลิ่นเค็มที่คระครุ้งมาตามสายลมผ่านเข้ามาภายในรถของผม ยังคงเหมือนเดิมเมื่อ 2 ปีก่อนเพียงแต่ว่าเขาคนนั้นไม่อยู่ตรงนี้แล้วและที่ชายหาดสีขาวโพลนที่เต็มไปด้วยความทรงจำแห่งนี้เหลือแต่เพียงผมผู้เดียว 

ผมจอดรถ ณ เกือบปลายสุดของหาดและมองออกไปที่ปลายขอบฟ้า ถึงแม้ลมที่จะดูกระโชกแรงขึ้นทุกวินาทีเป็นสัญญาณเตือนว่าอีกมินานเมฆที่ก่อตัวอยู่ไม่ไกลจะเริ่มปล่อยมรสุมของหน้าฝนออกมา แต่มันก็ไม่สำคัญกับผมในตอนนี้เลย ใบหน้าที่เลือนหายไปของเขาคนนั้นก็ค่อยๆฟื้นคืนมา เส้นผมที่ปลิวไปกับสายลม น้ำเสียงที่ดังสะท้อนดั่งเสียงคลื่น และมือที่กระด้างดังผิวทรายร่วน ทั้งดีและร้ายผมเคยรักในทุกๆสิ่งที่เป็นเขา

และในที่สุดวรุณที่ตกลงมาก็บดบังวิสัยทัศน์ของขอบฟ้าที่ไกลออกไป ท้องฟ้าที่มืดมนครอบคลุมหัวใจที่ขุ่นมัวให้กลืนหายไปกับใต้มหาสมุทร