เช้าในวันนี้ก็ยังคงหมองหม่นเหมือนในทุกๆวัน ทุกการลืมตาในทุกๆเช้าของผมก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เรื่องราวเดิมที่ยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่มีวันจบสิ้น ก้อนเมฆที่เคลื่อนหมุนไปสุดขอบฟ้า แสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างห้องนอนของผมที่แผดเผา มันทำให้ผมยังรู้สึกมีชีวิตอยู่

กองหนังสือที่วางอยู่ข้างเตียงของผมยังอยู่ดังเดิม โต๊ะที่เต็มไปด้วยหน้ากระดาษสีขาวโผลนและก้อนกระดาษที่เต็มความสำนึกคิดที่ผมเลือกที่จะโยนทิ้งไปยังคงอยู่ตรงนั้น เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้นมันก็ล้วนที่จะผ่านไป แต่ทำไมผมยังคงติดอยู่ในวงเวียนความคิดเก่าเหล่านี้ผมก็ไม่สามารถอธิบายได้

คงเป็นอีกครั้งที่ผมยังคงต้องลุกขึ้นไปพร้อมกับร่างกายที่แสนหนักอึ้งและวิญญาณที่เหนื่อยล้านี้ กายหยาบที่ไร้วิญญาณมันก็คงเป็นแค่หุ่นเชิดของสมอง วิญญาณที่ไร้จุดหมายมันก็เหมือนกับของตาย

ผมลุกขึ้นจากเตียงเพื่อลุกขึ้นไปล้างหน้าเพื่อหวังให้ผมหลุดออกจากระทดนี้แต่ในตอนที่ผมมองเข้าไปในกระจกผมกลับเห็นแต่ดวงตาที่ไร้ประกายและใบหน้าไร้ชีวิต ผมด้านชากับน้ำเย็นที่ไหลผ่านแก้มของผม ผมยิ้มให้ตัวเองในกระจกพร้อมกับหัวใจที่ร่ำไห้